Zo vreemd als je hier bijna 68 jaar bent en nooit echt aanwezig? Altijd zijn die gedachten onderweg of daar, nooit waar je werkelijk bent, al zijn er momenten dat je geniet van je omgeving van nu? Maar voor je het weet! staat de koffer al klaar, vertrekt de taxi, stap je in de trein! Dan gaan je hersens aan de haal! En als ze je zou vragen waar? Dan is het bij dat mistlandschap en soms veel verder, daar waar de mist eindelijk kleur, kreeg,? Geur en warmte een gezicht! De waren liefde zo als ik die ooit voelde, tastbaar, voelbaar, door een eenvoudige oog opslag, die tedere en soms corrigerende hand of vinger, die stem die me toesprak, geluiden uit een gezin, die dan weer wreed werden verstoord? En zo snap ik waarom ik die vrouw mijn nieuwe moeder al op vroege leeftijd verzorgde, als ik thuis kwam uit school, bezorgt vroeg, gaat het met je, wat kan ik doen? En de kamer en de afwas deed! Omdat zij de kracht niet had? Nu snap ik waarom ik in dat verpleeghuis werkte, ziekenmensen blij wou maken, verzorgen in hun nood? Tot de dood te dicht bij kwam? En die naderende dood van jou? Die naderende dood van haar, die naderende dood van ieder om me heen? Maakte me schuw en ik ging weer met die taxi, in de bus of trein, auto het maakte niet uit, als ik dat scheiden? Maar niet opnieuw hoefde te beleven? Niet weer? Niet alweer, liefst nooit weer en toen? Ik deed niet anders ik wilde jullie nog een! Keer, gedag zeggen, nog een keer kussen? Vaarwel, bedanken voor je vriendschap, vooral toen ik het zo nodig had, bedankt voor dat luisterende oor, toen ik me geen raad wist, toen ik gevangen zat! Zo als mijn hele leven gevangen was, bedankt dat ik deel uit mocht, maken van je gezin, weer even een stukje minder eenzaam, die eenzaamheid, met miljarden mensen om me heen en slechts jij! Had oog! Soms wild vreemde, maar ook die viespeuken, die van ellende zich ophingen, nadat ze de hand aan zovele legde, mensen zo als ik! En ik? Verkocht me zelf tot het niet meer hoefde, en toen gooide ze me in een Wajong een wet, wel 30 jaar te laat en kochten het af met 5 en nu? Kan ik net leven, ben te oud me te verkopen, ik zit met zo velen, slecht vol met herinneringen? Ik weet? Ik had het anders moeten doen? Maar die weg bestond niet? Dat is een ander boek? Een Indo als ik deelt alles, tot hij niets meer heeft, Anders kan hij niet genieten van het leven, alleen, die gedachte alleen? omdat die eenzaamheid! Juist al die angsten brachten, verwarde gedachten, er gewoon niet zijn! Terwijl mijn blauwe ogen dwars door je heen keken, als of je naakt voor me staat en ik zie je van onbehagen beven, tot je door hebt, dat het geen slechtigheid of gevolgen heeft? En zo werd onze vriendschap blijvend, al schudde ik soms het hoofd? Je keek niet! je was al verder en ik liet je gaan! Tot de dag dat ik ook langs moest komen, sorry ik kan niet tot dat laatste moment blijven? Ik kan dat niet aan? De angst daarvoor wurgt me, dat is aan andere bedeeld, wees gerust je blijft altijd bij me!