Trouw zijn aan het Koonlijkhuis? In Nederlands-Indië? was heel gewoon, geen wonder als je voor de overheid, werkte in een hoge functie en waar je toekomstige bruid zich opmaakt voor verlovingsfeest, wat dat betreft, was er weinig veranderd, de romantiek, inpalmen, aan dat trouw zijn, tot in den Dood? natuurlijk was dat altijd van zelf sprekend, maar voor in gezworenen, zo als bv KNIL en overheid, was het dat! wat toen nog bestond? een Ere Kwestie, geweten? Want als je dat! op je geweten had? verzuimd! Dan was het gebeurd met je, uitgerangeerd, dan raakte je aan de bedelstaf!

Nu 2019 moeten we nog steeds bewijzen, heel triest, de Trouw van de Indo gemeenschap en deze bestond uit alles rassen gemengd bloed tot zelfs de totok aan het hoofd, men stierf voor het vaderland? Ja echt waar? En zo stierven er heel, veel, onder de Japanners, gewoon kopje kleiner gemaakt of uit gehongerd, bezweken aan zieke, dorst, ellende, dit laatste is zo zeker, dat Kampkaarten ooit 1944 gemaakt door het rode kruis, slechts de overlevenden weer gaf of die als nog binnen een jaar of twee drie of tien, vijftien, van de ontberingen bezweken, gek werden, er een einde aan hun leven maakte, wat weer voor een trauma, zorgde in het gezin van de achter gebleven en zo kreeg iedereen, gewild of ongewild een klap van de molen mee!

2019 moet alle documenten opnieuw op tafel, want er is zoveel over het hoofd gezien? Slordigheid, onwetendheid, maar vaak ook omdat het beter uitkwam, cijfers werden laag gehouden, waar het nodig was en omhoog waar het beter uitkwam en de overheid maar zoeken, naar zondenbokken, terwijl de bok op stal staat!

Veel erger is die samenzwering al ver voor de 2e wereld oorlog begon, natuurlijk zag men het lijk al drijven, nog ver voor de Japanse aanval, nog terwijl Hitler naar de macht greep, een scenario, dapper en koelbloedig, omdat er geen andere keuze was en zeker toen de Japanners de Amerikaanse vloot plat hadden gemaakt, moest er tempo gemaakt worden en dat koste ons met vele andere de kop! Tot op de dag van vandaag!

Natuurlijk als je per boot kwam, waar bootlijsten nu pas compleet zijn? Om na te pluizen! En zij die per vliegtuig kwamen, kinderen van Nederlandse soldaten? zij die stiekem per boot en van boord gingen? Namen, die verkeerd geschreven werden, documenten weg, noem maar op, luie dienstdoende, ambtenaren, Tijd was anders, alles werd met de hand geschreven en ja door de wind, waaide wel eens wat weg?

Zo als verhalen, geheugen van mensen, wat werd genoteerd en later anders bleek te zijn, men had zich vergist, van uit de zenuwen of vermoeidheid, na een dikke maand op zee, blij zijn? dat je het had overleefd?

En dan die domper, in de vreemde, dat Nederland heten, in een bus, waar je heen ging? Maakte toch niet uit, van die plaats, dorp en naam had je toch nooit gehoord, na een uur rijden was je de weg toch kwijt en alles was anders, geen geuren? Geen warmte, daarvoor in de plaats soms een deken, om je schouder als je geluk had! Dat allemaal van wegen je trouw aan Koningin en Nederlandse vlag!