felixmeihuizen

 

 

En zo sluit ik dit boek; waar ik twee jaar aan gewerkt, heb, twee jaar van onderzoek, wat er nu gebeurd was en met wie! Al blijven vragen liggen en kwamen nieuwe vragen er bij, ik ga nu aan, een gesloten boek werken, ik wil iedereen, uit meer als veertig landen, bedanken dat jullie de moeite genomen hebben in de wereld van een verloren Indo te duiken, mijn trauma die ik daar aan over gehouden heb en door het schrijven, heb kunnen verwerken. Me sterker gemaakt heeft, ik ga me nu toeleggen op mijn gezin en het komende proces en mijn bijdragen aan de Indische zaak, achter de schermen, waar van ik hoop dat we een onomkoopbaar persoon vinden, die voor deze zaak op wil staan, de schande van meer als 70 jaar, ontkenning, waar ik een product van ben, die bepaald heeft hoe mijn leven moest lopen, niet genoeg, kan ik de mensen om mij heen bedanken, die een facet was, van een foto die ik kreeg in 1982, compleet werd in 2016 en voor de helft de namen bekend zijn, uit het jaar 1932 te Bandung, een huwelijk, zo als er velen gesloten werden daar in de west, het is een foto, die mijn moeder weer geeft en haar toekomstige man, het huwelijk van haar zuster, opa en de Baron met zijn vrouw, de namen die ik expres weg laat, omdat ze niets veranderen aan wie ik ben, wel is deze foto het bewijs van mijn bestaan in een tijd, dat het nog goed ging, toen vrede heerste en geluk heel gewoon was, waar ik nu van weet, dat zelfs de rijken op bloten voeten liepen, kinderen ongestoord konden leven, kind zijn, geen rassenhaat kende, zo als een kinderleven behoort te zijn, jammer genoeg voor mij, was dat niet voor mij weg gelegd, zelfs de vlucht naar Nederland niet! Dat wil niet zeggen dat deze foto van toen! in het onderzoek een heel ander verhaal kreeg en dat begon bij de Japanse inval 1942, toen kreeg deze foto scheuren, rissen en kampkaarten met namen en nummers, waar in Japans werd geschreven en Japans werd gedacht, beestachtig en zij in de familie die dit hebben overleefd, stierven voortijdig aan het leed, geleden, ook de vrijheid van Indonesië, zou zijn tol eisen, de vrouw waar ik uit geboren ben, deze waarheid, deed pijn en toch hebben enkelen van hen, het overleefd, dit was mijn reis door het dodenrijk en aan de horizon, aan het einde van het mistlandschap, heb ik leven gezien, in zijn ergste vorm, ook in zijn schoonheid van een nieuw bestaan, rennende kinderen, gegil van plezier, met allemaal een droom voor ogen, dit laatste, wens ik voor alle kinderen op deze wereld.

En zo gaat het leven door, gezellig, lang leven de lol en waarom niet, wals al die mensen plat, die niet erkend zijn, we hebben het nog niet over al die doden, verbrand, verminkt, in …

Bron: Wat is het leven mooi, kijk de Zon

 

 

En zo gaat het leven door, gezellig, lang leven de lol en waarom niet, wals al die mensen plat, die niet erkend zijn, we hebben het nog niet over al die doden, verbrand, verminkt, in een groot gat gegooid en zand er over, dan weer op graven, ringen en andere voor werpen er uit vissen, uitstallen in een museum, wat foto’s er bij plakken, een Japanse vlag, neer hangen?wie dat bedacht heeft??Hoe kom je er bij, hoe ziek moet je gedachten wel niet zijn of is het de onwetendheid, vrij vertaald dom! Nog even en we versieren, de vierdaagse met Nazi vlaggen bij de intocht en noemen de weg tussen Arnhem en Nijmegen, Ede en Wageningen, Hitler weg en we kunnen een stambeeld op richten in het Hitler park, waarschijnlijk in een nieuwe wijk, net oever de oevers van de Waal, respectloos, voor wat was gebeurde, in die wereld van toen, wat ook gebeurde daar, in dat land ver hier vandaan, ja, we hebben het over Indonesië, waar de slachtoffers nooit erkent zijn, waar de oorlog en zijn gevolgen niet op hielden bij de verwoede poging als nog Nederlands, gewin te behalen, door Kaptijn Raymond Westerling, waar in steden en dorpen, geronseld werd voor een nieuwe oorlog in Nieuwe Genua en Korea, waar uit mijn dorp zeker twee soldaten geronseld werden, naar ik zeker weet, we hebben het niet over hen die niet terug kwamen, niet hebben we het over hen, die nooit gevonden zijn, Indo’s Europeanen, Afrikanen en noem maar op, wanneer begrijpen ze in Den Haag, wij waren de Joden van toen en zullen dat altijd blijven, tot onze laatste adem.

Terwijl het rommelt, terwijl Rommel zelf daar geen schuld aan is, maar Nederland eindelijk, eens wil gaan kijken, naar wat zo lang geleden gebeurde, waar mijn leven slechts een onderd…

Bron: Morren,porren,prikkendoor

 

 

Terwijl het rommelt, terwijl Rommel zelf daar geen schuld aan is, maar Nederland eindelijk, eens wil gaan kijken, naar wat zo lang geleden gebeurde, waar mijn leven slechts een onderdeel was, van mensen die gelukkig waren, al of niet in rang en orde, blote voeten, waar je schoenen zou verwachten, waar de Adel huisde, gelijk zoals elk gezin, daar! Waar men op de foto ging, gelukkig maar voor ons en dat deze foto’s bewaard zijn gebleven opdat we weten hoe het er toen uit zag en zien dat Adel toen ook gewoon was als ieder mens, niet meer en niet minder, alleen de tragedie, die achter zo’n foto schuil gaat, waar het antwoord niet een twee drie gevonden word, namen, verwarren, gezichten niets zeggen, om dat de getuigen niet meer bestaan en als ze toen bestonden, ik geen contact mocht maken met hen, als of ze niet goed genoeg waren voor me, tevens geeft het me een idee hoe mijn moeder leefde, in die periode, dat Japan geen inval deed, wat wat daarna kwam? Is met geen pen te beschrijven, terwijl die zelfde pen wel alles over Nasi Duitsland wist en het bedrog van Nederlandse Joden gemeenschap, die zelfde pen was ook in Indonesië aan het werk, ook daar was verraad en ook daar was de Nederlandse soldaat de klos, bevel!bevel en dat bevel gelde ook voor de Indonesiër, vrijheids- strijder genoemd, waar wij slachtoffer waren, niet een keer, maar vijf keer, hoe kom ik aan dat getal, Japan, 1e en 2e actie en Raymond Westerling en toen na 1950 de Indonesische onafhankelijkheid strijders, terwijl Nederland 1945 werd bevrijd, begon voor onze ouders de ware oorlog, met zijn nasleep tot 1972, dit was de laatste oproep, voor een veilige haven Nederland, gedwongen en gedwee kwamen zij, titels werden door gestreept in registers van Den Haag, om dat ze minder waren, gekleurd, dus niet waardig aan de waarden, van de Adel van Nederland, terwijl de oorsprong was Duitsland, zo als ons volkslied ons heeft geleerd, slechts de huidskleur, was niet echt blank, wel waren het mensen met trots en dat hebben ze hen nog ons af kunnen nemen en wat ik denk van dat onderzoek? Loop eens voor waard, pak de koe bij de horens en plaats een artikel in de krant, met de hele waslijst van namen, jullie wel bekend en schaam je, zo als ik me schaam, hoe jullie met mijn volk zijn om gegaan.

