Zo was ik dan, aan het tellen en gaf de moed maar op? Niet de moed, te blijven ageren aan de vraag? Van onze ouders? De “eerste” die voet aan de wal zette? Of gewoon de bui al zagen hangen? Of gewoon omdat ze bang waren, dus geen helden of zij kwamen, omdat de grond, te heet onder de hun voeten was geworden, bang voor ontdekking, gevlucht na het lange lijden, als nog? gekomen, wel heel veel later? na de tweede golf van geweld, die hen nogmaals trof en bleef treffen, als of ze vast gebonden stonden in de branding? Sommige moesten wel zwijgen, zeker door zij, die zo hoog van de daken schreeuwde, wat niet waar was, gelogen en toch geloofd, zo kwam die nieuwe waarheid, verrekte goed uit! En het pokerspel kon beginnen, de kaarten werden geschud, alleen was het de kleine stapel waarmee werd gespeeld, de andere betere helft, was al verdeeld en kaal gekloven botjes bleven over en soms geen een? En zo zitten ze to op heden 2019 nog te hopen? Beloond te worden, erkent, gehoord, nog voor? Die onvermijdelijke opstap, naar de dood? Terwijl de tranen stromen, beken vormen, uitmonden in zee, de schuldige ongestraft blijven, hun bord nog eens extra vol scheppen, met dat? wat zij hebben moeten ontberen? “Meneer de President slaap zacht” het lied uit de zestiger jaren, klonk nog dichter bij, als ooit te voren!