Lijkenpikkers, oogkassen

Natuurlijk geen beter vermaak als leed vermaak? Zo prettig als je er zelf niet onder lijd, veel erger is het wegkijken, het ontkennen, wegdrukken in een hoekje, mensen belachelijk maken, mensen op hun kwetsbaarst, met gezinnen, soms halve gezinnen, ga er maar aanstaan in de vreemde, wat eigenlijk je veilige thuishaven had moeten wezen? Ogen vol ongeloof, oren stijf van angst, vreemde geuren, blèrende kinderen, stoere mannen tot zo doodmoe op het bed neervielen en manlijkheid even behoefte had aan slaap! Die verrekte afstand? Die verrekte reis,?die verrekte aankomst? Dat verrekte bed, die te kleine kamer en dat ontkend daarna bijna 74 jaar en nog geen einde inzicht? Geen hoop, slechts de dood die ons verlost? Als dank voor onze ouders en dank waar wij door heen moesten? Met of zonder hen, er was geen weg terug er viel niets te ontkennen, ons bleef over de verborgen waarheid te vinden, zo goed en kwaad als het kon, dat wat eerst verbrand werd, begraven, verscheurd, ontkent of op gesloten voor later, als wij tussen de planken liggen!