En zo kom ik eindelijk thuis, door een foto van lang geleden, een foto uit het verleden 1934 Bandung, Indonesië, niet iedereen kan begrijpen wat het voor me betekend? Voor mij heel ve…

Bron: Achterste voren lopen, is anders

En zo kom ik eindelijk thuis, door een foto van lang geleden, een foto uit het verleden 1934 Bandung, Indonesië, niet iedereen kan begrijpen wat het voor me betekend? Voor mij heel ve…

Bron: Achterste voren lopen, is anders

En zo kom ik eindelijk thuis, door een foto van lang geleden, een foto uit het verleden 1934 Bandung, Indonesië, niet iedereen kan begrijpen wat het voor me betekend? Voor mij heel ve…

Bron: Achterste voren lopen, is anders

 

 

En zo kom ik eindelijk thuis, door een foto van lang geleden, een foto uit het verleden 1934 Bandung, Indonesië, niet iedereen kan begrijpen wat het voor me betekend? Voor mij heel veel, na meer als 66 jaar, krijg ik namen, krijg ik verschrikkelijk dingen te lezen en daar tussen door ook mooie verhalen, vergeeld als dof goud van een verwaarloosde kroonluchter, omhangen met spinnen webben, stof uit vervlogen tijden, als een boekenwurm ben ik gekropen, van bladzijde tot bladzijde, vermalend en opnemend, hongerig, zo als ik altijd hongerig was naar weten, soms ontbrak de voeding, toen en ook nu! Mijn broeksriem kent vele kerven, achter gelaten door de stands, des tijd, in welvaart en tegenspoed en dit laatste, smaakt bitter, als een ganzenbordspel, bepaald door dobbelstenen en zijn worp, de hand die lijd, bepaald de uitslag en voor mij was die ongunstig en toch ook niet? Nu blijkt dat al dat lijden, slechts een doel heeft gehad, achter de waarheid komen, niets meer en niets minder, geen wonder dat mijn vrienden mij een beetje raar vonden en nog vinden, wat denken jullie wat ik er van vond en vind! dit laatste heb ik nu gevonden, een thuis, een echt huis, met mijn familie, die ik zo gemist heb, heel mijn leven! Hoe kun je dat uit leggen! Hoe kun je dat beschrijven, als die eeuwige schreeuw, die bij geboorte al klonk en nog nagalmt in mijn oren, waar ik altijd mijn vingers in stopte, omdat ik bang werd, was, voor wat men noemt de realiteit en dit laatste heb ik nooit kunnen aanvaarden, nog verwerkt, tot op heden, nu komt de rust en tevens de tranen, van wat nooit heeft mogen wezen, zijn!

Wat is het verschil, eind 1945 Indonesië en eind 2016 Nederland? de touwtjes worden nog steeds strak gehouden, fouten in documenten, blijven bestaan, terwijl ik ze al ontrafelt heb. W…

Bron: Volks-verlakking anno 2016

 

 

Wat is het verschil, eind 1945 Indonesië en eind 2016 Nederland? de touwtjes worden nog steeds strak gehouden, fouten in documenten, blijven bestaan, terwijl ik ze al ontrafelt heb.
Waar toen mensen getuigen moesten oproepen, getuigen moesten een briefje ondertekenen, gestempeld en wel, soms had je wel vijf getuigen, verklaringen nodig, voor de molen na jaren eindelijk, ging draaien en wij de Indo, Molukkers en anderen, wachten nog steeds, in speurtochten, zie je dat gegevens, weg gelaten worden, terwijl deze juist zo belangrijk zijn om een volk, de wereld op de hoogte te houden, laten leren weten, wat er gebeurde, gebeurd is en als een overheid zo laks daar mee omgaat, hoe laks word de bevolking dan niet? Vrienden, kennissen, die niet eens weten wat daar werkelijk gebeurde, terwijl van de Jodenvervolging, ieder mens op deze wereld van heeft gehoord, op de hoogte van die verschrikking, behalve enkelingen die alles ontkennen.
In ons geval, zijn de gegevens zo klein, verborgen, verbrand en ontkend, zodat we raar aan gekeken worden, terwijl onze stem niet zal zwijgen, tot we echt gehoord worden.

Terwijl aan alle kanten, word gewerkt mijn stamboom compleet te krijgen, een warboel, nu! Zo als mijn hoofd een warboel was, komt er langzaam schot in, beweging en kan ik eindelijk lezen hoe…

Bron: water hoog, nek er boven uit

 

