Verdomme ik was blij? Verdomme je zat er weer naast Winky, Steeds haak je me pootje, niet expres? Laat ik hopen? Terwijl je vertelt van de trappen van het huis in Bandung, waar de achtertuin, grensde aan de begraafplaats! Dat alleen beloofde niet veel goeds? Die zendmast vond ik ook, dat kerkhof, geruimd en die trappen, daarop speelde we, naar jou zeggen? Terwijl zij weg loopt? Maar dat was later? Waar jij het over hebt is toen mijn vader me gevonden had, met mijn zusje, zwaar ondervoed, verwaarloost, vol luizen, mijn buik zo dik, als Dik Trom? Die ik toen nog niet kende? Vuursteen en basalt, daar waren de traptrede toen, van gemaakt en die muren, zwart! Als of een draak zijn hete adem, even speels de boel blakerde! Al die voortekens waren niet genoeg? Zo vertelde je me die foto uit Amsterdam? Waar ik opstond? Je wist het zeker? Maar het was niet zo? Het was mijn halfbroer? Ik heb het zelfs mijn dochter nog gevraagd, ook zij zei van neen? Mijn halfbroer ook en zo kwam er een data bij die foto, bedroeft dat ik er niet op stond? Als bewijs dat ik ooit deel heb uitgemaakt van dat gezin? En ergens kon het ook niet? Ik was toen ergens anders? Aan de hand van die Baby kan ik ongeveer bepalen 1957 begin 1958 en ik zie mijn mooie zus? Want daarna was ze ver “Amerikaanst” en werd een vreemde voor me? En dat zou ze daarna altijd blijven, ondanks die jaren in Europa en die foto had nog iets? Die Baby zou verongelukken, helemaal dood? Nog net aan het begin van een bruisend leven? Auto ongeluk! Allemaal voortekens? Die niemand wil zien, ja ik ook niet, ik praat achteraf? En zo keek ik stiekem naar mijn vader, mij hield hij even vast in het vliegtuig, als ik uit de legerzak kwam, moest, of er genoeg van had! En als hij me bezocht en in de auto voorin op de stoel plaatste, dat mocht toen nog! Daar heeft hij een ander halfbroertje vast? Liefdevol zo lijkt, zo als alles lijkt, wat het uiteindelijk niet was? Niet die sprookjes, die verteld worden? Omdat het beter verkoopt of prettig leest? Zijn helende werking anders mist en al dat ander geleuter? En zo zou ik mijn zus weg willen rukken uit die foto? Haar mee nemen met mij? Dat zou mijn eenzaamheid goed doen? Dan was het verhaal anders? Dan had ik een streep door die rekening kunnen zetten? Die tot op de dag van vandaag niet betaald is? En hoeveel moet dat wel niet wezen? Wat is de schuld? Hoe hoog is die schuld? Terwijl er ambtenaren prat gaan, om hun verraad aan ons? Je zou ze doodschoppen, dat durfde ze niet in mijn gezicht te zeggen toen ik 20-50 was, had ze tot poeder gemept of erger? En er zijn er die, dit niet eens durven lezen? Omdat ze hun eigen leed onderogen zien? Verstopt, verzwegen, misschien jaloers? De pijn is er niet minder om? Wel de blijdschap? Want zus? ik heb weer een foto van jouw? In een tijd, die me gestolen werd en zo stal ik alles terug, maar nu gekregen, door het boek? Een jongen! Zoekt zijn moeder? Een jongen zoekt?

1. Daar was je dan? Goh wat heb ik lang moeten wachten? Ja het is niet de huwelijks foto, die je als zoon verwacht? Maar wat had ik te verwachten in dit leven? En jij, kijk je staan? Als een “engel” 20 September 1935 Bandung Nederlands-Indie bij opa Willem? De bruiloft was klein? Als een soort voorteken? Voor wat komen zou? Je jurk misschien gemaakt door je zus Emmy en hij Gabriel Johannes van Armeense afkomst! Ouders gevlucht voor het geweld ergen in 1900 en nog wat, ben het vergeten, door al die data, die in mijn hoofd huist? Die mokerslag die me trof? Bij heldere hemel overdag, terwijl ik bel en mijn blijdschap deel, uitgelaten als een jongen hond, ik ben alleen? Ganse, eenden, hond en poes en op de achtergrond hoor ik in de verte muziek, steeds die zelfde muziek? Krijgen die mensen daar niet de schijt van? Hoor je de regen vallen? Nee! Het is droog, zo’n liedje uit de jaren 60, ik heb de foto goed bekeken en zie nu pas je DOOD’S-oordeel? Waar denk je aan? Wat gaat er door je heen? Opa word ook al vast gehouden! Want daarna ging je verhuizen, las ik in een telefoonboek, door mijn vriend Dirk gevonden? Aan mijn verlangen naar jou, het daar overschrijven, met al dat gestuntel, heeft iemand die mijn vader kende als oom? Jou tweede man! Las die verhalen? Nee niet echt, hij gaf me een bericht en keek plaatjes en begreep die kreet? Die kreet die boven alles uitstak, die oerschreeuw, van een kind om zijn moeder, terwijl in Nederland je, je niet moet aanstellen? En dank hem! Dank hem heb ik je voor me, nog voor je, voorgoed, een andere weg in zou gaan, nu ben ik blij, ik voel je warme adem, je stem! De rust die je me gaf in die gevaarlijke periode, die ze hier niet geloven, zelf Beatrix schreef en vertelde er over toen ik haar weer zag in 1971, jammer dat ik je foto niet met haar kan delen of kijkt ze mee van boven? En zo zijn die vragen? Op een paar na? Wie zijn die andere? Wat een mooie mensen, hebben ze allemaal de oorlog overleefd? Of verging het hen? Net als jij? Moeder het kost ons moeite! Jullie te verdedigen, jullie wel verdiende Eer! Kwade tongen zeggen dat het jullie eigenschuld is?Heb je ooit zo’n kaas gegeten?

Deze dag, terwijl de @Indische Kwestie 2.0 het zwaar te verduren heeft, toch voet bij stuk houd, ben ik blij dat ik ooit begonnen ben, te gaan schrijven, hoe schuchter, onzeker, vol fouten? Het is op gevangen in de USA, voor de zoveelste keer? En nu? Krijg ik nieuwe foto’s binnen, deel ze gelijk met de familie? Want wie weet kunnen we nog namen achterhalen, data soms met een natte vinger? Je moet ergens beginnen? Want deze foto herkennen we, maar niet alleen is zijn kwaliteit beter, deze is ook genomen van uit een andere hoek!, namen die ik dacht te weten, werden veranderd, gelukkig maar! Maarten zo noem ik hem maar,was op mijn pad gekomen! Was verre familie en nu heb ik er weer iemand bij en nog iemand, allemaal mensen? Die afstammeling zijn van deze foto uit genomen 1934 Bandung Nederlands-Indie! Toen het leven nog mooi was! En Bandung zijn naam als Bloemen stad eer aan deed! Zo krijg ik beter zicht op het huis van opa, de mensen die er opstaan! Vermoedelijk is grotendeels recht! Alle Mackay en aangehuwde, vermoedelijk twee personen over gekomen van uit Suriname, tweede, derde achter rechts? Achter de schermen worden gegevens door gegeven, opgeslagen en men is blij? Dit is en komt boven water, door derde, vierde en vijfde generatie, die willen weten? Dit straks niet in een museum hoeven te vinden, zo als ik deed? Het gewoon van generatie op generatie door kunnen geven! Vrij van dat eeuwig zwijgen, waar onze voor/ouders, familie zo onder leden, waardoor heelveel foto’s door kinderen weg geknikkerd werden, als niet belangrijk? Als een “vloek” van uit gouden tijden? Te belanden in een pension of kamp! Koffers pakken, verhuizen, weer koffers pakken en ver weg, ver weg van dat verleden, wat zo’n pijn deed, wat leed veroorzaakte en ons als familie scheiden voor het leven!

zo moest die ruimte leeg, nadat ze daar jaren stonden, ver uit het gezicht meer als honderd schilderijen en met dat, beelden van expo Kekerdomse molen, in het Kerkje Persingen ergens eind 1979, meubelzaak, kledingzaak, eigenlijk wel overal! Zo komt Dante me te gemoed, van uit het boek “De Hel” vertaald door prof. Jaques Janssen en het gezang van Carolus Magnus uit Nijmegen! met niet te vergeten Stan Hollaardt, die met zijn koor, de geschreven text smeuïg maakt, als jus het laatste avondmaal? Zo zag ik de tien geboden weer opdoek? Das beter en zo word het DNA verwerkt, die bewijzen moet, dat de kunst van schrijven! Een goed koor, met mooie keelgeluiden en een voortreffelijke dirigent, best zamen gaan met een schilder, die dansend door zijn ruimte wandelt en het penseel? Naar het doek brengt! Terwijl de cd draait? De bladzijde omgeslagen worden, verwisseld een doek, maagdelijk wit! Nog even voor ik haar neem, beslag leg voor goed en zo beland ik in Moulin de Bagenols, terwijl de hitte me te gemoed komt, de hitte het avondrood, angstaanjagend gekleurd? En het laatste oordeel over deze aarde uitgesproken is? En zo denk ik aan die Inka’s? Die dit al eeuwen geleden voorspelde en als ik rondom me beluister, dan slaat de schrik om mijn hart! En toch met al die kleuren, zelf schilderijen van waar ik denk, hoe heb je, ooit zo iets lelijks kunnen maken? Zo afstotend? Dan is het niet meer, wat wat het leven soms ook is? Afstotend en zo denk ik terug aan vrienden die niet meer zijn? Dit laatste kan op vele manieren! En de goed gevulde flessen, feesten? Ja dan kan ik terug kijken! Op een mooie tijd? Met mooie mensen? En die enkeling, naarling of monster, etterbuil, zelf ingenomen? Kan aan die schilderijen niets veranderen, dan slechts beschadigen, stelen? Of moet ik het als lenen zien? Wat zal het me interesseren, het leven wat me nog rest, zal aan mijn nieuw werk, zeker zijn invloed hebben en zichtbaar worden, maar voor dien, hoop ik op een uitnodiging? Een expo na zoveel jaren? Waarom niet!

