Verdomme ik was blij? Verdomme je zat er weer naast Winky, Steeds haak je me pootje, niet expres? Laat ik hopen? Terwijl je vertelt van de trappen van het huis in Bandung, waar de achtertuin, grensde aan de begraafplaats! Dat alleen beloofde niet veel goeds? Die zendmast vond ik ook, dat kerkhof, geruimd en die trappen, daarop speelde we, naar jou zeggen? Terwijl zij weg loopt? Maar dat was later? Waar jij het over hebt is toen mijn vader me gevonden had, met mijn zusje, zwaar ondervoed, verwaarloost, vol luizen, mijn buik zo dik, als Dik Trom? Die ik toen nog niet kende? Vuursteen en basalt, daar waren de traptrede toen, van gemaakt en die muren, zwart! Als of een draak zijn hete adem, even speels de boel blakerde! Al die voortekens waren niet genoeg? Zo vertelde je me die foto uit Amsterdam? Waar ik opstond? Je wist het zeker? Maar het was niet zo? Het was mijn halfbroer? Ik heb het zelfs mijn dochter nog gevraagd, ook zij zei van neen? Mijn halfbroer ook en zo kwam er een data bij die foto, bedroeft dat ik er niet op stond? Als bewijs dat ik ooit deel heb uitgemaakt van dat gezin? En ergens kon het ook niet? Ik was toen ergens anders? Aan de hand van die Baby kan ik ongeveer bepalen 1957 begin 1958 en ik zie mijn mooie zus? Want daarna was ze ver “Amerikaanst” en werd een vreemde voor me? En dat zou ze daarna altijd blijven, ondanks die jaren in Europa en die foto had nog iets? Die Baby zou verongelukken, helemaal dood? Nog net aan het begin van een bruisend leven? Auto ongeluk! Allemaal voortekens? Die niemand wil zien, ja ik ook niet, ik praat achteraf? En zo keek ik stiekem naar mijn vader, mij hield hij even vast in het vliegtuig, als ik uit de legerzak kwam, moest, of er genoeg van had! En als hij me bezocht en in de auto voorin op de stoel plaatste, dat mocht toen nog! Daar heeft hij een ander halfbroertje vast? Liefdevol zo lijkt, zo als alles lijkt, wat het uiteindelijk niet was? Niet die sprookjes, die verteld worden? Omdat het beter verkoopt of prettig leest? Zijn helende werking anders mist en al dat ander geleuter? En zo zou ik mijn zus weg willen rukken uit die foto? Haar mee nemen met mij? Dat zou mijn eenzaamheid goed doen? Dan was het verhaal anders? Dan had ik een streep door die rekening kunnen zetten? Die tot op de dag van vandaag niet betaald is? En hoeveel moet dat wel niet wezen? Wat is de schuld? Hoe hoog is die schuld? Terwijl er ambtenaren prat gaan, om hun verraad aan ons? Je zou ze doodschoppen, dat durfde ze niet in mijn gezicht te zeggen toen ik 20-50 was, had ze tot poeder gemept of erger? En er zijn er die, dit niet eens durven lezen? Omdat ze hun eigen leed onderogen zien? Verstopt, verzwegen, misschien jaloers? De pijn is er niet minder om? Wel de blijdschap? Want zus? ik heb weer een foto van jouw? In een tijd, die me gestolen werd en zo stal ik alles terug, maar nu gekregen, door het boek? Een jongen! Zoekt zijn moeder? Een jongen zoekt?