Terwijl aan alle kanten, word gewerkt mijn stamboom compleet te krijgen, een warboel, nu! Zo als mijn hoofd een warboel was, komt er langzaam schot in, beweging en kan ik eindelijk lezen hoe het werkelijk was, misschien wel een mooie les op de lager-school, het begrip wie ben je! Waar kom je vandaan? En waar ga je naar toe? Natuurlijk is mijn leven gekenmerkt door zwijgen, een doodse stilte, waar ik bang van werd en met mij zo velen en dit is het Indo verhaal, het Moluks verhaal, het is blijft het verhaal, van het Koloniaal verleden, van Nederland, waar aan wij geen schuld aan hebben, slechts! slachtoffer en in Nederland, vinden ze daarop uit, de therapie, KOM UIT JE SLACHT OFFER ROL, doe als of er niets gebeurd is! Het was slechts een nare droom, meer niet!
Zo kom ik in contact, met verwanten, aangehuwde familie, neven en nichten uit het dodenrijk, als aanvulling, enkele overlevende, die door de moderne tijd, niet persoonlijk kunt spreken, alles gaat per PC, radertjes die werken, hersens, die terug gespoeld worden, van die therapie, ooit ondergaan, dokters die met schaamrood op de wangen, een andere baan zoeken, therapeuten, die waarschijnlijk ander werk hebben gevonden of gezocht in deze schaarse periode van werk! en ik! Ben terug bij af, bijgestaan door mensen om me heen, die niet bang zijn, voor wat eens werkelijkheid was, wat real gebeurd is en niet slechts een boze droom, een navelstreng, die nooit echt door geknipt is gewezen, omdat daar de tijd niet voor was, vluchten, vluchten naar onbekend, waar ik in een blank kind veranderde, terwijl mijn hart, anders klopte, wetten werden ontworpen in de regering, die de leugen aan het volk, moest bevestigen, ondersteunen en afbreuk deed aan wat wij van binnen voelde, zelfs al die drugs, gedwongen spuiten, vastbinden, door bewakers, door artsen voor geschreven pillen, hebben de waarheid niet kunnen stoppen en dat is het trieste verslag, wat ik vandaag moet schrijven, voor dat mijn tijd komt, gedwongen of vrijwillig, want van dit laatste ben je nooit zeker, net zo min, als ik ooit zeker heb, kunnen weten wie ik nu was.

En zo gaat het onderzoek door, het onderzoek of mijn verhaal geloofwaardig is! Of het verleden word herkent, de geschiedenis, die we niet in Nederlandse boeken vinden, die zelfs door …

Bron: Roos of Rosemary

 

 

En zo gaat het onderzoek door, het onderzoek of mijn verhaal geloofwaardig is! Of het verleden word herkent, de geschiedenis, die we niet in Nederlandse boeken vinden, die zelfs door de hedendaagse Indische mensen, durven te ontkennen, nooit was er spraken van geweld, na de vlucht van Westerling, nog de Anti Communisten actie uit 1965-1966, het paradijs was geschapen, een vrij Indonésie, alles liep op een rol, deze gedachte, deze schaamte van het Indonésiens volk, staat in de weg, voor- wat werkelijk plaats vond in die jaren, na dat Nederland vertrok, wat was, met al die wapens? Al die mensen die nog terug moesten naar Nederland, men had vijfjaar nodig, alle troepen daar heen te verschepen en deze zouden in een maand weer thuis zijn????kijk ik geloof niet in de kerstman, nog aan sinterklaas, of de onderzoeker, sluit de ogen, of heeft geslapen tijden de lessen en vergeet niet, het zijn Nederlandse lessen en daar over hoef ik niet verder uit te wijden, wel is het god geklaagd, dat een eerste en tweede generatie, met de nek aangekeken is, zo van hoe durven ze! Ik kan U in het kort vertellen, ik durf, ik schaam me niet, er bestaat geen zeem op deze wereld, die mijn tranen kan drogen, nog die van mijn volk, al ben ik blanker van huid, van binnen zijn we het zelfde, Indo, een eens en voor altijd, al het bloed verspild, waar de aarde nog rood van kleurt en gas een snellere de dood gaf, op de nagels aan de muren gekerfd, als teken van het lijden, geleden ooit, druipende muren, grijs, zo als de kleur van dood, het is jammer dat ik als kunstenaar er geen mooiere kleur aan kan geven, nog aan mijn leven, nog aan het leven van mijn lot genoten, die als bladeren van een boom, afvallen, dood gaan, zonder gehoord te zijn, in de schreeuw van hun lijden, daar waar ze hulp nodig hadden en niet kregen, waar vrouwen de hoer moesten spelen en mannen pijpten, verkochten, het geweten, hun ziel, waar drugs en wapens naar boven kwamen, verzet, krankzinnigheid, waar beelden op tv tot afgrijzen riepen, veroordeeld! Wie! Niet dat ik laatste goed praat, maar wie praat, wie goed? Wie wil de kolder van mijn leven, nemen en de kolder van mijn volk? Een kolder die is verborgen, onder vrachtwagens, leugens, waar goederen wagens over heen denderen, om plat te walsen, wat eens de werkelijke waarheid was.

En zo komt een nieuwe familie in mijn leven, natuurlijk denk je, wat maakt het uit!, dit is makkelijk gezegt als je op groeit met je familie, voor mij zijn het deuren die open gaan, n…

Bron: Gouden Hoop, toch poep

 

 

En zo komt een nieuwe familie in mijn leven, natuurlijk denk je, wat maakt het uit!, dit is makkelijk gezegt als je op groeit met je familie, voor mij zijn het deuren die open gaan, naar een ver verleden, ooit vergrendeld met een dit vet slot, waar sloten van mijn gevangenschap heilig bij zijn, muren kaatsen, zoals geluiden werden gedempt, foto’s mondjesmaat binnen stromen, namen, ook al komen ze uit het dodenrijk, eens waren ze levend, zo als ze levend worden voor mij, nu! Kindergeluiden dringen tot me door, speelsheid, ondeugend, zo als ik zelf eens was, welk gemis? En toch blijkt de waarheid, tijden in te halen, een waarheid, die niet uit geschreven is, slechts een pril begin gaat komen, waar we aan schaamte voorbij gaan, de schaamte van Indonesie, in zijn stijd voor onafhankelijkheid, waar men niet graag herinnerd word, net zo min als Nederland aan zijn verleden, een brug, van bamboe, misschien van staal, wie zal het zeggen! Het intense verdriet, wat niet word begrepen, wat zij hebben moeten dragen, toen die boot, aankwam in Nederland, verstopt voor hun kinderen, verstopt voor de geschiedenis, voor eeuwig en dit laatste is niet waar, dat blijkt nu, door vergeelde foto’s, gevonden in duffe koffers, als aandenken, als bewijs! en koffer met een hart, vergrendeld, waarschijnlijk bruin, bruin als de huid, bruin als de kleur, door zon overgoten landen daar in de west, waar alles anders was als hier! Zo als de foto laat zien, niet overgoten met zon, sneeuw en kou, regen, kachel en bruine koffer in de hoek, mee gesleept, naar alle windstreken op deze aarde en zijn rust vind in de USA en mijn vraag, opent die koffer, laat te voorschijn komen deze foto van wel eer, toen jullie niet ver van mij vandaan woonde en toch ik mocht jullie niet kennen, als of een vloek, was uitgesproken, de vloek waar ik nog steeds mee worstel!