De geschiedenis die het mijne doorkruiste, “zo” dat die de adoptie bespoedigde, zoals een motorboot door een buitenboordmotor, door het water scheurde, terwijl aan de oever, de golfslag nog moest komen! Onvermijdelijk? Geen ontkomen meer aan? En zo werden boten volgestampt , kinderen die tegen stribbelde, maar ook hun bek dicht moesten houden? Je hele hebben en houden in een kist en de rest? achter je! De in de haast gemaakte vrienden, je strohalm? En boven al je familie en GOD’s zegen, die van mij konden jullie niet krijgen, ik was al weg gedoken, bij het nieuws? Mijn zus gaat weg? Mijn vader gaat weg? Dat wat ik nog aangevoel had? Wat was overgebleven, na dat verblijf in dat kinderhuis? Volharde in het nieuwe gezin, wachten op je komst, met mijn zusje en een keer met iets engs? Die kever grijs of groen? Was hij van het leger? Of te leen? Terwijl je praat als brugman, maar wat je zei? Weet ik op de dag van vandaag niet? Wel die belofte die je niet hield, daarmee heb ik mijn verdriet, wel verteld en nu zij, daar op die boot, die net de haven verlaat? Een laatste gil uit de schoorsteen en het is stil, alleen het gedreun van de dieselmotoren doen je beseffen dat het echt is? Elk protest word de mond gesnoerd? Of op andere gedachten gebracht en toen? Tussen die tijd van verdriet van verlaten, verdriet om al het verdriet en verdriet, wat nog komen moest of gewoon verdriet door die pijn van binnen, daar was die gil weer, door die zelfde schoorsteen, maar nu anders, want alles was anders, was het de hoop? Was het dat standbeeld? Natuurlijk weet ik daar niets van? Maar stel het me zo voor! en toen hield mijn beschrijving op en liet de hand van mijn zus los, mijn vader was ik even vergeten? Tot die briefkaart in de bus viel! Om te zeggen dat hij goed aan gekomen was? Ik moest nog blij zijn voor hem ook? Duitse duikboten waren er niet meer en naar de haaien? Ook al niet? Wat een vader, al niet aan een kind vraagt?Wat de wereld niet aan een kind vraagt, verlangt en dat gaat altijd zo door? Daar komt nooit een einde aan? En tot overmaat van ramp, maken ze je papieren kwijt, zo als ze mijn vader ook onzichtbaar maakte! Mijn moeder, mijn half zusje, halfbroers en familie,als of het een complot is? Tegen mij? Als of ik dat verdiende? Omdat ik misschien iets fouts gedaan heb? Om geboren te worden? Want ja! zo twijfel je aan alles en iedereen, veel erger? Aan je zelf en alleen als je heel hard zoekt? Vind je wat? Natuurlijk alleen als iemand gevonden wil worden? Kijk? dat zat niet in die kansberekening of ingestudeerd? Rekening mee gehouden, want sommige mensen deden net of ze dood! waren? Misschien hadden ze wel gelijk! Wat zul je je druk maken? Nou ik wel!

Omdat het leven bestaat uitgeven? Kreeg ik dit en met dat? een achternicht, er bij, de cirkel word rond, daar waar ik streef naar eenheid, hoor ik andere berichten, andere geluiden, die bedroeft stemmen? En hoop op die dag, dat ze genieten van een familie, verscheurt door de oorlog en nog een oorlog, die geen oorlog genoemd mocht worden en een revolutie in de jaren 50! Als een schilderij met snelle streken, komen de laatste gegevens binnen, veel verder kan ik niet meer komen, terwijl verloren geraakte documenten, door slordig omgaan instantie met persoons gegevens? De laatste strohalm doet breken en dat is de weg naar mijn moeder, daar waar het hele zoeken om begon, zo heb ik nu een boeket gemende bloemen, die familie heet, terwijl dat lintje ontbreekt! Nog geef ik niet op, nog meer foto’s zijn onderweg en nog meer foto’s worden bekeken en geven misschien wat geheimen prijs? Zo als de aangereikte berichten via Bronbeek of Indische4ever, zonder de kennis daar? Stamboom forum! Geneanet! My Heritage en natuurlijk al die vrijwilligers bestaande uit familie leden, dichtbij of veraf! En zo voel ik me, als in een boek, elke bladzijde brengt me in een andere wereld, ik ben even te gast, mag even thee met een koekje komen drinken of gewoon een glas water! Wie kent de hunkering van het weten? Niet? Wie kent de waanzin? Als je door de die woestijn loopt, dor, droog, zonder water en een brandende zon, die je al, het zicht ontneemt en zinnen!

““The act off killing” van Joshua Oppenheimer! Ververst het geheugen,van een neven effect! Van een niet bestaande oorlog! Waar wel verrekte veel soldaten in dood gaan en natuurlijk heelveel burgers , in het land van mijn moeder? En eigenlijk ook dat van mij? Tenminste zo heb ik het altijd gevoeld en nog steeds! Met zeven mijl laarzen belanden we in September 1965 of misschien was het iets daarvoor of zelfs er na? Bespaart is mij gebleven je lijden? En zo hoop ik, op een abrupt einde? Maar als je dan die verhalen hoort? Kon het wel eens heel anders wezen en werd je gewoon als vermist op gegeven, terwijl je misschien op gesloten was, in die gebouwen, die een hoofdrol speelde in jouw leven en zo was bij mij ook die angst, vorig jaar? Toen ik in Bandung aan kwam? Ik in oog zou staan met die moordenaar? Of moordenaars ?En misschien was het ook zo? Misschien passeerde hij me op straat, op mijn tochten in de stad of bij de in en uitgang van de kerkhoven, misschien maakte hij in de keuken van het restorant de sambal klaar? Want veel meer zal die wel niet meer kunnen? Misschien was hij wel een van die duizenden bedelaars die op een aalmoes smeekte en waarvan je niet kon zien of het echt was? Of een beroeps bedelaar?Of het was een jonge rebel, zo oud als ik en woonde hij daar in een mooi huis? Terwijl hij de rozen water gaf en ik voorbij kwam met de taxi, misschien was het zijn dochter die me s’morgen het ontbijt kwam brengen, hoe luguber kun je iets bedenken? Terwijl die kans? Helemaal niet ondenkbaar is? Gezien al die vreemde dingen in mijn daaropvolgend leven? Rest nog steeds die vraag? Waar ben je? Waar ben jij en dat kleine meisje, die oudste half broer Leopold? Van mijn echte naaste ontbreken jullie? In de aanverwante familie? Ooms en tantes? Die zijn niet te tellen? Daar ben ik de kluts kwijt! Daar moet ik soms gokken? Maar het jaar 1965 werd ik geadopteerd 20 September en hij de nieuwe vader is geboren 7 September, dus “moeder” “September” en ik weet het als de dag van gisteren, wat was het heet? Alleen in die rechtbank was het zo kil! Ik was verdrietig! Mijn nieuwe ouders blij, ik zag dat het aan hun gezichten? Maar niemand die bij mij naar binnen keek, daar waar ik weer even net zo eenzaam was als toen? In dat kinderhuis? En Toen, Je door de straat weg liep van me, Voor altijd op geslokt door de mensen massa in de verlengde Lembangweg!

1. Je gaat, je gaat slecht voor heel even, zo is dat in ons leven, een leven voor bestemt zou je denken? Onze blikken kruizen en weten zonder woorden, wat niet uit gesproken hoeft te worden? Zo als een jaar geleden? Verbondenheid zo nauw, zo diep van binnen, terwijl je soms zegt! Hou op! Of laat me alleen, dat zijn die momenten dat ik me onzeker waar! Nu weet ik beter en weet het komt goed en zo heb ik tijd en drink het water uit de bron, wat op-zich een avontuur is? De weg naar boven, dan de trappen af, naar die koperen kraan, waar dat heldere bergwater uit een koperen kraan vloeit, druipt en dan zo in die flessen, door de kou condenseert druppels aan de buitenkant, ik maak mijn, mijn handen als een schaal, gulzig geniet ik van het vocht, mijn tong geprikkeld door de vele mineralen, waarlangs dat water in die berg stroomde, het is als of ik de aarde drink, als of de wereld in mijn mond duikt, het heelal er bij en zijn meteorieten regen of stortbui, dit om de gewelddadigheid, weer te geven, van wat daar gebeurd in mijn mond? Bijna onvoorstelbaar? Ieder normaal mens zou denken? Gelukkig als je dit leest of van alles wat ik schrijf? Dan behoor je tot een groep? Van doorzetters of van iemand met geest? Een geest die kan verplaatsen en van woorden houd? Geluiden, natuur of gewoon de mens? Vooral deze laatste, vergeten we zo vaak? Hij die afdaalt, bij een kraan van koper? Berg op! berg af? Dat is wat anders als thuis de kraan open draaien of een fles open draaien uit de winkel? Voor al die gedachten die door een mens gaan? Terwijl hij bukt het water naar zijn lippen brengt, terwijl om hem heen, tegen de rots, de muggen dansen, het mos welig tiert? En niet tekeer gaat, rust, varens en soms een adder die van schrik weg kruipt en zo in dat dal, aan de voet van het riviertje, zijn bed, haast droog? Waar kikkers soms springen of andere gekke dingen doen? Het gekrioel en oorverdovend geluid? Voor wie wil horen? Weet dat de mens niet het enige rare op deze aarde is? Dit terwijl ik de slachtpartij gade sla van uit mijn ooghoeken en het water langs mijn mondhoeken, morst en een nieuwe weg gevonden word voor die druppel, die de emmer niet deed overlopen, maar verdampte, van ellende op die zomerse bloed hete dag!

Zo vreemd als je hier bijna 68 jaar bent en nooit echt aanwezig? Altijd zijn die gedachten onderweg of daar, nooit waar je werkelijk bent, al zijn er momenten dat je geniet van je omgeving van nu? Maar voor je het weet! staat de koffer al klaar, vertrekt de taxi, stap je in de trein! Dan gaan je hersens aan de haal! En als ze je zou vragen waar? Dan is het bij dat mistlandschap en soms veel verder, daar waar de mist eindelijk kleur, kreeg,? Geur en warmte een gezicht! De waren liefde zo als ik die ooit voelde, tastbaar, voelbaar, door een eenvoudige oog opslag, die tedere en soms corrigerende hand of vinger, die stem die me toesprak, geluiden uit een gezin, die dan weer wreed werden verstoord? En zo snap ik waarom ik die vrouw mijn nieuwe moeder al op vroege leeftijd verzorgde, als ik thuis kwam uit school, bezorgt vroeg, gaat het met je, wat kan ik doen? En de kamer en de afwas deed! Omdat zij de kracht niet had? Nu snap ik waarom ik in dat verpleeghuis werkte, ziekenmensen blij wou maken, verzorgen in hun nood? Tot de dood te dicht bij kwam? En die naderende dood van jou? Die naderende dood van haar, die naderende dood van ieder om me heen? Maakte me schuw en ik ging weer met die taxi, in de bus of trein, auto het maakte niet uit, als ik dat scheiden? Maar niet opnieuw hoefde te beleven? Niet weer? Niet alweer, liefst nooit weer en toen? Ik deed niet anders ik wilde jullie nog een! Keer, gedag zeggen, nog een keer kussen? Vaarwel, bedanken voor je vriendschap, vooral toen ik het zo nodig had, bedankt voor dat luisterende oor, toen ik me geen raad wist, toen ik gevangen zat! Zo als mijn hele leven gevangen was, bedankt dat ik deel uit mocht, maken van je gezin, weer even een stukje minder eenzaam, die eenzaamheid, met miljarden mensen om me heen en slechts jij! Had oog! Soms wild vreemde, maar ook die viespeuken, die van ellende zich ophingen, nadat ze de hand aan zovele legde, mensen zo als ik! En ik? Verkocht me zelf tot het niet meer hoefde, en toen gooide ze me in een Wajong een wet, wel 30 jaar te laat en kochten het af met 5 en nu? Kan ik net leven, ben te oud me te verkopen, ik zit met zo velen, slecht vol met herinneringen? Ik weet? Ik had het anders moeten doen? Maar die weg bestond niet? Dat is een ander boek? Een Indo als ik deelt alles, tot hij niets meer heeft, Anders kan hij niet genieten van het leven, alleen, die gedachte alleen? omdat die eenzaamheid! Juist al die angsten brachten, verwarde gedachten, er gewoon niet zijn! Terwijl mijn blauwe ogen dwars door je heen keken, als of je naakt voor me staat en ik zie je van onbehagen beven, tot je door hebt, dat het geen slechtigheid of gevolgen heeft? En zo werd onze vriendschap blijvend, al schudde ik soms het hoofd? Je keek niet! je was al verder en ik liet je gaan! Tot de dag dat ik ook langs moest komen, sorry ik kan niet tot dat laatste moment blijven? Ik kan dat niet aan? De angst daarvoor wurgt me, dat is aan andere bedeeld, wees gerust je blijft altijd bij me!

