Deze dag, terwijl de @Indische Kwestie 2.0 het zwaar te verduren heeft, toch voet bij stuk houd, ben ik blij dat ik ooit begonnen ben, te gaan schrijven, hoe schuchter, onzeker, vol fouten? Het is op gevangen in de USA, voor de zoveelste keer? En nu? Krijg ik nieuwe foto’s binnen, deel ze gelijk met de familie? Want wie weet kunnen we nog namen achterhalen, data soms met een natte vinger? Je moet ergens beginnen? Want deze foto herkennen we, maar niet alleen is zijn kwaliteit beter, deze is ook genomen van uit een andere hoek!, namen die ik dacht te weten, werden veranderd, gelukkig maar! Maarten zo noem ik hem maar,was op mijn pad gekomen! Was verre familie en nu heb ik er weer iemand bij en nog iemand, allemaal mensen? Die afstammeling zijn van deze foto uit genomen 1934 Bandung Nederlands-Indie! Toen het leven nog mooi was! En Bandung zijn naam als Bloemen stad eer aan deed! Zo krijg ik beter zicht op het huis van opa, de mensen die er opstaan! Vermoedelijk is grotendeels recht! Alle Mackay en aangehuwde, vermoedelijk twee personen over gekomen van uit Suriname, tweede, derde achter rechts? Achter de schermen worden gegevens door gegeven, opgeslagen en men is blij? Dit is en komt boven water, door derde, vierde en vijfde generatie, die willen weten? Dit straks niet in een museum hoeven te vinden, zo als ik deed? Het gewoon van generatie op generatie door kunnen geven! Vrij van dat eeuwig zwijgen, waar onze voor/ouders, familie zo onder leden, waardoor heelveel foto’s door kinderen weg geknikkerd werden, als niet belangrijk? Als een “vloek” van uit gouden tijden? Te belanden in een pension of kamp! Koffers pakken, verhuizen, weer koffers pakken en ver weg, ver weg van dat verleden, wat zo’n pijn deed, wat leed veroorzaakte en ons als familie scheiden voor het leven!