Misschien zou de Nederlandse TV meer aandacht moeten geven, wat er voor de tweede wereld oorlog gebeurde en tijdens, misschien is het wel verwatert in de geheugen van mensen, niet in …

Bron: De dag daarna

 

 

Misschien zou de Nederlandse TV meer aandacht moeten geven, wat er voor de tweede wereld oorlog gebeurde en tijdens, misschien is het wel verwatert in de geheugen van mensen, niet in die van mij, het IS word nu bestreden, niet met woorden, niet met pennen, het offer wat wij allemaal dragen in Europa, door komst van vluchtelingen, dat komt hard aan, wat rest ons anders om te helpen? Wilders is veroordeeld, een zaak van de rechter, deze zelfde rechter zal bepalen hoe ver hij kan gaan, dat is de enige hoop die ons rest en voor zijn aanhanger, ga naar het oorlogsgebied, ga kijken met eigen ogen, misschien dat ze begrijpen waarom mensen daar niet willen of kunnen leven, verder meld je aan bij bejaardenhuizen, ziekenhuizen, buurthuizen, help mensen in nood, maak je nuttig en je gekanker neemt af, je eigenwaarde groeit, we beseffen maar half hoe goed we het nog steeds hebben, als je thuis komt en het licht aandoet, je centrale verwarming open draait, je eten kan kopen in een supermarkt en besef dat je het niet alleen moeilijk hebt, voor mij is het niet anders of je nu in Nederland woont of daar buiten, mensen terug sturen naar hun land, kan alleen maar als ze geen gevaar lopen, dit laatste is maar goed ook! Ook dit laatste hebben we geleerd van het verleden, een verleden waar ik niet trots op ben, nog naar terug verlang.

Een tweet, die tot nadenken zet, van de Correspondant, werd niet ontvangen zo als je zou denken, terwijl het Kranten artiekel , wel degen lijk een oproep aan de mens stelde, waarop he…

Bron: Links-Recht-schelden

 

 

Een tweet, die tot nadenken zet, van de Correspondant, werd niet ontvangen zo als je zou denken, terwijl het Kranten artiekel , wel degen lijk een oproep aan de mens stelde, waarop het woord linkse rakkers, kwam en andere verwensingen, die eigenlijk, dat weer geven wat toen in Duitsland en Europa gebeurde, mensen die behoefte hebben, hun stem aan Wilders te betuigen, met dit laatste maak je me zeker niet blij, waarom niet? Omdat Wilders niet met menselijke oplossingen komt waar ik achter zou kunnen staan, en het kante bericht in de kamer wijst een beetje op de provocatie van Hitler, niet dat Wilders ooit, de kracht zal hebben als deze man, maar met een Europa rechts, zal hij een onder geschikte rol gaan spelen, zelf dat heeft hij nog niet door.
Als de KKK feest viert tijden de verkiezingen, hou ik mijn hart vast, als Europa feestviert, na zijn overwinnig, als of ieder anders zijn! van huid of geloof, verdelgt moet, gaan worden of ieder geval geneerd, opgesloten, vergast, weg gevaagd, door een billioner, die alleen uit is op meer geld, wat wij, als wereld burger op zullen moeten hoesten, dan denk ik, daar heb ik nog even tijd voor nodig, om dit op een rij te zetten en het klopt het is stilte voor de storm, gekapseld in angst, voor mensen die wel degelijk, na kunnen denken, het is de zelfde media die Hitler aan de macht brachten en ik ken de schaamte van mensen die toen, het zover was, weg kropen, relieken verstopte, die kon bewijzen, dat ze er ooit daar achter stonden, wat wij noemen de anti christ of wel de fascist, die denkt hoger te staan, als waar voor hij geboren is en zelf moord als oplossing zien, voor de gepleegde moorden en toen het afgelopen was, wist niemand van niets, zo als de hele wereld, niets wist.

Zo, als wonderen vaak over het hoofd worden gezien, zelfs uitgesloten, als of ze niet in onze wereld bestaan, zo kan ik het tegendeel bewijzen, misschien wel door mijn beroerde start …

Bron: Het balspel, stuitert-kaatst

 

 

Zo, als wonderen vaak over het hoofd worden gezien, zelfs uitgesloten, als of ze niet in onze wereld bestaan, zo kan ik het tegendeel bewijzen, misschien wel door mijn beroerde start in mijn prille leven en het leven wat daar op volgde, dat gevecht met mijn zelf, een geworstel dat niet wou stoppen, ook al zei iets van binnen, stop! Een leven met duizenden kansen, waar een schaakbord het woord pad of mat, kende en soms de oplossing, het hele spel omgooien, van nijd, van woede, een zelfverwoestend gedrag, zo als rozen verpletteren die liepen te pronken in de zon, waar aan je dat moois, verpletterde.
En zo na jaren krabbel je omhoog, kun je genieten van al het mooie om je heen en vind je steun, van wild vreemde mensen, niet dat ik zulke mensen nooit eerder heb mogen ontmoeten? Ik was blind, blind van woede en mijn oren konden niet horen, door de pijn, die gil, die schreeuw vanbinnen in mijn hoofd, terwijl nu de wolken verdwijnen en een strak blauwe lucht zichtbaar word, ik kan weer zien, horen en luister, van verbazing, staat mijn mond open, ik krijg een wereld te zien, die me was onthouden, weg gedrukt, bladzijde verscheurd, door gehaald, met pen of stift, soms met gum, die ik nu herlees, opvraag of toe gestuurd krijg en soms duurt het jaren voor ik kan lezen, wat er niet staat, met opzet? Ja soms wel, omdat men dacht dat het beter was dat ik dat niet zou weten, aangezien weten de kracht van de wetenschap is, kreeg ik na vele jaren die gave en de geheimen onthullen zich als een rol papier of behangrol, natuurlijk door deze tijd, waarin jij of anderen, alles kunnen uitpluizen, krijg mijn leven kleur, ook al kijk ik naar zwart-wit foto’s uit het dodenrijk, voor mij komen ze tot leven, als was het gisteren, waar ik eindelijk deel van uit maak, dat verlangen wat ik altijd voelde, zo jong nog en me niet zou verlaten, er komt nog meer, gaten worden opgevuld, mensen krijgen namen en mijn verbleekte huid weer kleur, de kleur van mijn verloren vaderland.

