Wat voor boodschap komt nu! pas binnen? terwijl ik de vertaling van een Japanse kennis heb gekregen? Ongeveer twee jaar geleden? Dat mijn moeder aangaf dat ze niet Nederlandse was? of Indo, maar ze was zo als op de kaart staat Armeniër?

Dit laatste moet u zich voor stellen, hoe onvoorwaardelijk haar liefde was voor haar man Gabriel Johannes, waar van zijn ouders ooit gevlucht waren uit Armenië,  voor daar de moordpartijen begonnen (jaren ontkende Genocide) naar Bandung Nederlands-Indië, hoe kom ik nu aan deze wijsheid? Omdat bekend was, dat eenieder, die niet aankon tonen van Indonesische afkomst was, regelrecht het kamp in gestuurd werd o,a Land opvoeding gesticht, 15e Bataljon en 4e Kareees , zo als we weten had ze een zoon geboren net voor de oorlog 23.05.1939 en daar zit je dan als vrouw, hoe kom je bij hem? je geeft aan dat je Armeniër bent, nou de poort gaat gelijk open, zo makkelijk was de Jap, maar wat zij niet kon voorzien was? dat dit kamp ergens eind 1943 gesloten werd, vrouwen en kleine kinderen werden gebracht naar Batavia in het berucht Tjideng Kamp en vandaar zou alles anders lopen, alles staat op deze kaart beschreven, ook waar ze haar kinderen gebracht heeft, want voor haar vertrek naar Batavia kreeg ze nog een zoon, uit de film beelden van you tube weten we hoe het daar aan toeging! van 20 December 1943 tot en met begin August 1945 kan zij de kinderen brengen, bij de vader, zo dat zij veilig waren en zij melde zich zo als afgesproken bij Villa Isola 19.09.1945 zo als we lezen op de kampkaart onder Speciality en dan krijg je codes die ik niet snap g.o.w 18708, op papieren van de uitspraak Gabriel Johannes in Nederland aangekomen, staan aantekening die me ook niets zeggen, bij navraag bleek er ooit een kaartenbakje te zijn met extra gegevens, maar die waren weg? daar staat moeder 293277L v.e 85564 dit laatste staan onder rubriek heeft mishandeling plaats gevonden?

Zo ziet U hoe een kinderhoofd, weg gerukt van zijn moedersschoot zal blijven zoeken, zo als zij eens voor haar ex man vocht? Zijn warmte niet kon missen, terwijl alles zo vredig begon in 1934 te Bandung, bij dat huwelijks feest van haar zus, twee verliefde mensen, droomde daar, dat hun huwelijk, als een sprookje zou blijven, voor eeuwig en toen kwam Japan en met Japan was het afgelopen, vlucht, honger, angst, eenzaamheid, verdriet en twee kinderen, honger, dorst, stelen, slaan, schoppen, en je zelf laten verlagen, vrijwillig of gedwongen, dan uiteindelijk een nieuw leven, een nieuwe man, die aanvaarde een gedrocht van Japans vlees, wat bleef haar kind en toen kwamen wij. Ik weet ze heeft van 09.09.1947 tot December 1951 gezorgd, beschermd, gezoogd, is gevlucht en heeft PTTS moeten ondergaan, de waanzin alleen verwerken, gelukkig was ze nog in leven midden 1956 en dan haar dood-moord 1965 en dat is dan de zoektocht naar mijn moeder, voor vele zo heel gewoon, voor ons een open wond, die nooit meer helen kan! Veel beschamender is dat Nederland, haar nooit vergoeding heeft gegeven, voor haar doorstane ellende en dat doet pijn, heel pijn en met haar als die andere?