Er is een ding, als je naar Indonesië gaat? Blijf, ga nooit meer weg, want alle vragen die daar blijven liggen, worden pas weer opgepakt als je terug komt? Kom je nooit meer terug, zijn die vragen verdwenen, hangen misschien nog wel enkele jaren bij mensen aan de lippen, of liggen in een mapje keurig op geborgen, met opschrift, we wachten even af? Moest ik niet hals overkop terug naar huis, had ik snel even, een verlenging van de verblijf vergunning aangevraagd, uurtje vliegen en een uurtje terug, kost iets meer als 50a 80 Euro, dat is goedkoper, als weer retourtje, naar Nederland vliegen en pijn aan je benen, natuurlijk zou je niet willen missen, de bediening van Singapore Aire lines, kijk KLM dat was vroeger, de maatschappij, allemaal achterhaald, wat wil je als je met de Franse samen werkt, de hele vloot moesten ze overschilderen, de kleding ook, personeel moet blijven, daar heb ik nooit klachten over gehad en de vliegtuigen ook niet, al leen die kleur, gaat niet mee met zijn tijd, verdomme het jaar 2019 en nog steeds die kleur, directeuren veranderen vaker of verstoppen zich, las ik pas geleden!

Dus ik ga nu vast, de gordels aantrekken, voor de reis in het vooruitzicht, als het lukt, want je weet nooit in dit leven, misschien ga ik wel per boot, lijkt me ook wel iets, of zo’n meer overstappen reis, dat het uiteindelijk, twee weken duur voor je op de plaats van bestemming aankomt, kijk omdat ik dan ook voor goed daar wil blijven, is een enkeltje goed, hoef niets mee te nemen, niemand daar, heeft iets, dus ik ga ze daar niet de ogen uitsteken en denk ook dat het beter is alles daar te kopen, goed voor de economie, tegen die tijd ben ik vet in de 70, wat heb je dan nog nodig? Bamboehuisje! bamboe stoelen, tafel en bed, baboe honkbalknuppel om last posten op de kop teslaan en niet vergeten de pil? de pil voor als je echt ziek word/ want dat kost geld daar? heel veel geld, dan kun je beter een pilnemen, waardoor je nooit meer wakker word, een zware slaappil als het waren, kijk nu kan ik me voor berijden, toen ik daar weg moest omdat het gevaarlijk was, had je niets te kiezen, je ging en hield je mond stijfdicht, je gaf geen kik, nu is het anders, nu ben je volwassen en kunt gaan uitstippelen, hoe je nog na kunt genieten van al die verloren jaren, al die nasikampong die ik gemist heb, die uitlaatgassen van die rokende brommers, die kippestrond in de kampong, die gillende kinderen, kortom die klere herrie, waar ik zo met verlangen naar uit zal gaan kijken, die komende jaren en natuurlijk ben ik niet helemaal gek, ik ga lekker boven in de bergen wonen, de plaats weet ik al, die heb ik allang gezien, was een beetje stoffig, eigenaar had het een beetje gehad, dus mooi als ik de nieuwe eigenaar word, kijk iets op mijn naam kopen, mag ik niet, dus weet ook wel enkele mensen die ik vast blij kan maken, voor als ik er niet meer ben, kijk hier in Europa mijn kinderen en klein kinderen redden het wel zonder mij, gewoon een foto aan de wand, dat was pa, dat was opa, eerste jaren zullen ze vragen, hou zou het met hem gaan? en dat zwakt ook af, denk gelijk met mijn gezondheid, dus er blijft balans, gevoelsmatig, hoofdzaak ik kom thuis? mijn land, mijn stad, mijn grond, misschien kan ik nog kamponghoofd worden? mooie beloning voor al het geleden leed en? daar zijn ze heel gevoelig voor, of e overheid en leger daar ook zo overdenken weet ik niet, maar een oude man als ik zal geen gevaar op leveren, eerder bijdragen aan vooruitgang, die? en dat is belangrijk, door de Indonesiërs word bepaald en beslist en niet door mij? VOC gedachten zitten ze echt niet op te wachten!

Misschien ga ik ten onder, met een aardbeving of vulkaan uitbarsting, wat maakt het uit, belangrijk is? ik ben weer thuis!