Zo heb ik ze gevonden mama, het duurde wel even? Ik ben zelfs voor die tijd van opa beland, bij zijn vader en moeder, het gezin? Die zo trots! hun katholieke kruisjes dragen, vooral als je geboren bent in de rimboe, nou ja? zo noemde ze dat vroeger? Maar jij hebt ze nooit gekend of gezien, alleen van horen zeggen? En wat staat hier op deze foto? De naam? De naam van jou kamp, van mijn kamp? Het kamp wat niet meer bestond na eind December 1949, want Nederland gaf Indonesie eindelijk zijn vrijheid terug? Zo raar iets terug geven, wat nooit van je is geweest, denk ik dan? Wat jij dacht weet ik nu wel? Voor jou was alles zonder meer afgelopen? Je deed nog wel je best, je wereld storten nu helemaal in? Wat overbleef voor jouw in 1956, nadat je de nachte afstroopte, zo als het vel van gevoelens? Ooit in dat Jappen kamp, zocht je de troost, zodat overdag, je sliep of het een roes was, vergetelheid, vermengt met toen? Toen je nog huisde in je jeugd, je lach bulderde door de straten en ik zie je op de foto staan? Als een klein boefje, ondeugende blik en waarom niet? Je had vast anders gekeken als de letters Tjimahi of hoe ze het toen schreven? In neon licht angstaanjagend op flitste? Flikkerde, zo als je hele leven van een trap zou donderen, oorverdovend en door zou klinken in Amsterdam? Zelf zo sterk had jij het niet kunnen bedenken? En ik weet? Jij hoorde bij die vrouwen? Met kracht? Met een Inkassering vermogen die aan het boven menselijk grenst? Werd het niet begrens door mensen om je heen? De roddels of misschien wel de jalousie? En dit laatste ontgaat me dan? Wel dat ik hoorde dat je een mooie vrouw was? Geen wonder dat ik je nooit los heb kunnen laten? En nu mama, ben ik met mijn jongste dochter! Ze had zo je half zus kunnen wezen, soms laat ik je foto zien? Maar het zegt haar niets? Geen wonder? En zo zie ik dat er wat anders staat Tjikasosi of nog wat? Jou angst sloeg weer in mij over! Drie begin letters waren genoeg!

Moeder je moest eens weten? Hoe stemmen zwegen? Hoe mensen jullie willen verkopen? Tentoonstellen, als of jullie lijden er bij hoorde, on uitwisbaar, voorspelbaar, verwacht, aan zien komen, terwijl vele van jullie het Japanse zwaard niet eens konden zien aankomen, nog na vertellen, slechts van horen zeggen, slechts van horen zeggen en dat weten we? Word altijd verdraait, zoals ik jou ook verdraaide, anders in gedachten had, als de werkelijkheid, over welke werkelijkheid, praten ze? Van dat wat ik gelezen heb, tussen de regels door? Door gestreept of met kruisjes? Als of je niets mocht zeggen tegen me? Ik heb om een document gevraagd, eerst mocht het, toen weer niet? Een nieuwe WET, ik was het kwijt? Maar als bij wonder? Ik had ergens een copy liggen en nu bij een andere aanvraag! wacht ik al drie weken? Het zou een week duren, ben benieuwd wat daar ontbreekt? Censuur heet dat? was in jou tijd ook? Ik heb daar over gelezen? Ik wilde alles weten van je? Hoe slecht ook! of leuk? Ik heb meer leuke foto’s van je, dan leuke dingen over je gelezen? En dat gesleur met ons, nadat Westerling het land uit was? De pleuris die uitbrak, maar volgens hoge pieten, was het kalm en vredig in Bandung, ja een snotneus, uit de oorlog met NGN vroeg dingen, die zo diep gegrift zaten, dat ik eerst terug moest gaan naar Bandung om het spoor weer op te pakken? Jesus wat heb je met ons, een afstand afgelegd? Ik ging per auto en er waren verharde wegen, allemaal huizen, de kampongs waren geweken, toch kon ik er nog enkele vinden, ik ben er door gelopen, maar niemand herkende me nog, alleen het geluid van de haan en kippen, soms gegiechel of een snik van een kind, deed me even dichter bij je komen? Voor de rest? Waar was je? Waar waren je sporen, behalve km8 Lembangweg die hele weg naar boven? En onder aan het huis van familie Pieter! Zomaar gevonden, geen wonder dat ik je zag, toen je voor altijd afscheid kwam nemen! Ja ik weet “dit” was na het kamp? Dit was na de Docter die me moest op peppen, voor de grote reis! Gek de baboe en papa hebben het nooit de waarheid verteld? Wat er met ons is gebeurd? En je ex man had ook al, van die verwarrende verklaringen? Als of jij er iets aan kon doen? Zo als ze jou toen gebruikte, mensen je misbruikte, zo gaat dat nog steeds, mensen in nette pakken, ja? Heel voornaam? Denken ze zelf? Wij niet, wij denken nog steeds aan jullie, hoe fijn het was? Als jullie echt open en eerlijk erkend werden? Maar dat zit er nog niet in? Ze wachten? Tot wij ook dood zijn! Net als jullie, ze hebben iets met kruizen? Voor aan in de kerk? Op het kerkhof? Bij herdenkingen? Op foto’s en vooral in de documenten? Het is toch wat!

Zo was ik dan, aan het tellen en gaf de moed maar op? Niet de moed, te blijven ageren aan de vraag? Van onze ouders? De “eerste” die voet aan de wal zette? Of gewoon de bui al zagen hangen? Of gewoon omdat ze bang waren, dus geen helden of zij kwamen, omdat de grond, te heet onder de hun voeten was geworden, bang voor ontdekking, gevlucht na het lange lijden, als nog? gekomen, wel heel veel later? na de tweede golf van geweld, die hen nogmaals trof en bleef treffen, als of ze vast gebonden stonden in de branding? Sommige moesten wel zwijgen, zeker door zij, die zo hoog van de daken schreeuwde, wat niet waar was, gelogen en toch geloofd, zo kwam die nieuwe waarheid, verrekte goed uit! En het pokerspel kon beginnen, de kaarten werden geschud, alleen was het de kleine stapel waarmee werd gespeeld, de andere betere helft, was al verdeeld en kaal gekloven botjes bleven over en soms geen een? En zo zitten ze to op heden 2019 nog te hopen? Beloond te worden, erkent, gehoord, nog voor? Die onvermijdelijke opstap, naar de dood? Terwijl de tranen stromen, beken vormen, uitmonden in zee, de schuldige ongestraft blijven, hun bord nog eens extra vol scheppen, met dat? wat zij hebben moeten ontberen? “Meneer de President slaap zacht” het lied uit de zestiger jaren, klonk nog dichter bij, als ooit te voren!

Zo vraag ik me af mama, zijn jullie! Die comfort Woman allemaal in het niets verdwenen? Op die enkeling na? Die hun stem verhieven? Natuurlijk zijn er velen vermoord? Afgedankt als vuilnis, overtollig goed! En zij die van uit schaamte, zelfmoord pleegde en de rest? Kroop weg? Kroop weg in zich zelf, lachte er overheen, lachte langs dat verleden, omdat zo! het verdriet, die pijn, voorbij zou gaan? Onmerkbaar! Als of de vibratie van lichaam taal , niet verstaan of mis staan kon worden, als of jullie vrouwen, nooit bestonden, terwijl de kinderen daar uit ook zwegen, met jullie mee? Solidair, Het nest was stil, zo ook het jong, wiens mond pas ging praten bij het opgroeien? Nadat het begreep, dat er ooit wat was gebeurd? En zo heb ik nog een tastbare foto van? Vele foto’s werden verbrand? Weg gesmeten? Herinneringen werden op gesloten, verbrand? Verbannen, nieuwe verhalen ontstonden, verzonnen, ver weg, van wat had plaats gevonden, waar lichamen, werden verkracht! Net zo lang tot het niet meer uitmaakte, tot je je wel moest laten gaan, met in je achterhoofd, de wraak, een wraak die nooit kwam, niet die erkenning? Niet een massaal erkennen, slecht een afwijzing massaal, ja zelfs een protest, ik heb het niet over het protest van die enkeling? Die durfde te praten en pas zijn er, nog een paar overleden, ik noem! ze de uitverkoren? Zei mochten het verhaal vertellen aan de wereld, die door raasde in de waanzin, vooral vergeten? Wat was! Maar mama ik heb goed nieuws? Ja? Het is dat je het weet? Er zijn mensen geboren of uit echte liefde of gedwongen? Die zijn gaan schrijven, die zijn gaan schrijven wat er in hen omging? Geen verhaal, naast een verzwegen verhaal, je zou kunnen zeggen? Een echo van jullie stemmen, uit jullie schoot geboren en mama? Goed nieuws? Ze worden gehoord? Ze gaan vertellen, jullie raken niet in die vergetelheid? Nog niet? dat moet nog komen, laten we nu luisteren naar die verhalen en knik mee? Laat je schaamte varen en laat me je aankijken, zo als ik je voor het laatst zag? Vele hebben die overtocht gemaakt! Met kinderen uit die periode, ze hadden geen andere keuze? Net als toen? Wat raar dat je geen keuze hebt in het leven? Terwijl wij mama? Op school leren dat je dat wel hebt? Ook nu word het tegendeel soms begrepen, misschien komt het wel door de luxe waar in we leven, die luxe waar je zelf uit bent ontstaan? In opgroeide? Ik heb er foto’s van? Je moest eens weten? Je broer heeft ze mee genomen! Misschien waren het aandenken aan jou? Misschien toch voor mij bestemd van hogerhand? Want daarin ga je geloven onderhand? Alleen mis ik die die link van jouw? Over welke hogerhand hebben ze het hier? Een volk, geleid door een tot god verheven Keizer? Voor de rest kon ik inzien, dat ik beetje bij beetje klaar gestoomd werd, de waarheid onder ogen te zien? En zo blijft die vraag? Stel ik had je broertje bezocht, in Limburg, zo als afgesproken, was het dan de laatste treint terug. die me had overreden, terwijl ik mijn lichaam daar voor wierp? Of? zou de naald nog dieper in mijn ader glijden en drukte ik voor goed af? Of? was het juist goed, dat er geen geld was voor dat treinkaartje? Dat gesprek nooit plaats vond? Pas 50 jaar later met zijn dochter, die ook niet veel wist, ieder geval zei ze? Jammer dat je onze pap niet hebt gekend? Die had je vast veel meer over je moeder kunnen vertellen? Zo zijn er soms boeken, die nog moeten wachten, documenten en foto’s ook? Ik trek het snoer van het verleden aan, als een visser zijn net, de mazen klein, opdat niets ontsnapt? Aan wat niet mocht wezen, aan wat niet mocht zijn!