Zou het kunnen! Zou het waar zijn, dat mijn vergrootglas in het verleden, mijn microscoop, die een mierenhoop onderzoekt, zeker niet alleen, dat het mag wezen dat ik de halfzus van mi…

Bron: Wat is dat, nooit gedacht, hoe is het mogenlijk

 

 

Zou het kunnen! Zou het waar zijn, dat mijn vergrootglas in het verleden, mijn microscoop, die een mierenhoop onderzoekt, zeker niet alleen, dat het mag wezen dat ik de halfzus van mijn moeder vind? Terwijl ik nu al weet van het bestaan van de afstammeling ken, bij naam! En toch wat is daar gebeurd? Welke tragedie, vond plaats, verwrongen, in de kreupel, verloren, tussen oorlog, randje vrede, nieuwe oorlog en wie kan vertellen dat deze zus, Wilhelmina Johanna Mackay van Padang, niet is bezweken aan de opgelopen, ziekte of lijden, overgang einde oorlog Japan, begin zuivering actie Nederland, te veel papieren, niet uit geprint voor me, die duidelijkheid geven, teveel mails die ik te snel lees en daardoor dingen over het hoofd zie, verzoeken worden verzonden, die de juistheid kunnen bevestigen en hier mee weten we dat foto’s, zo belangrijk zijn, donder het niet in de prullenbak, bewaar, geef door, vertel verhalen aan je kinderen en klein kinderen, verzink niet in zwijgen zo als onze ouders hebben gedaan, waarmee de re, constuctie, moeizaam opgang komt, terwijl ik gil, ik gil van binnen, misschien voor niets, ieder geval heb ik kunnen gillen, wat is het belang! geen enkel! Gewoon om het weten, die verbondenheid in het leven, die verbondenheid die mij is ontnomen, met goede bedoelingen, maar wat schiet ik daar mee op! Dat ik als oude lul, weg rot achter een PC, terwijl ik als kind liever foto’s had willen bekijken en mijn familie mij verhalen zouden vertellen, waar je kippen vel van zou krijgen, ik moest het doen met Pietje Bel , de krachten van Indonesie, de geheimen, die diep in mij waren verborgen en wachten op rijping, tot de dag kwam dat ik die krachten verloor, omdat alles doodbloed, als je in je leven, niet bij gewerkt word, word verteld, luisteren kunt en het leven een film blijft verstart, zo als een foto van eens.

Van Museum Bronbeek in Arnhem, ergens verscholen, weg gedrukt aan de weg naar Dieren, waar een Villa gelegen in een park, het verleden draagt, van mijn geschiedenis en met mij, zovele…

Bron: Toen de Baron nog leefde, zo anders

 

 

Van Museum Bronbeek in Arnhem, ergens verscholen, weg gedrukt aan de weg naar Dieren, waar een Villa gelegen in een park, het verleden draagt, van mijn geschiedenis en met mij, zovelen, dit is waarschijnlijk ontstaan, in een andere wereld een ander leven, andere steden, anderen landen, terwijl het kan dat we elkaar passeerde, op straat, in de trein of bus, kerk, dit laatste lijkt me onmogelijk, omdat ik daar zelden kwam, omdat je niets moet uitsluiten in het leven, noem ik het toch maar even op en zo kijken we naar een foto, van mijn aangetrouwde opa en oma, die ik nooit zou hebben mogen zien, laat staan ontmoeten, omdat, dat zo ver weg lag van mijn wereld, wel zien we mijn aangetrouwde oom, als kind, zijn zusjes en broertje, natuurlijk een babou, een Familie in Indonesie, van oorsprong is opa uit Duitsland, een splitsing in het Adel geslacht Auselm Edmund Josph Freiherr Gedult von Jungenfeld, een afscheid van Vaderland, drager van onder scheidigen, een man, die weet wat oorlog voeren is, ik laat het aan U over dat, uit te pluizen, wel kan ik mede delen dat hij uit eindelijk naar zijn geboorte land vertrekt en daar sterft, daarmee is zijn verhaal niet teneinde, zijn voetsporen, laat hij achter in Indonesie, kinderen, die trouwen, kinderen krijgen, gezinnen stichten en enkelen van hen, beleven een tragedie, een zo’n triest einde, die veroorzaakt word door de Japanse infasie in Indonesie, de vader, dus de zoon, de Baron word dokter en zo, ook in een Jappenkamp, was het leven getekend door de hardheid, waarmee de Japanners huishielden, verloor zijn zoon het leven, gevonden in een massagraf, wat bleef was een militair registratie plaatje, en een van de kinderen van deze werd gelijk afgemaakt, omdat hij niet voldeed aan het mens zijn, volgens de overheerser, natuurlijk is er meer te vertellen door me, maar schaamte treed in me op, schaamte voor wat daar zich af gespeelt heeft, wat een trotse familie heeft moeten doorstaan en het zwijgen wat we tegen komen in ons onderzoek, een vergeten verhaal uit onze geschiedenis, die ieder geval deel uit maakt van mijn leven en mijn naaste onderzoekers, die ook weer mijn familie zijn, hoe kan het leven lopen, hoe kan het gaan en daarin willen we met U delen, hoe een trotse familie, kan uitsterven, was het niet, dat wij er waren, voor ons leven ze, in ons en ons nageslacht, wat ik kunt zien in Bronbeek, wij hebben de erfgename gevonden en wij zijn, door omstandig heden, blijvend met elkaar verbonden, met dank aan Rik, die me deze foto ter beschikking stelde, met dank aan Museum Bronbeek, want door deze foto is een contakt ontstaan, waaruit we nieuwe informatie hopen te putten.

