Trek aan je neushaar pijn!

Je gaat, je gaat slecht voor heel even, zo is dat in ons leven, een leven voor bestemt zou je denken? Onze blikken kruizen en weten zonder woorden, wat niet uit gesproken hoeft te worden? Zo als een jaar geleden? Verbondenheid zo nauw, zo diep van binnen, terwijl je soms zegt! Hou op! Of laat me alleen, dat zijn die momenten dat ik me onzeker waar! Nu weet ik beter en weet het komt goed en zo heb ik tijd en drink het water uit de bron, wat op-zich een avontuur is? De weg naar boven, dan de trappen af, naar die koperen kraan, waar dat heldere bergwater uit een koperen kraan vloeit, druipt en dan zo in die flessen, door de kou condenseert druppels aan de buitenkant, ik maak mijn, mijn handen als een schaal, gulzig geniet ik van het vocht, mijn tong geprikkeld door de vele mineralen, waarlangs dat water in die berg stroomde, het is als of ik de aarde drink, als of de wereld in mijn mond duikt, het heelal er bij en zijn meteorieten regen of stortbui, dit om de gewelddadigheid, weer te geven, van wat daar gebeurd in mijn mond? Bijna onvoorstelbaar? Ieder normaal mens zou denken? Gelukkig als je dit leest of van alles wat ik schrijf? Dan behoor je tot een groep? Van doorzetters of van iemand met geest? Een geest die kan verplaatsen en van woorden houd? Geluiden, natuur of gewoon de mens? Vooral deze laatste, vergeten we zo vaak? Hij die afdaalt, bij een kraan van koper? Berg op! berg af? Dat is wat anders als thuis de kraan open draaien of een fles open draaien uit de winkel? Voor al die gedachten die door een mens gaan? Terwijl hij bukt het water naar zijn lippen brengt, terwijl om hem heen, tegen de rots, de muggen dansen, het mos welig tiert? En niet tekeer gaat, rust, varens en soms een adder die van schrik weg kruipt en zo in dat dal, aan de voet van het riviertje, zijn bed, haast droog? Waar kikkers soms springen of andere gekke dingen doen? Het gekrioel en oorverdovend geluid? Voor wie wil horen? Weet dat de mens niet het enige rare op deze aarde is? Dit terwijl ik de slachtpartij gade sla van uit mijn ooghoeken en het water langs mijn mondhoeken, morst en een nieuwe weg gevonden word voor die druppel, die de emmer niet deed overlopen, maar verdampte, van ellende op die zomerse bloed hete dag!