Terwijl hij werd afgevoerd? Je man Gabriel? En jij bleef achter en de laatste foto werd gemaakt, het kind Boudewijn op je arm? Je broer Benjamin als bewijs? Dapper stond je daar! Stoer! Heldhaftig “het Icoon” van vrije keuze! Als je dat zo mag en kunt benoemen? Op naar je man? Op naar het Bataljon, de gevangenis. waar duizenden mannen, vrouwen en kinderen je voorgegaan waren en slecht enkele honderden overleefden! Het rangeer terrein, waar ook jij moest buigen, buigen voor de Jap, buigen voor je lot! En de drama’s die nog moesten komen! Terwijl je langs de wacht, reikhalzend naar hem,verlangend uitschouw hield? En nog voor het tweede kind ter wereld kwam, was je al weer in gepakt? Op een truck? Te voet? Per trein? Ik heb geen idee, ik kan slechts gissen, aan de hand van documenten, van boeken en hoe ik denk? Dat je zou handelen? Want een appel valt niet ver van een boom? Of klapperboom? Wat maakt het uit! Wat uitmaakte was dat nieuwe kamp Kramat, het woord alleen? Doet me huiveren en hoop dat je verblijf daar kort was? Want je was al uitverkoren? Met zovele? Als gewillig vlees en zo kwam je in Tjeding en daar sloot je je gevoelens af? Je dacht Alleen aan overleven? Overleven met je kroost en je jongste kroost, mama dat moet ik je nog vertellen van zijn zoon? Die ik vorig jaar tegen kwam? Bij nicht Grace de dochter van Benjamin? Vertelde me dat hij zijn hele leven naar jou vroeg? Nooit antwoord kreeg? Ik zie je gezicht betrekken? Ik zie die traan? Terwijl alles wat je deed was voor hen, opdat ze levend door die oorlog kwamen, levend uit die hel? Mama je moest eens weten, dat nadat ze jou vergeten waren, lieten barsten? Zo worden zij alle nog steeds genegeerd? Alleen die zich zo op de borst sloegen van hun heldendom, konden zich verrijken, er is niets veranderd, na dat je dat moest doen, met al die anderen, waar zij mee heulend met de vijand, gespaard bleven, natuurlijk niet allen en nu eren ze hen, die daar het leven voor gaven en jij en al die vrouwen, mannen en kinderen? Jullie medaille? Jullie Eer ging onder! In wat het daglicht niet mocht zien, waar beddenlakens, krampachting vastgepakt werden, soms verscheurt en kussens die de snik verstikte, smoorde, vermoorde de mens die je was op die foto, die ik 77 jaar later mocht ontvangen, zo als ik van mijn hele leven, legpuzzelstukjes mocht ontvangen van vreemde, die na een kort gesprek minder vreemd, waren voor me? En ik verander van onderwerp om dat ik niet wil weten wat er allemaal met je gebeurde, je hebt ondergaan, zo als zovelen, alleen nog toen die verschrikkelijke oorlog afgelopen was? Was je al weer in een nieuwe verwikkeld, met die zelfde monsters die vertelde hoe mooi en goed je was en jij? Schminkte je lippen, kamde je haar en dacht aan roze geur? Of aan beteren tijden? Terwijl de spieraal werd aangetrokken, nog eenkeer liet hij even los, hij kreeg de doodstraf, jij vrij, je geluk was voor even en de laatste foto met ons? Deed er 66 jaar over en daarna? Mama? En nu denk ik aan de foto, die in mijn hand geduwd werd, door een nichtje Henrietta Silvia, klein kind van Jan Thomas-Scheers, ging ook bij mij! Voor de zoveelste maal het licht uit! 1982 de dag als gisteren en het zo nooit meer het zelfde wezen, niets, nog dat verlangen naar je? Terwijl ik het eerst niet kon geloven, niet waar wilde hebben, dat jij het was? Zo anders als in mijn dromen? Zo anders als dat ik je jaren later kon zien en ik je pracht kon waarnemen, begreep waardoor mijn teleurstellende gedachte die was ontstaan? Uit een intens verdriet? Niets vergeleken bij dat intense leed van jou? Ik voel de schaamte, ik voel de rode blos op mijn wangen, dat ik zo egoïstisch was? Naar mijn eigen verdriet en zo ben ik je gaan zoeken? 1965 of 2018 dat is een groot verschil? Ik weet het? Ik hoorde je stem, ik voelde? Daar waar je lijden de grootste offer moest brengen en je roep? Bij vertrek? Je hebt me nog niet gevonden? Mama mijn kind is in nood? Ik moet gaan? Ik wil niet dat haar het zelfde overkomt? Dat begrijp je wel? En zo zwaaide je me uit? Met haar mijn Japanse half zusje? Ze lacht en is blij? Bij jou zie ik een traan? Over mij hebben we het maar niet meer, heel veel liefs je zoon!

Zo als ooit in mijn oor gefluisterd, door mijn moeder, opgeschreven in een brief, een brief die verbrande in een krakerspand daar in Nijmegen, waar ik de verdwaalde jeugd onder bracht, in mijn eigen verdwaald zijn, een afgewezen liefje Maaike geheten! Stak de fik er in en werd het huis een geesten plaats? Waar de wind kon huilen en bulderen, zo een ieder belette, haar geheimen te ontrafelen? Waar uiteindelijk weer en wind of andersom de overhand kreeg, tot die dag de planken voor ramen en deuren geslagen moesten worden? Als of het door de geesten was voor bestemd? En niet door een daad van jaloezie! En zo vroeg ik me af? Of die zelfde geesten? Niet reeds bezit van mij genomen hadden? En mijn reis door het geestenrijk? In vergevorderd stadium was betreden? Zonder het te beseffen? Zo als verstand met de jaren komt? Voor mij leek het eeuwig, ik zag alleen? Was alleen, die “mist” ! Zo beschreef ik reeds jaren, voor dat schrijven dacht ik “jaren”? En gisteren was het zo ver? De geesten ontsloegen mij? Ontsloegen mij van die vloek? Ontsloegen mij van het geheim! exact na? 123 jaar! Geen jaar vroeger of later de is datum 17 Mei 2019, dit dringt nu tot mij door? Zo werd ik nog niet zo lang geleden benaderd? Terwijl ik in mijn zoektocht, reeds contacten had gelegd? Die weinig nieuws of duidelijkheid op leverde? Als foto’s met nog meer vragen? En door deze jongeman, zijn durf, zijn wil? Om te weten hoe het nu zat? Een zelfde wil die ik zo goed herkende? Werd de formule gevonden door het familie raadsel in grove lijnen, duidelijk voor ogen te hebben? De overgrootmoeder van haar moeder en die van mij? Met een verschillende moeder, maar zelfde vader, hij was de zoon! Van of een Prinses of een konings vrouw? Het beroerde! Om het onderzoek voort te zetten “Nu” Een Javaanse Koning? Daar waren er meer van? Op Java en als of dat al niet genoeg was? Had deze meerdere vrouwen en dus veel kinderen! Die zijn macht en rijkdom lieten zien? Het kan zelfs wezen dat hij een vrouw terug naar de kampong stuurde, af wees? Met dochter of zoon, daar achternaam niet beschreven staat, nog datum van exacte geboorte datum en plaats, heeft verder zoeken geen zin? Ieder geval niet voor mij? Voor mij is “DIT” gegeven voldoende, omdat het verhaal dus niet alleen van uit mijn oor kwam of verbrande brief moeder? Maar bevestig werd als waar door? Aanverwante familie? Een sprookje die op overlevering, gebaseerd is! Dus waar! 8 jaar met moderne middelen zoeken! Wat een martelaars weg was me beschoren, maar wat was de beloning zoet?

Omdat elke foto, een nadere uitleg nodig heeft, kan ik niet om deze heen, KLM doet me denken aankomst midden februari 1952, zijn eis koude aankomst, KLM doet me dus denken, aan mijn vader die daar een paar jaar later als tijdschrijver werkte en aan oom Henk, die daar ook werkte en altijd gevraagd werd? Je vader dit, je vader dat? En dan lachend vertelde dat die vader zijn broer was? Henk was een nakomer, twee jaar ouder als ik en deze pet? Hebben we ook als aandenken gekregen, tijdens een familie reünie? Nu had ik altijd iets met jaartallen, ook op school, wat een gestamp? Wat een herhalen en dan een mager 6 of 7 te halen op school? En zo werd alles in mijn leven om en nabij? En misschien gebruik ik dit excuses wel, omdat ik ouder word en het gewoon niet meer kan herinneren exact? Wat ik wel weet, dat ik de familie leerde kennen, veel verhalen los kwamen, foto’s, daar waar ik ook behoefte aan had, terwijl mijn dochter vrienden was geworden, met haar nieuwe neven en hun hond? Zo’n hond waar je niet van gaat niezen en zo lekker aan voelen, als je ze aait, is het of ik de haren van mijn dochter voel! Teven denk ik aan de jeugd?Waar van je zou wensen! Dat kinderen zonder zorgen van menselijk falen, zouden kunnen opgroeien! Zorgeloos, gewoon blij, zonder masker, zonder therapie, zonder gevangenen te worden van dat wat hen is aan gedaan? Dit laatste is wat met het meest bedroeft, misbruikte kinderen in welke vorm dan ook! Mishandeld of geestelijk en dan gevangen zitten in hun zelf of sadisten worden of erger, zo als de verkrachte, misbruikte, vaak tot de prostitutie word gezogen! Dat sneeuwbal effect, waar de wereld van binnen en buiten? Niet mooier op word alleen aantrekkelijk voor de aasgieren! In grote steden of dorpen, waar iedereen een oogdicht knijpt, als was de zonnestraal te vel!

Zo ging, terwijl ik probeerde te slapen, mijn moderne bieper, wat een teken is van een binnenkomende melding? Een beetje verergert, kijk ik naar het bericht? WordPress.com meldingen, met een naam? En reactie, positieve geluiden, waarop ik terug schreef? Ik had een vriend die zo ongeveer heet? Nu nog geen twee minuten later? Dat ben ik? Nou dat slapen hoefde ook niet meer! Was klaar wakker, want 16 jaar geleden of langer of korter was ik nog op zijn feest geweest, toen zijn weder helft leefde, na het vernemen van haar heen gaan, heb ik gezocht, in gaten en hoeken van mijn PC, niets gevonden en dan terwijl je probeert te genieten van je slaap, kun je spreken van een wonder! Wat heet? Wie schrijft, die word gelezen op een dag! Natuurlijk is het gezegde anders, het mocht de pret niet drukken en zo kwamen beelden van het verleden weer naar boven? Maar ook dat Theo zei? Dat heb ik nooit geweten van je, je verhaal, ik lees het nu pas en vroeger praat je daar ook niet over? Je voelde je al ellendig genoeg, verdoofde je zelf met drugs, Theo was monteur, niet een gewone monteur? Een monteur die verstand had van Hy Citroën, Jaguar en Peugeot omdat hij het altijd druk had, moest je een list verzinnen? En die werkte als volgt, je ging naar zijn vrouw Ria! Kreeg een bak koffie en dan terloops vroeg je wat er nog ontbrak in huis, dan zette Ria altijd een bedenkelijk gezicht op? Haar bril iets voor op de neus en keek je dan strak aan? Deze keer was het antwoord? Omdat het nog op mijn netvlies staat! Vloerbedekking, nu had je in die jaren van die gevlochten tegels, waar je water twee keer per week op moest gooien, wilde je ze niet in honderdduizend stukken, kapot lopen, ze had daar tabak van, zant en stof, ze wilde zwart wit geblokt linoleum zonder naad, Dus op pad, regelen, want voor die tijd mocht Theo mijn auto niet na kijken! En terwijl ik van de oprit afreed, dacht Theo dat hebben we weer goed voor elkaar.