Natuurlijk heeft de titel niets te doen met de foto, deze foto is een herrinering, aan een ontmoeting, een speciale dag, waar in mensen, uit elkaar gerukt, elkaar weer vinden en me te…

Bron: Prop hem maar er in, of morgen niet

 

 

Natuurlijk heeft de titel niets te doen met de foto, deze foto is een herrinering, aan een ontmoeting, een speciale dag, waar in mensen, uit elkaar gerukt, elkaar weer vinden en me tevens doen beseffen, die kant van mijn vader, iets wat je, je, levenslang niet los laat, aan gezien onderzoeken door gaan, mijn kennissen kring groeit, ook al is dit van achter een PC, sinds mijn pensioen, ga ik als zovele achteruit, dat dit eigenlijk de enige manier is, goedkoop, de dag verslijten, schoenen heb ik al niet meer nodig, slipper voldoen, als die kachel maar brand, wat verdomme wat heb ik een hekel aan kou, gelukkig koopt mijn vrouw wijn en hebben vrienden aan gekondigd ons te komen bezoeken, zo dat mijn leven als kluizenaar, weer even glas krijgt, niet dat ik naar geestig ben, ondanks die regen buiten en de wereld zorgen die we allemaal delen, behalve de Bilionair’s, die hebben overal schijt aan, vermoed niet dat, deze op slippers rond lopen of achter een PC zitten, daar hebben ze anderen voor in dienst.
Vandaag de statistieken door genomen en wat denk je! Progres! Meer, als ander halve maand te gaan, voor dit jaar ten einde is, weet nu wat jullie het leukst vinden, als ik maar gekke dingen schrijf, daar na de oproep!, eerlijkheids -halve, heb daar nooit antwoord op gehad, net zo min als die fles, die ik in zee donderde, verder zo als jullie weten was ik vroeger alleen op de wereld, dit boek heb ik verslonden, door gekauwd, her lezen en beetje bij beetje, heb ik een stamboom gemaakt, waar je van achter overslaat, omdat je daar voor moet betalen en dit laatste, kan ik niet, ga ik een PC inrichten, wel drie, zodat ik alles daarin op kan slaan, 30 landen hebben de moeite genomen, die verhalen van mij te ont cijferen, wat ik raas kalde en daar tussen vermengt de pijn, de pijn dat tot op vandaag, Nederlandse overheid verbergt voor zijn volk, de gaos in waar wij achter bleven, dat Indonesie!, die een andere strijd begon, als het woord vrede inhoud.
Daar buiten gaat het me goed, lees lekker door, doe de dingen die je moet doen, help elkaar, voor al de ouderen en zwakkeren om ons heen, zelfs al ligt die daar in een kartonnendoos! Wees gelukkig, dat je daar, niet op een dag in terecht komt! Zijde draden worden geweven, messen worden geslepen en dolken steken toe en soms een scheermes, verandert je dag in een nacht merrie en van die merrie’s, heb ik er veel mee gemaakt, bedankt lieve lezers.

En zo kwam het schrijven binnen, een kamp, zo een kamp met geschiedenis, waar elk volk zich voor zou schamen, met de grond gelijk zou maken, in dat kamp kregen wel elke dag, ijsjes, p…

Bron: In zijn Achter-Uit

 

 

En zo kwam het schrijven binnen, een kamp, zo een kamp met geschiedenis, waar elk volk zich voor zou schamen, met de grond gelijk zou maken, in dat kamp kregen wel elke dag, ijsjes, pannenkoeken er werd gelachen, feestgevierd, elke dag eten volop??? vandaar dat wij, onder de luizen, uitgedroogd en zwaar verwaarloost, aangetroffen worden, door gestuurd naar de plaatselijk Arts al daar en getuigen? waren mijn familie toen ik, iets later die maand, lande op Schiphol, met een buik, als een ballon. De jaren daarna zouden alle tropen ziekten boven water komen, zo als ik al eens eerder beschreef.
Nadat ik het fijne verblijf daar beschreven heb, denk ik aan hen die daar nog waren, die nog niet weg konden of gewoon overbodig waren, de gezinnen waren te groot, het zal je overkomen? Die waanzin die daar plaats vond! Er word beschreven dat ze de jongste kinderen mee namen, wat een nobele, beslissing lijkt, kinderen kunnen zich zelf niet onderhouden, welk een drama, voor die andere, de ouders? Ik krijg er kippenvel van, dat je dorp, stad of streek voorgoed de rug toe moet keren, je ouders, grootouders en de oudere kinderen, hond of kat, kippen, ganzen, karbouw of je smerige stad, kampong, misschien wel die mooie dorp, stad of kampong.
Dan op de boot, waar je geweten gaat spelen, waar je door zeeziekte geplaagd lijf, overboord kotst, al je ellende tot je ingewanden toe en de maaltijd die je aan geboden kreeg, om het verblijf aangenaam te maken, die koste je er ook maar even uit. Waardoor de vissen en meeuwen blij mee waren en jij stumper, jij, je vrouw, hebben dit samen moeten doen, wie de beslissing daar toen nam weet ik niet? Wel is het gods geklaagd, dat dit van je werd verlangt, van een toen Nederlandse Regering

Als kunstenaar heb je de plicht, acktie, te voeren, je werk opzij te zetten, je werk tafel, met een hand beweging schoon te vegen, je mouwen op stropen, je vingers raken de toetsenbor…

Bron: Opgewekt in een potje, dat is raar

 

 

Als kunstenaar heb je de plicht, acktie, te voeren, je werk opzij te zetten, je werk tafel, met een hand beweging schoon te vegen, je mouwen op stropen, je vingers raken de toetsenbord van je PC, je beantwoord, je word blij een bijdragen te kunnen leveren aan een goede zaak, die eigenlijk niet bij de burger ligt! Omdat het niet anders kan, we moeten roeien met de riemen die we hebben, steunen we een vrouw met grote inzet! De schok in Nederland was groot, schaamte, over wat we daar achter lieten, mensen tot beesten, verwaarloost, een regering die nog steeds ontkent, die gegevens moedwillig achter over houden, op dat de waarheid, blijft rotten, voer voor de motten, waar zelfs een Amtenaar, kokhalst, bij deze berg, straat, laan van document, die verzegelt zijn tot 2033, in belang van wie!, wij overlevenden van de Exodus, wat heet Indonésie, ooit een Nederlandse Kolonie, met toch eer aan de soldaten van toen, de haakse houding van onze regering, die al hen die daar geboren zijn, gewoon in de blote reet hebben laten staan tot op de dag van nu.
Onder tussen heb ik maar een broek gekocht , zo dat niet iedereen aan mijn reet zit, wat men wel zou willen, zie mijn geschiedenis, als of je in een vlees snij machiene zit, hele, dunne plakjes, vooral dun, echt Hollands, Zeeuwsmeisje, Verbazend was het voor me, omdat juist veel Hollandse mensen gingen stijgeren, verontwaardigt waren en dit laatste geeft me moed, ook voor het ICM, die alle moeite doen, voor ons onthouden genoegdoening, verwarring, natuurlijk, wat denken jullie wat we achter de rug hebben? Of nog moet komen! Kan komen, komt nooit, het lijkt wel een impotente politiek, die geen bek open durft te doen, zakkenvullers over ons, die lange weg hebben moeten onder nemen of werden gedwongen, vrije wil! Mijn hoela, met dank dat jullie mij vroeger be-spugden, bedankt als jullie me in elkaar sloegen, van wegen mijn uiterlijk, vandaar dat ik heb leren vechten en later gewoon maar een pistool kocht en toen een geweer en later een mitrajeur en als jullie door gaan dynamiet, terwijl ik een roos wil stoppen in alle geweren, in alle kanonen, ik wil niet zo zijn, een traan loopt langs mijn wang, als ik terug kijk naar mijn leven, welk een verspilde energie, welke gekte van angst, beven, verdriet, weg duikend langs de kant van de weg, als je fietste naar huis, als je uitgescholden werd, van jij komt in de Hel en al die Indo vrienden, die heil zochten bij mij, de branie schopper, want ik kreeg er schijt aan, ik leerde vechten in de Nederlandse samenleving, het geen ik het diepst betreur, zo als met mij de volwassen Indo-Molukker, Molukkers neem me niet kwalijk, dat ik het recht neem voor jullie te spreken.

Zo gebeurd een wonder, drie onder zoekers, uit verschillende geslachten, komen samen, in een andere tijd een ander jaar, een andere eeuw, geholpen door mensen ergens, op de achter gro…

Bron: Musketiers, waar was de mus

 

 

Zo gebeurd een wonder, drie onder zoekers, uit verschillende geslachten, komen samen, in een andere tijd een ander jaar, een andere eeuw, geholpen door mensen ergens, op de achter grond , een schaakspel, waar miljardenkansen waren, die ontelbare kans berekening troffen wij.
Van uit een massagraf, ik had het woord U willen besparen, het woord moet er uit, ik moet omschrijven, het leed wat is geleden, door een neef van ons, de arme stakker, is gedood, door honger en kwel, misschien wel afgemaakt, dit laatste hoop ik, opdat het snel ging, geen lijden, terwijl dat zwaard de nek raakte, de aders, het vlees en romp en hoofd gescheiden, werd voor eeuwig, met een klap op de zandgrond, droog! door de hitte of nat! neer klapt het hoofd in de moesson regen, waar de aarde doordrenkt en bloed vermengt, zo niet is hij gestorven aan ontbering, van binnen op gevreten door honger, ziekte, verzwakt op een krib, van het veldhospitaal, nog een keer om hoog kijkend, van god! is er redding en het antwoord volgde daar op! NEE, en zo ging hij heen, gedragen door de lijk afvoerders, in een gat gegraven, niet voor hem alleen, waarschijnlijk ongebluste kalk over het lijk, uitgestrooid, terwijl de vliegen en maden, genoten, van de lekkernij en zo op een dag komen wij samen, naar ik hoop, om stil, te staan, bij de verbondenheid, die we hebben, zonder het ooit van te voren, hebben kunnen bedenken, een schaakspel van het leven, die niet eindigt op pat, gewoon een schaakspel, die ophield, halve wegen en nooit verder is gespeeld tot de dag dat wij kwamen, door een contact met elkaar, een spel tussen pionnen, zonder schroom, zonder angst, voor wat was en is voor ons nu.

Zo als bomen vallen onder de motorzaag, zo vallen mensen om ons heen, verlaten ons, rest ons de gedachten aan hen! En die gedachten verdwijnt niet uit mijn hoofd, een man, stoer, een …

Bron: Gedachte schoon

 

 

Zo als bomen vallen onder de motorzaag, zo vallen mensen om ons heen, verlaten ons, rest ons de gedachten aan hen! En die gedachten verdwijnt niet uit mijn hoofd, een man, stoer, een open gezicht, trots en zijn lach, zijn willen weten, het ontdekken, open staan voor de wereld op hem heen, of dit nu zijn klein kinderen waren, mensen om hem heen! Natuur, schoonheid, ik zie hem nog in mijn tuin zitten, want hij werd verliefd op een tractor die in mijn tuin stond, verstopt zover dat kon, waar op Gunnert, aan kwam, met papier, water verf en kwast en zo heeft hij genoten, heel stil en maakte een aquarel, zo als hij vele aquarel maakte, alles wat zijn net vlies raakte, impulsief, bezeten, niet tegen te houden, want zijn wil was wet, een man die genoot van de stilte om hem heen, luisterde naar vogels, de golven van de zee of meer, lucht, gedachte uitwisselen en ook dat nadenken, over wat gezegd werd, terug komen, opdat begrepen werd waar het over ging, Gunnert, die ik jammer genoeg te kort heb mogen leren kennen, die alles had, wat voor mij niet weg gelegd was, deze man is er niet meer, voor mij is hij in deze aquarelle, die de watersnoodramp heeft door staan, zo voor mij ook Gunnert.

En zo kom ik door een mail er achter en een telefoon gesprek, met mijn tante Rie en oom Goof, dat mijn zus, samen met mij per vliegtuig in Nederland is aangekomen, terwijl wij beide i…

Bron: Kinderkoppenkaal

 

 