Zo kwam je binnen, in mijn leven, terwijl jij al was heen gegaan, de tranen achter latend, bij die enkeling, die je nog kende, je kleine familie, bij elkaar gesprokkeld, uit wat eens een oorlog was en was het maar zo gebleven? Was het alleen maar dat leed, het leed van zovelen? Was het alleen maar bij die ene oorlog gebleven, die oorlog waar hij viel? Die hij niet overleefde, niet gestorven in een echt gevecht, van man tot man? Gestorven door een kogel? Nee hij is gestorven in een gevecht, van overleven in een kamp! En verloor dit gevecht, dolf het onderspit en jij? Jij moest alleen verder, jou leven was pas begonnen, verder weet ik ook maar weinig, over al dat leed van jou, als dat, wat krantenknipsels mij laten zien? Die een traan laten vloeien, terwijl ik je niet ken? Wat ik wel ken? Is je herkenbaar verhaal, genegeerd, verstoten, ontkend en daarmee, was je al ten dode opgeschreven en verteerde je van binnen, misschien gebalsemd in het leed, waardoor je nog overeind kon blijven, gesteund door liefde van naasten, die jou broosheid zagen, jou harde roep om erkenning, door het negeren werd jou stem zwakker, zo zwak? Dat je net als de kaars doofde en de rook, belande hier bij mij en ik schrijf, ik laat jou stem nog een keer horen, aan de Koning, de Regering van Nederland en het SVB, opdat een ieder jou last voelt, die jij moest dragen, rust zacht arm kind!

1. Natuurlijk geen beter vermaak als leed vermaak? Zo prettig als je er zelf niet onder lijd, veel erger is het wegkijken, het ontkennen, wegdrukken in een hoekje, mensen belachelijk maken, mensen op hun kwetsbaarst, met gezinnen, soms halve gezinnen, ga er maar aanstaan in de vreemde, wat eigenlijk je veilige thuishaven had moeten wezen? Ogen vol ongeloof, oren stijf van angst, vreemde geuren, blèrende kinderen, stoere mannen tot zo doodmoe op het bed neervielen en manlijkheid even behoefte had aan slaap! Die verrekte afstand? Die verrekte reis,?die verrekte aankomst? Dat verrekte bed, die te kleine kamer en dat ontkend daarna bijna 74 jaar en nog geen einde inzicht? Geen hoop, slechts de dood die ons verlost? Als dank voor onze ouders en dank waar wij door heen moesten? Met of zonder hen, er was geen weg terug er viel niets te ontkennen, ons bleef over de verborgen waarheid te vinden, zo goed en kwaad als het kon, dat wat eerst verbrand werd, begraven, verscheurd, ontkent of op gesloten voor later, als wij tussen de planken liggen!

1. Daar is dat stuk papier, een copy van de adoptie 18 Oktober 1965 met de onheilspellende woorden, die tegen spreken, door het vermerk, dat moeder aan geschreven is, over toestemming adoptie, wie goed gelezen heeft, weet dat dit schrijven rond de zelfde tijd van het overlijden(moord) moet zijn geschreven! Van mijn vader wisten ze dat hij leefde? Voor zijn ontbrekende handtekening liepen we bijna een jaar vertraging op? 2019 de vermoedelijke beulen van mijn moeder krijgen namen! De hoofd dader in ieder geval, misschien zelfs de verwekker half zusje? Twee namen Kenichi Sonei kaptijn van Kramat en Tjeding, 1944-1945 later ook Villa Isola te Bandung, terecht gesteld 7December 1946 en ene Okada die later terecht gesteld werd? Want wat vind ik als aantekening rode kruiskaart moeder? En wat weten we? Dat de poorten van Tjedingkamp open gingen 18.09.1945,we weten dat Bandung ongeveer 200 KM van Batavia ligt, we weten dat ze haar kinderen bij de ouders van haar man Gabriel bracht, misschien was hij ook aanwezig, de vader en moeder Karlos en Elly de laatste was Inlandse vrouw Necarsi, vader was gevlucht voor de beruchte volkenmoord rond Istanboel, zo valt op Japansekampkaart te lezen dat mijn moeder geen Nederlanse was, maar Nationaliteit van haar man aannam! Armeniër, hebben ze dit opgegeven om zamen in het zelfde kamp te blijven? In Bandung? Zoals het verhaal ook begon? 20 Dec 1943 3e landsopvoedings gesticht, waarna zij en haar twee kinderen naar Batavia verhuisde, met zo vele, maar deze data komt niet helemaal overeen, het zijn data die haar man later in Nederland door geeft, zij vertrekt niet gelijk naar Tjeding, ze beland eerst in Kramat, dan naar Tjeding en daar word haar kampkaart opgemaakt, zo vind ik haar uiteindelijk, onder een andere naam Johannes-Mackay, haar beulen kende ze al, haar enige wens? Kinderen in veiligheid brengen, dus vermoedelijk is ze met Japanse stafauto naar Bandung gereden, daar met kinderen bij schoonouders, dit was in de Friesiastraat 32, alles uitleggen en dit terwijl op haar kampkaart Burgmeester Kuhrweg aan gegeven word bij familie Thoma-Scheers? Misschien was ze daar niet meer welkom? Of wist ze teveel? Meteen de volgende dag? Dit weten we door kleine aantekening kampkaart? 19.09.1945 bij Villa Isola op de stoep, met of zonder koffer? Als moeder heeft ze haar kinderen gered! En dan word het zwart? Op enkele data na, die nu naar boven komt en de gegevens van mijn vader, het huwelijk? Vraag heeft hij haar in Villa leren kennen? Terwijl ze aan het werk was? Was het na of voor 7 December 1946 toen haar monster was gedood? Was zij in verwachting? Volgens mijn berekeningen, het bestuderen van foto, die pas drie jaar geleden boven water kwam, past het allemaal, als de glazen muil van Sneeuwwitje en de woede van het volk kreeg ze overhaar heen, met haar gezin in 1950, Indonesie was vrij! Het volk zocht schuldigen, jacht op geld, moeder bezat een winkel en huizen, mijn vader werkte daar of was weg en soms lang, kon ons zo niet beschermen tegen de woede van de bevolking, voor Nederland was er niets aan de hand, het was toch immers vrede?

 

 

Trouw zijn aan het Koonlijkhuis? In Nederlands-Indië? was heel gewoon, geen wonder als je voor de overheid, werkte in een hoge functie en waar je toekomstige bruid zich opmaakt voor verlovingsfeest, wat dat betreft, was er weinig veranderd, de romantiek, inpalmen, aan dat trouw zijn, tot in den Dood? natuurlijk was dat altijd van zelf sprekend, maar voor in gezworenen, zo als bv KNIL en overheid, was het dat! wat toen nog bestond? een Ere Kwestie, geweten? Want als je dat! op je geweten had? verzuimd! Dan was het gebeurd met je, uitgerangeerd, dan raakte je aan de bedelstaf!

Nu 2019 moeten we nog steeds bewijzen, heel triest, de Trouw van de Indo gemeenschap en deze bestond uit alles rassen gemengd bloed tot zelfs de totok aan het hoofd, men stierf voor het vaderland? Ja echt waar? En zo stierven er heel, veel, onder de Japanners, gewoon kopje kleiner gemaakt of uit gehongerd, bezweken aan zieke, dorst, ellende, dit laatste is zo zeker, dat Kampkaarten ooit 1944 gemaakt door het rode kruis, slechts de overlevenden weer gaf of die als nog binnen een jaar of twee drie of tien, vijftien, van de ontberingen bezweken, gek werden, er een einde aan hun leven maakte, wat weer voor een trauma, zorgde in het gezin van de achter gebleven en zo kreeg iedereen, gewild of ongewild een klap van de molen mee!

2019 moet alle documenten opnieuw op tafel, want er is zoveel over het hoofd gezien? Slordigheid, onwetendheid, maar vaak ook omdat het beter uitkwam, cijfers werden laag gehouden, waar het nodig was en omhoog waar het beter uitkwam en de overheid maar zoeken, naar zondenbokken, terwijl de bok op stal staat!

Veel erger is die samenzwering al ver voor de 2e wereld oorlog begon, natuurlijk zag men het lijk al drijven, nog ver voor de Japanse aanval, nog terwijl Hitler naar de macht greep, een scenario, dapper en koelbloedig, omdat er geen andere keuze was en zeker toen de Japanners de Amerikaanse vloot plat hadden gemaakt, moest er tempo gemaakt worden en dat koste ons met vele andere de kop! Tot op de dag van vandaag!

Natuurlijk als je per boot kwam, waar bootlijsten nu pas compleet zijn? Om na te pluizen! En zij die per vliegtuig kwamen, kinderen van Nederlandse soldaten? zij die stiekem per boot en van boord gingen? Namen, die verkeerd geschreven werden, documenten weg, noem maar op, luie dienstdoende, ambtenaren, Tijd was anders, alles werd met de hand geschreven en ja door de wind, waaide wel eens wat weg?

Zo als verhalen, geheugen van mensen, wat werd genoteerd en later anders bleek te zijn, men had zich vergist, van uit de zenuwen of vermoeidheid, na een dikke maand op zee, blij zijn? dat je het had overleefd?

En dan die domper, in de vreemde, dat Nederland heten, in een bus, waar je heen ging? Maakte toch niet uit, van die plaats, dorp en naam had je toch nooit gehoord, na een uur rijden was je de weg toch kwijt en alles was anders, geen geuren? Geen warmte, daarvoor in de plaats soms een deken, om je schouder als je geluk had! Dat allemaal van wegen je trouw aan Koningin en Nederlandse vlag!

 

 

 

En zo zitten we nog steeds met de regering in onderhandeling, al hebben die het voor zich zelf opgelost? Niet keurig vragen? Stemmen? Ben je bedonderd, dat kost geld? En zo word je moe? onze ouders waren moe en wij moedeloos, roerloos, moederloos, vaderloos, zusterloos en broederloos en zo wachten zij, de regering, dat we allemaal de pijp uit zijn, 1e,2e en 3e generatie?

En voor de rest? gaat alles goed, het leven gaat door, we denken elke dag! aan die laatst levende, die lek geprikt worden met lintjes, doden! die alsnog geëerd worden, goedkoper kan het niet? Liefs met foto in de krant, om te laten zien dat Nederland zijn Nederlands-Indië, helden niet vergeten was, bijna niet vergeten was? Liefst heldhaftige doden? liefst in groepsverband, uit het verzet? Hadden wij van de 2e,3e generatie niet verder tegen die deur geschopt, wakker geschud, waar voorganger al jaren mee bezig waren! Veel heldhaftiger nog als wij? zij gooide eieren, kaapte treinen en kinderen, dit laatste was natuurlijk niet de weg, maar wie ben ik? Natuurlijk zou je ze het liefs een Jappenkamp in sturen, voor drie en halfjaar, dan vijf jaar de oorlog in sturen, dan verbannen, in kampen en pension onder brengen en geen soldij uitbetalen, misschien dat ze dan begrijpen, waar de frustratie zit! Nog niet gesproken over de ergste ziekte nooit erkend PTTS, waar niemand, nog de kinderen, gespaart, van is gebleven, een leed, wat tussen vier muren werd uitgevochten en later op straat, in drugs, alcohol, zelfmoord en verdriet, tot het verhuizen naar het land van oorsprong? of een sprong ver weg, over de grote zee?

 

 

Er is een ding, als je naar Indonesië gaat? Blijf, ga nooit meer weg, want alle vragen die daar blijven liggen, worden pas weer opgepakt als je terug komt? Kom je nooit meer terug, zijn die vragen verdwenen, hangen misschien nog wel enkele jaren bij mensen aan de lippen, of liggen in een mapje keurig op geborgen, met opschrift, we wachten even af? Moest ik niet hals overkop terug naar huis, had ik snel even, een verlenging van de verblijf vergunning aangevraagd, uurtje vliegen en een uurtje terug, kost iets meer als 50a 80 Euro, dat is goedkoper, als weer retourtje, naar Nederland vliegen en pijn aan je benen, natuurlijk zou je niet willen missen, de bediening van Singapore Aire lines, kijk KLM dat was vroeger, de maatschappij, allemaal achterhaald, wat wil je als je met de Franse samen werkt, de hele vloot moesten ze overschilderen, de kleding ook, personeel moet blijven, daar heb ik nooit klachten over gehad en de vliegtuigen ook niet, al leen die kleur, gaat niet mee met zijn tijd, verdomme het jaar 2019 en nog steeds die kleur, directeuren veranderen vaker of verstoppen zich, las ik pas geleden!

Dus ik ga nu vast, de gordels aantrekken, voor de reis in het vooruitzicht, als het lukt, want je weet nooit in dit leven, misschien ga ik wel per boot, lijkt me ook wel iets, of zo’n meer overstappen reis, dat het uiteindelijk, twee weken duur voor je op de plaats van bestemming aankomt, kijk omdat ik dan ook voor goed daar wil blijven, is een enkeltje goed, hoef niets mee te nemen, niemand daar, heeft iets, dus ik ga ze daar niet de ogen uitsteken en denk ook dat het beter is alles daar te kopen, goed voor de economie, tegen die tijd ben ik vet in de 70, wat heb je dan nog nodig? Bamboehuisje! bamboe stoelen, tafel en bed, baboe honkbalknuppel om last posten op de kop teslaan en niet vergeten de pil? de pil voor als je echt ziek word/ want dat kost geld daar? heel veel geld, dan kun je beter een pilnemen, waardoor je nooit meer wakker word, een zware slaappil als het waren, kijk nu kan ik me voor berijden, toen ik daar weg moest omdat het gevaarlijk was, had je niets te kiezen, je ging en hield je mond stijfdicht, je gaf geen kik, nu is het anders, nu ben je volwassen en kunt gaan uitstippelen, hoe je nog na kunt genieten van al die verloren jaren, al die nasikampong die ik gemist heb, die uitlaatgassen van die rokende brommers, die kippestrond in de kampong, die gillende kinderen, kortom die klere herrie, waar ik zo met verlangen naar uit zal gaan kijken, die komende jaren en natuurlijk ben ik niet helemaal gek, ik ga lekker boven in de bergen wonen, de plaats weet ik al, die heb ik allang gezien, was een beetje stoffig, eigenaar had het een beetje gehad, dus mooi als ik de nieuwe eigenaar word, kijk iets op mijn naam kopen, mag ik niet, dus weet ook wel enkele mensen die ik vast blij kan maken, voor als ik er niet meer ben, kijk hier in Europa mijn kinderen en klein kinderen redden het wel zonder mij, gewoon een foto aan de wand, dat was pa, dat was opa, eerste jaren zullen ze vragen, hou zou het met hem gaan? en dat zwakt ook af, denk gelijk met mijn gezondheid, dus er blijft balans, gevoelsmatig, hoofdzaak ik kom thuis? mijn land, mijn stad, mijn grond, misschien kan ik nog kamponghoofd worden? mooie beloning voor al het geleden leed en? daar zijn ze heel gevoelig voor, of e overheid en leger daar ook zo overdenken weet ik niet, maar een oude man als ik zal geen gevaar op leveren, eerder bijdragen aan vooruitgang, die? en dat is belangrijk, door de Indonesiërs word bepaald en beslist en niet door mij? VOC gedachten zitten ze echt niet op te wachten!

Misschien ga ik ten onder, met een aardbeving of vulkaan uitbarsting, wat maakt het uit, belangrijk is? ik ben weer thuis!

 

 

 

Ja dat is dan mijn tante, deze foto kreeg ik zomaar 6 jaar geleden, kon mijn ogen niet geloven, wat is ze mooi? Ik streel met mijn ogen nog steeds die foto’s van haar, van haar man en kinderen, die voor mij allemaal zo mooi zijn, zo dierbaar, want ze zijn familie, Ik heb familie, hoera! Ja uit Indonesia, toen nog Nederlands-Indië de andere kant van mij? de kant van mijn moeder, de kant van haar vader, mijn opa, was haar halfzus, daar kan ze ook niets aandoen? zus blijft zus, familie blijft familie, alles kan? behalve trekpot dat kan niet? Melkkan, koffiekan, een oud grapje van mijn adoptief vader Jan! Ja je moet het maar allemaal snappen als je net geland bent op Schiphol, bij opa en oma woont, Amsterdam alle trappen kent en kasten, dan van schrik, wakker word in kinderhuis en zo geadopteerd zult gaan worden, zo rond je 6e jaar, dan valt het niet mee die Nederlandse humor te begrijpen? want ik was nog steeds in mijn hoofd bij mijn moeder? had die, me de moord laten stikken? kon ze niet tegen die rotkop van me? had ik iets verkeerds gedaan? gezegd? Teveel in mijn luiers gescheten? En in dat nieuwe huis, meer een klein kasteel, ging het gewoon over tot de orde van de dag? welke dag weet ik niet meer? Al die nieuwe mensen, namen Oswald, meneer Peters, meneer en mevrouw Bloem, ja ik sprak netjes met mevrouw en meneer, dat ging er in de loop der jaren wel van af, toen de teleurstellingen de overhand kregen, mijn echte vader was er ook vandoor, met een kut, belofte me achter latend? bleek later, klinkt grof, maar was ook grof? En ik zou nog veel grover worden, zodat Bakker Bart, die zo als je weet bij mij op school zat, grof volkorenbrood, in zijn assortiment bracht!

Wat zo leuk is alles je toch alles zelf uit moet zoeken omdat de overheid, liever alles in een doofpot stopt, schijnt heel veel geld te besparen? kom ik er achter dat, wat denk je? juist die Adel, waarvan ik dacht nee dat is niet zo? nou het is wel zo, wel heel lang geleden en via links om en rechts om, gehuwd, aangehuwd, zelf Balkan in DNA gevonden via de deze link: https://en.wikipedia.org/wiki/Janet_Stewart,_Lady_Fleming, heerlijk hoe ze over bastaards praten, als of je buiten de deur wippen, goed willen praten in de adellijke kringen, zo minderwaardig? terwijl ze er wel plezier aan gehad hebben en dan later blijkt dat ze nog een keer daar terug komt, arm kind dat zijn hele leven uit gescholden word? nou zo was dat met de Indo ook, altijd de Lul, wie ook zoveel pech hadden? de Chinese, werden, altijd vermoord, kregen overal de schuld van, Joden ook, slaven kwamen er iets beter van af? verdronken, werden verkracht, gedood, maar soms werden ze vrij gelaten, Indianen hadden het ook niet mee en in Australie, toen het nog niet zo hete, dat volk de Aboriginals , lopen ook nog steeds verdwaast rond en dan denk je wel eens is het niet beter dat de aarde even op zijn kop gaat staan, dan verzuipen we allemaal, natuurlijk op enkele na? want er zijn altijd geluksvogels? die kunnen vliegen of hebben een goede smoes en belazeren een volk, ja waar ik het nu over wilde hebben weet ik niet meer, wel wat ik weet, is dat ik familie heb en steeds meer er bij krijg, terwijl er ook weer steeds afvallen, dat heeft de Nederlandse regering ook het liefst heb ik begrepen!

 

 

 

En zo werd ik wakker, morgens vroeg? Al die geluiden, deed het gordijn open en keek mijn ogen uit, steeds verder ging mijn blikveld in het landschap, steeds meer nam ik waar en er was iets, wat me verbond met 66 jaar geleden, ik hoefde alleen mijn neus nog achterna te gaan, na natuurlijk eerst even van een ontbijt te genieten, oploskoffie, uit de jaren 60 en die vreemde taal om me heen, mensen met hun geluiden, in de kampong, van kippen, hanen, honden, poezen en spelende kinderen en daar tussen door die uitlaten van brommers, volgepakt of gezin, vol groenten, tot cement en stenen toe!

En zo begon ik te zoeken naar mijn moeder, naar mijn Japanse zusje in een gebied zo groot als Noord en Zuid Holland, misschien Utrecht er nog bij, de geluiden uit de kampong, vervaagde en nieuwe geluiden werden harder, zwaarder, hoe mensen zich daar een weg door heen weten te vinden? Ik stond verbaast, keek mijn ogen uit? Een mierenhoop was er niets bij, wat was Nederland rustig en daar lopen we al te klagen, hier toetert iedereen, maar klagen heb ik niemand zien doen, al stikte ze de moord van de honger, van de armoede, stegen, waar mensen woonden, waar wij onze hond nog weg zouden halen en al deze mensen verkopen eten? groenten, producten, je kunt het zo gek niet bedenken, zelf de namen ken ik niet eens, het lijkt of iedereen, van iedereen koopt, niet echt winst maakt, maar wel weer tot de volgende dag kan leven? en dat met een glimlach? waar de tanden je pijnlijk aan kijken en om een tandarts vragen? niemand die zich daar aan stoort, want niemand heeft het geld voor een tandarts daar, wel boven in de bergen waar de rijken wonen, met bewaking, alles is een en al bewaking, ik in mijn zoektocht was omringt met bewaking, zij spraken de taal, ik gaf ze eten, dus ze wilde me niet dood! En dan zie je dat je groter bent van postuur? Maar je word klein van verlegenheid, door de beleefdheid naar je toe, die buigingen, die handen die je groeten, zonder je aan te raken en als ze het doen, het een teken van respect voor de oudere betekend en dat maakt je verlegen, natuurlijk willen ze wat van je? Als je zo arm bent? In mijn ogen koste het niets, voor 5 cent een glimlach, wou dat ik een vrachtschipvol met stuivers mee genomen had?

En dan ga je zoeken naar je moeder en dat Japanse halfzusje, je neus achterna, nadenken wat je dacht te weten, bedenken hoe het moet zijn gegaan en wat ik wist, gezien had en verdrongen, uit laatste gesprekken, met mijn gevonden, echte nicht Grace!

Hier was ik tussen mijn volk, dit was mijn land, de aarde waar alles ooit begon en waar ik woest uit los getrokken ben, zo als zo velen en nu? Daar ben ik, gelukkig als geen ander, maar waarheen? naar het gemeentehuis? Naar het kerkhof, daar waren er twee en de derde was weg, op geheven, naar de kerk, ook daar waren er veel, naar het Rode kruis, overal vragen, uit leggen, documenten laten zien, bewijzen, foto’s, 66 jaar geleden, dat is lang, zeker in een land, wat zoveel doorstaan heeft in zo’n korte tijd, een hale eeuw geleden, sneden ze iedereen de keel nog door!

Elke dag weer opnieuw, de zelfde bezoeken, hopend dat ze iets zouden vinden, ik hoefde niet eens in de rij te staan? dat was voor de bevolking anders, die geduldig wachtte, ik werd voor geschoven en zo vond ik de handtekening van mijn moeder, van mijn vader op de geboorte acte van mijn andere zus geschreven in Nederlands en die van mij in het Indonesisch, dus ik kon het niet eens lezen! Nu wist ik hoe laat ik geboren was en dat schijnt heel belangrijk te zijn? Werd me in Nederland verteld? Mijn moeder haar graf en die van mijn Japanse half zusje heb ik niet gevonden en daarom wil ik over 6 of 7 jaar terug gaan, verder zoeken er zelf gaan sterven, in het land waar ik ben geboren, ondanks dat we op moesten rotten, wil ik daarnaar terug gaan, want ik was weer even thuis!

 

 

1950 als het jaar van gisteren, warmte, geluiden, stortbuien, donder, opspattende modder en soms mistig, met flarden afgewisseld door een verzengende knal rode, gele zon en dat duurde dik zes maanden, voor ik begreep, dat er iets om me heen was, mijn armen, handen konden voelen, mijn ogen namen waar, namen op en kon de goede momenten al van de slechten onderscheiden, voor de rest poepte ik nog gewoon in mijn luier, dit laatste neem ik aan en dan word het gevaarlijk, mijn ogen dicht geknepen en zij gingen pas open, toen ik op Schiphol aankwam!

En zo kwam ik thuis 66 jaar later, wat een takken eind? Maar goed dat ik beenruimte gekocht had, anders was het slecht met me afgelopen, met een tussenstop in Singapore, een vlieghaven, die uit plastikbloemen bestaat, nep, onecht, maar vol vriendelijke mensen, ver Amerikaanse foto’s pose, voor bossen plastic vond ik raar? Moest daar negen uur door brengen en dat is lang, heel erg lang, veel te lang, boek een hotel op vliegveld volgende keer, maar dat lange wachten, wandelen tot je opgezette pijnlijke voeten hebt, word beloond, En binnen een uur zie je Bandung liggen, ik heb het maar niet over alle angsten die je door staat, van donderen we niet naar beneden, want je vliegt boven eilanden en zee, Bandung heeft een korte landingsbaan en terwijl je het vliegtuig uit komt, kom je thuis, als of ik zo de wieg weer in ging, de luier om? Duim in mijn mond, kinderwagen, kruipen, eerste stappen en daar stond ik te wachten op de koffers, ik had pech, de mijne kwamen als laatste uit de buik van het vliegtuig en was als laatste over gelaten aan de beambte daar, vol licht het leek we een toneelstuk?

Wat ik kwam doen? waar ik naar toe ging en hoelang, gelukkig had ik een boekje gemaakt, met foto’s en in gebroken Engels vertelde ik mijn doel? Nu was het anders? nu begrepen ze mijn missie? Ik heb zelden zulke beleefde mensen bij elkaar gezien en dit zou mijn hele verblijf zo wezen, een beleefdheid, die schaamte inhield? Schaamte voor wat mij als kind was overkomen, niet door hen? vermoedelijk hun ouders? die daar ook weer niets aankonden doen, als je als volk 350 jaar bent onderdrukt, het lont het buskruit bereikt! En zo met mijn gids en zijn vrouw, gleden we door Bandung, helemaal naar boven, vlak bij de Dago weg, de modderweg in, van een kampong, ik kwam thuis, de geluiden, de kleuren, de warmte, de mist de zon geel – rood, de deken van geborgenheid en zo viel ik in slaap!

 

 

Waar moesten zij het van weten? wat konden zijn ouders, broers en zusters vertellen over mijn familie van moeders kant? Familie aan de andere kant van de wereld? Niet meer als dat mijn vader vertelde? En dat was niets? Ja een jaar geleden belde mijn net overleden lieve tante in paniek op, ik moet je wat vertellen? dat heb je met ouder worden, dan schiet je iets te binnen en dat wil je vertellen, je had daar 66 jaar geleden geen lef voor? Dat zat niet in de opvoeding? als volwassen hield je, je mond tegen kinderen en zo ineens? 91 jaar tante Rie moest wat vertellen, alleen wist ik dat geheim al, niet dat het kindje ziek was en dat ze daar kleren voor gemaakt heeft en op gestuurd naar Nederlands-Indië, de anderen wisten ook niet veel te vertellen, zelfs niet over mijn vader, kreeg eerder van adoptie ouders verhalen, nou daar kon ik het dan mee doen, had veel van mijn vader weg, altijd als ik katte kwaad uithaalde, of iets deed wat niet gewoon was bij hen in de familie? Dus mijn moeder kreeg rare vormen, van mooi, naar monsterlijk en na de jaren vervlogen. loste ze op! werd blauw doorzichtig van kleur, met een goud randje en in mijn krakers periode, was ze weg, door alle drugs die ik gebruikte, iedereen was trouwens weg, zelfs vrienden liepen weg, politie liepen achter me aan en deden de celdeur dicht, daar was het donker en stil en in de nacht, onder de deken, kwamen alle beelden weer boven, nu boven water, zweetdruppel, angstdruppels, lieten me uit bed glijden en ik werd weer wakker, terwijl ik moest slapen en zo sleepte ik al die ellende weer met me mee, een denkbeeldige rugzak en af en toe zie ik Pa voor me? zo als ik hem in 1959 voor het laatst gezien had en dacht aan die belofte/ ik kom je halen op een dag? welke dag? dacht ik dan? het is nu 1969 word toch wel eens tijd? heb al enkele jaren een andere achternaam, ook dat nog, misschien kan hij me daarom niet vinden, ik ben zo wie zo verdwaald, in het leven, in het land, provincie, dorp en dat mooie leven, dus zo weet ik niets van mijn bruine kant, waarom ik lenig ben, ver kan spugen, kan zien horen en ruiken, wat anderen, niet snappen en op het laatst, snapte ik me zelf niet meer, nog de Indo of Molukker, in eens zat ik in een race auto of achtbaan en hing ik in de lucht en werd wakker in een ziekenhuis, in een ander land en zo ging ik zwerven, van land naar land en rust kon ik niet vinden, niet mijn familie, niet mijn moeder, niet mijn vader, waar was die? ben al ergens in 1981, heb mijn zusje ontmoet, geweldig, ze was weer weg, klote gevoel, verder met zwerven.

 

 

Ik vrijwilliger verbonden aan, de @Indische Kwestie / Indisch Platform 2.0 heb vragen! met vragen bedoelen ik niet een vraag? Was het maar zo simpel?

Ik stel deze vragen, aan onze minister Mark Rutten, waarom is Mark Rutten de enige, die de Indische Kwestie tegen werkt, ja? Rutten cabinet 1,2en drie? Wat is zijn belang? Vraag, ik me dan af? wat gaat er schuil achter dit hardnekkige afwijzen, zwijgen, ontkennen, negeren, belachelijk maken van?

Heeft zijn collega Paul Blokhuis hier iets mee te maken? Die al stottert, als hem slechts een eenvoudige vragen gesteld worden in de kamer? Ik komen hier later op, terug!

Ligt het probleem van Mark misschien psychologisch? Diep geworteld in zijn onderbewustzijn? In dat geval is een bezoek aan een goede Psycholoog voldoende, deze blokkade eindelijk op te heffen! Mark!

Maar stel dat de oorzaak bij je vader zit? Het bewijzen tegen over je vader? Als een geslaagd zakenman? dan kunnen we simpel spreken van een minderwaardigheid complex, ook dan meteen door @Tweede kamer, naar Psycholoog gestuurd worden, mobieltje inleveren bij de balie!

Maar stel dat de oorzaak, in de verhalen van Vader naar zoon, over zijn eerste vrouw, dus niet de moeder van Mark, gestorven in Nederlands-Indië? heel triest, maar een vrouw waar weinig woorden vuil over werden gemaakt? Doet mij vrezen, met grote vrezen, dat er met deze vrouw iets anders is gebeurd, anders werd ze niet in een doofpot gestopt? zou zij niet net als mijn moeder? gedwongen zijn tot het slapen met een Japanse commandant of bewaker? die misschien, uiteindelijk genoeg van haar had en haar doodde? Of beging ze zelfmoord, uit schaamte? Of werd ze afgewezen bij de bevrijding of  al daarvoor door de vader van Mark? En pleegde toen als nog zelfmoord? Of was die vrouw maar een Inlandse vrouw, waar van er miljoenen rond liepen, voor het oprapen dus, en een van de zovele die het niet heeft gehaald, die eindstreep?

In dit geval raad ik Diepte Psychologie aan! niet terug naar start, een paar jaar geen mobieltje en zeker niet terug tweede kamer, ook niet naar Brussel?

Want wat doe je in Brussel? je volk, je land verkopen, zo als ooit in Nederlands-Indië? Economies belang voor de bedrijven, niet voor het burger belang? Is dat wat je hebt geleerd? In je gene zit?

Wat is de betrekking van Paul Blokhuis, waar van we begrepen dat in de oorlog ernstige dingen gebeurde in zijn familie, maar waarom dit allemaal rondom de Sophialaan no 10??

Wat houd Marl Rutten tegen, gefluisterd word? hij verdedigt, als een Buldog, het Staatsbelang? Als dit zo is? dan mogen hier vragen over gesteld worden, anno 2019, Recht van openbaring, in Tweede Kamer, de directe ontheffing onschendbaarheid van de minister president!

Natuurlijk Mark ik kan er helemaal naast zitten!

Mark, dit zijn dus allemaal veronderstellingen, de enige die de vragen kan en moet! ontwrichten is Mark zelf? Dit is ben je verplicht! en ik zeg het heel duidelijk “Mark Rutte” Verplicht, aan onze Opa, Oma, vader, moeder, tante, oom, familie, broers en zussen en ons, wij van de @Indische Kwestie 2.0 o.l.v. o.a. Peggy Stein, Anton te Meij en Leo Ambon Reawaruw en de hele achterban, nu heb ik het over een achterban, minister president Mark Rutte, deze achterban bestaat uit vrijwilligers, mensen onbetaald, geen subsidie vreters zo als de zich zo, opwerpende wulpse instanties om U heen?

 

 

 

74 jaar ontkenning, op naar het bevrijdingsfeest 2020 voor Nederland en Wij? onze Opa, ouders, familie, vrienden en wij zelf, waar staan wij ergens in dit feest? Nog steeds die tweede of derde rangs burger, die we nooit zijn ontgroeid, zo moet je dan een Tweede kamer even geschiedenis les geven, al was het alleen maar ter eren van onze Opa, Oma, Ouders, Familie, vrienden en wij?

https://www.bing.com/videos/search?q=ooorlog+you+tube+oorlog+japan&&view=detail&mid=D1B5EFAFA4BB66F8F56FD1B5EFAFA4BB66F8F56F&rvsmid=6C30703C068335486D046C30703C068335486D04&FORM=VDQVAP

 

 

Klik op de link, https://www.bing.com/videos/search?q=ooorlog+you+tube+oorlog+japan&&view=detail&mid=6C30703C068335486D046C30703C068335486D04&&FORM=VDRVRV dan hoef ik niet zo veel te zeggen, omdat die pijn, hier door onze regering nog steeds niet begrepen word, alleen als ze het uit komt, voor TV en Herdenking.

 

 

Zo was er Vrede? iedereenblij? gegil in de straten, feest, zo als bij een bevrijding hoort? En toen? was het afgelopen, Kamp uit, Kamp in, troostmeisjes terug in bed en bordeel, weer de zelfde bewakers, soldaten net vrij uit de kampen uit Japan en andere delen, werden samen met Nederlands leger ingezet, waar eerst nog even Engelsen waren, kozen zij ook het hazenpad, moord en doodslag, aan alle kanten en wie daar leven uit kwam, moest eerst zijn gezin gaan zoeken, via rode kruis, via kerk, via gesprekken op het dorpsplein, ik praat over Bandung, omdat ik daar vandaan kom, hoe groot is Bandung nu eigenlijk? Hoeveel keer kan Amsterdam daar in? en hoe groot is Indonesië dan? Ik zal de uitkomst besparen, het geeft alleen de wanhoop weer en daar is waar het omgaat? En wie of wat en hoe of waarom, wat gedaan heeft, of heeft moeten doen, vrije wil of tegen zijn wil, bevel of geen bevel, gewoon uit de lol? Zo als zij hebben moeten kiezen en toch spijt kregen achteraf, met een mond, zonder tanden of dat die door vitamine gebrek er uit gevallen waren, gezichten mager of bol van de honger, nog steeds is met geen pen te beschrijven die ellende, terwijl zoveel pennen het papier hebben aan geraakt, maar NIET het “hart” van ook een regering in 74 jaar? en dit werpt vragen op?

Waren zij medeplichtig, zaten zij in het complot, leeg roven van de staat en bewoners van Indonesië, al noemde ze het nog Nederlands-Indië, zo als de Joden ook heel onfris werden leef geroofd, tot na de dood, hun huizen bezet en nu pas vorig jaar schadevergoeding word gegeven, voor geinde belastingen, het laat het gewetenloze van een regering zien, die wel alles aan zijn burger vraagt, verlangt, eist? Wel wetend, dat hele gezinnen van de aardbodem zijn verdwenen?

En worden die laatst levende aan de kant gedonderd, dossiers gesloten, liefst verbrand op dat ze nooit meer boven komen, alleen? men vergeet wij zijn er nog, wij zijn het geweten van onze Opa, ouders, familie en ons zelf, wij kunnen en mogen niet vergeten, wat hen is aan gedaan en dit heeft niets met slachtoffer rol te doen? of in slachtofferrol duiken? een slachtoffer is en blijft iemand, die zijn best deed zich te verdedigen en het onderspit moest delven, de rest is gelul, een woord bedacht, om als pleister op een stinkende wond te doen!

 

 

Terwijl Nederland, zijn verkiezingsbelofte, in het rond strooit en we weten dat er toch niets van terecht komt, zo gingen die Japanners, toen even opruimen, een gedachtegoed, wat toen wereldwijd werd, nageleefd en niemand die er iets tegen kon doen? Het beest was immers los gebroken, Duits, Italiaans, Spaans, Japans Beesten en dan zij die mee heulden en daar zijn door toedoen van hen, verschrikkelijke dingen gebeurd, maar ook helden daden en deze laatste hou ik maar het liefs in gedachten, want na al die moorden, na al die doden, geeft het me een gevoel dat er ook nog goede mensen bestonden, ook al moesten zij soms dingen tegen hun wil doen? Doden!

En zo zie ik dan hoe mijn familie, land werd in gesloten, in de eerste dagen al het leven van familie koste, slag op de Java zee, aanland en zo in gevangenschap, het licht ging uit!

Ik zie alleen maar schimmen, angstige kreten, ik voel de angst en schreeuw, roep vluchten zus, weg van hier! als kind nog geen twee, in een periode na de oorlog? De onafhankelijkheid van Indonesië! Volgens Nederland!

En zo staan we nog op de bres! 2019 Terwijl Nederland, zijn 75 jarige bevrijding gaat vieren, wat we ze zeker gunnen, maar waar zij? onze Opa, ouders, familie, wij? De KNIL dit laatste stemt me droef, met mij al die gene over deze wereld verspreid, waar de oorsprong lag bij een oorlog,  dan een revolutie, zogenaamde vrede en weer een revolutie, een oorlog die niet tot een einde wilde komen!

 

 

Achter deze muren in Den Haag, gaat een lange geschiedenis vooraf, als eerste gaan we terug in tijd? slaan we oude kranten open, documenten, met Google Earth, krijg je een goed beeld, wat daar in en voor de oorlog gebeurd is, wie woonde daar? wie woonde daar vlakbij? welke connectie hadden deze mensen uiteindelijk met elkaar, maar vooral, wie word en werd er nu beter van? We belanden in de Politiek, oorlog, voor, tijdens en erna, het ziet er allemaal zo onschuldig uit? Nog veel onschuldiger zijn de toekomst plannen, was het niet, dat dit met opzet gekozen is?

Weg met pand, voor een verschrikkelijk, hoog bedrag, Indische Kwestie blij maken met een dooie mus en jongeren die het wiel gaan uitvinden, die 1e generatie oproepen zich te melden, 2e,3e,4e,5e een kans geven hun root, herontdekken, terwijl de bibliotheek uitpuilt de kennis verspreid ligt bij mensen die al jaren, onderzoek verrichten, waar bij nieuwe groepen, zelf ons verleden als onbelangrijk zien? daar hebben zij niets mee te maken? zij zijn anders, bevrijd van schuld of gevoelens, wat onze ouders zijn overkomen, zij zien zich zelf als een los geworsteld mens, ontstaan uit? Weet ik wat? moderne tijd, misschien! en slaan dus gewoon de boeken dicht? Het ontkennen van het zijn?

De aller grootste vraag is? waarom die indo, KNIL, slachtoffer moest worden en het antwoord is eigenlijk simpel? Nederland is VOC en ziet ons en de bezittingen? als van hen, buit, weggesluisd, zodat niemand er aan kan komen of gebruikt voor de wederopbouw van Nederland, welke dank! kregen onze opa en ouders, familie en wij daar voor terug? Koele ontvangst, nieuwe uitbuiting, kampen, contactpension, later huizen in wijken, slecht enkele hebben het bedrag ontvangen van het gebaar? en heel weinig overlevende die 25.000 en zelfs erfrecht voor weduwe werd af gepakt, de aankomende 75 jarige bevrijding van Nederland en in de schaduw zal altijd blijven! de Nederlands-Indische geschiedenis, We werden wel gelijk gesteld aan de Nederlanders als je geboren was na 1Januarie 1950, wat je daar in Indonesië mee gemaakt hebt, speelt geen rol, alleen als je kunt tellen, dan zie je dat wij niet over 75 jaar bevrijding kunnen praten, we komen er nog niet eens in de buurt?

En zo zit het geheim in en rond om die witte muren Sophialaan no 10 en een verhaal meer als 85 jaar oud? Nog voor Duitsland binnen trad en de Jap het op ons voorzien had? En door wie? En zo moeten die witten muren de goedheid uitstralen, van de gulle Nederlandse overheid, betaald met gelden van de doden en wij klapperen met onze skeletten er achteraan!

 

 

 

Zo is Nederland het enige land op de ze aarde, die zijn verplichtingen van zijn verloren oorlog niet is nagekomen na 74 jaar, alleen maar probeert, tijd te rekken, partijen tegen elkaar uit te spelen en dan maar hopen dat iedereen voor tijdig dood is, een intrige die terug gaat in de geschiedenis, waar alle moeilijk heden, ontstonden, voor en tijdens de oorlog, er na, wie waren betrokken? Japan-Duitsland-SD-NSB tot de politiek en natuurlijk het koningshuis, vooraanstaande families, die het gelegen kwam, dat geld uit de Nederlands-Indië snel weg gesluisd zou worden, jaartallen en bedragen werden door elkaar gehaald, niet echt benoemd, de laatste jaren duiken de documenten op, die kunnen bewijzen, het valse spel wat gespeeld werd over de ruggen van onze Opa, ouders, familie en ons, als of het niet genoeg was! dat een heerschap zich opwierp zonder de achterban om haar mening te vragen, komen nu, nieuwe mensen, die menen, dat nog eens dunnetjes over te doen, niet veel meer als pleisters op de wonden? niet meer als wat tot nu toe gedaan werd door Stichting Pelita, verzorging tehuizen, noem ze maar op, maar allemaal gaan ze het doel voorbij? Het Recht van onze ouders, wat te niet is gedaan? De Eer! die onze ouders verdienden! en nu als parels voor de zwijnen gegooid worden, een lijden vooraf, een Leidens weg daar na, die in het jaar 2019, opnieuw verzwegen, verborgen, gaat worden, geregeerd, door omkoperijen, waar de onnozele jeugd, niets vermoedend in trapt, zo als onze ouders Nederland vertrouwde tot in de dood en dit laatste werd het dan ook, DOOD, morsdood, doder als dood en toen hield het op, terwijl wij met de laatste stuiptrekkingen, mensen wakker proberen te schudden, geslepen wolven tegen de onschuldige jeugd, dan twijfel je? Maar het geeft weer kracht, te strijden voor dat RECHT wat zij nooit kregen!

 

Wat voor boodschap komt nu! pas binnen? terwijl ik de vertaling van een Japanse kennis heb gekregen? Ongeveer twee jaar geleden? Dat mijn moeder aangaf dat ze niet Nederlandse was? of Indo, maar ze was zo als op de kaart staat Armeniër?

Dit laatste moet u zich voor stellen, hoe onvoorwaardelijk haar liefde was voor haar man Gabriel Johannes, waar van zijn ouders ooit gevlucht waren uit Armenië,  voor daar de moordpartijen begonnen (jaren ontkende Genocide) naar Bandung Nederlands-Indië, hoe kom ik nu aan deze wijsheid? Omdat bekend was, dat eenieder, die niet aankon tonen van Indonesische afkomst was, regelrecht het kamp in gestuurd werd o,a Land opvoeding gesticht, 15e Bataljon en 4e Kareees , zo als we weten had ze een zoon geboren net voor de oorlog 23.05.1939 en daar zit je dan als vrouw, hoe kom je bij hem? je geeft aan dat je Armeniër bent, nou de poort gaat gelijk open, zo makkelijk was de Jap, maar wat zij niet kon voorzien was? dat dit kamp ergens eind 1943 gesloten werd, vrouwen en kleine kinderen werden gebracht naar Batavia in het berucht Tjideng Kamp en vandaar zou alles anders lopen, alles staat op deze kaart beschreven, ook waar ze haar kinderen gebracht heeft, want voor haar vertrek naar Batavia kreeg ze nog een zoon, uit de film beelden van you tube weten we hoe het daar aan toeging! van 20 December 1943 tot en met begin August 1945 kan zij de kinderen brengen, bij de vader, zo dat zij veilig waren en zij melde zich zo als afgesproken bij Villa Isola 19.09.1945 zo als we lezen op de kampkaart onder Speciality en dan krijg je codes die ik niet snap g.o.w 18708, op papieren van de uitspraak Gabriel Johannes in Nederland aangekomen, staan aantekening die me ook niets zeggen, bij navraag bleek er ooit een kaartenbakje te zijn met extra gegevens, maar die waren weg? daar staat moeder 293277L v.e 85564 dit laatste staan onder rubriek heeft mishandeling plaats gevonden?

Zo ziet U hoe een kinderhoofd, weg gerukt van zijn moedersschoot zal blijven zoeken, zo als zij eens voor haar ex man vocht? Zijn warmte niet kon missen, terwijl alles zo vredig begon in 1934 te Bandung, bij dat huwelijks feest van haar zus, twee verliefde mensen, droomde daar, dat hun huwelijk, als een sprookje zou blijven, voor eeuwig en toen kwam Japan en met Japan was het afgelopen, vlucht, honger, angst, eenzaamheid, verdriet en twee kinderen, honger, dorst, stelen, slaan, schoppen, en je zelf laten verlagen, vrijwillig of gedwongen, dan uiteindelijk een nieuw leven, een nieuwe man, die aanvaarde een gedrocht van Japans vlees, wat bleef haar kind en toen kwamen wij. Ik weet ze heeft van 09.09.1947 tot December 1951 gezorgd, beschermd, gezoogd, is gevlucht en heeft PTTS moeten ondergaan, de waanzin alleen verwerken, gelukkig was ze nog in leven midden 1956 en dan haar dood-moord 1965 en dat is dan de zoektocht naar mijn moeder, voor vele zo heel gewoon, voor ons een open wond, die nooit meer helen kan! Veel beschamender is dat Nederland, haar nooit vergoeding heeft gegeven, voor haar doorstane ellende en dat doet pijn, heel pijn en met haar als die andere?