En zo kom ik door een mail er achter en een telefoon gesprek, met mijn tante Rie en oom Goof, dat mijn zus, samen met mij per vliegtuig in Nederland is aangekomen, terwijl wij beide in de veronderstelling waren, dat we gescheiden aankwamen.
Jammer genoeg verandert dit gegeven niets, aan de wending in ons leven daarna! Het verhaal van de legerzak van mijn vader, word bevestigt, ik zat daar in, vermoedelijk, was dat makkelijker voor hem en zo kom ik bij het verhaal van mijn andere oom, de jongste broer van mijn vader, dat mijn vader een vliegtuig, in Batavia, met alle inzittende, een uur aan de grond heeft gehouden, iedereen liet wachten, omdat hij besloot zijn kinderen, niet achter te laten in Indonesië, zo dat het vliegtuig uiteindelijk vertrok, zonder hem. En dit verhaal geeft weer, zijn geweten! Die tweestrijd, dat wikken en wegen en dan op het laatste moment, opzoek naar zijn kinderen en of deze beslissing nu juist was? Had hij ons niet beter daar kunnen laten, over geleverd, aan die moordende bendes van los geslagen Indonesiërs, waar dood een vroegtijdig einde, aan dat wat leven heet? Zodat we ons konden scharen, in het rijk der doden en op een lijst kwamen, vermoedelijk zonder naam, misschien zonder geslacht, die blauwe ogen, werden ook niet op gemerkt, beschreven, waar het levens licht al uit was gegaan, waar vliegen en maden, hun weg hadden gevonden, misschien waren onze hoofden ergens anders beland en verwisselde ze het hoofd van mijn zus op mijn lijk en anders om? Misschien eindige we wel in een put, of goot, zo langs de weg, misschien speelde kinderen wel, voetbal, met onze af geslagen hoofden, zo dat dat hoofd nog ergens voor diende, terwijl een kind in deze wereld recht heeft op bestaan en welke wereld dan ook?
Gelukkig met vraag teken, besloot onze vader, ons te zoeken en het vliegtuig lande aan de andere kant van een werelddeel en de zoektocht begon, ongeveer tweehonderd kilometer van het vliegveld, land in waars, waar de lucht vol hing van bedreiging, waar tegen het vallen van de avond, geen mens graag naar buiten liep en in Nederland daar was het grote leed geleden, daar kende men al meer als vijf jaar vrede, daar waren de kampen leeg? Nog wel, ook dat zou niet lang duren, voor ze daar nieuwe bewoners voor vonden.

Terwijl bloemen worden gebracht, als steun voor het verlies van mijn zus, ik haar plaats bij de foto van mijn vader, een kaasje laat branden, verder duik in de geschiedenis, zo krijg …

Bron: Baron-dood

 

 

Terwijl bloemen worden gebracht, als steun voor het verlies van mijn zus, ik haar plaats bij de foto van mijn vader, een kaasje laat branden, verder duik in de geschiedenis, zo krijg ik een mail van Rik, die net als ik graag wil weten hoe alles zat, daar kwam een mail, foto en een aanhangsel van gegevens, die ik niet allemaal openbaar kan maken, na het lezen van de mail, bellen naar Bronbeek, wie kent Bronbeek niet, Bronbeek kende ik, wist ik ooit dat het iets met mij van doen had, natuurlijk, ik wist dat mijn vader in Indonesië gezeten had,, al die oude mannen op een bankje er voor en een gezellige zweer, mooi park er voor, waarschijnlijk mijn vrolijke jeugd herinnering, want de foto die ik kreeg, was uit overlevering afkomstig uit Bronbeek kalender, dus ik bellen, maar minder bleek waar, al pratend met een vriendelijke dame, kon zij, op de genoemde naam, wel vertellen dat er een veldboekje met foto en penning, aanwezig was in Bronbeek, geschonken door het Rode Kruis, als gevonden voorwerp, dit bleek van een aan gehuwde neef van me te zijn en een verre neef van Rik, de arme drommel heeft dat Japanse kamp niet mogen overleven, zijn naam was ik al eens tegen gekomen, zijn spullen zijn door de Amerikanen gevonden en overgebracht, naar Rode kruis, de rest van het verhaal wil ik u besparen, dus nu gaan we kijken, naar deze relieken, niet dat het de mens zelf tot leven brengt, het is wel een bijdrage aan het in stand houden van de geschiedenis, nu is de vraag alleen aan Rik, mag ik die foto plaatsen?
Tevens zullen we in Bronbeek, de foto van het slachtoffer kunnen zien, want foto’s ontbreken, jammer genoeg, vaak weg gegooid, zo van wat moet je met die troep! Gooi nooit foto’s weg, voor de generatie na je, dat is de les die ik geleed heb. Wat ik ook geleerd heb, ik buig niet onder de Japanse vlag.

In de aller laatste, poging nog iets van het verleden boven water te krijgen, via het Rode Kruis, dit na een jaar correspondentie, verwijtende antwoorden, waarom ik niet gewoon een vr…

Bron: Merde,stank

 

 

In de aller laatste, poging nog iets van het verleden boven water te krijgen, via het Rode Kruis, dit na een jaar correspondentie, verwijtende antwoorden, waarom ik niet gewoon een vraag had? Dat is nu het vervelende van een onderzoek, dat gegevens mondjes maat binnen komen en natuurlijk ook als je aanvraag al onder weg is, het antwoord komt uit een heel anderen hoek! Het is mijn half zusje uit de USA, die jaren voor mijn vader zorgde, voor die overleed, die met ooms en tantes, de hele geschiedenis kende, dat van zijn verblijf in Indonesië en wat daar met mijn zus en mij gebeurde, waardoor verklaard kan worden, waarom, die zoek tocht niet verder kwam al het Jappenkamp 3e Lands opvoedings- gesticht, Baros 5, Karees, Tjimahi en Tjidenkamp, slechts een gedeelte kwam via het Rode kruis, de rest moest van Heerlen komen van het SAIP.
Mijn verblijf in Tjimahi met mijn zus, staat als een paal boven water, wat ik alleen niet wist, dat mijn moeder ons daar gedropt heeft en zelf naar een geestenziekenhuis is gegaan, U kunt de schok wel voor stellen, dus erg ver naast mijn vorige verhalen, zit ik niet, toen mijn vader ons vond, dit door mijn zus, die hem zag lopen voor het prikkeldraad en riep, papa, papa, trof mijn vader twee totaal verwaarloosde kinderen aan, vol luizen en zwaar ondervoed, vandaar mijn mooie op gezette buik, die ik voor me uit sleepte of mijn zus mee moest slepen als ze me droeg. Zij heeft ook aangetrouwde oom,s en tantes gesproken, die deze verhalen bevestigen, zowel van ons als mijn vader, mijn vraag is wat deed Jan Thomas-Scheers in dat verhaal, een deel kan ik bedenken en zal daar niet erg ver naast gezetten, heb het nu over de jaren, na eind 1949, het was een zakenman, had een vrachtwagen bedrijf en is de sleutel figuur, voor, tijdens en na de oorlog voor mijn familie, waar onder ook mijn vader. De wond van mijn vader werd ook beschreven, het geen mijn zus een jaar geleden vertelde, deze wond word nu door mijn half zus bevestigt, de Babou die in gehuurd werd door mijn vader, nadat die ons opgehaald had, word zijn toekomstige vrouw, als zij in Nederland aankomt, haar familie naam is Pieter, een familie die ook zware tol heeft betaald, tijden de Jappen oorlog en de Nederlands – Indische periode, zij kwamen ergens rond februari Maart per boot aan.
Dat is nou het fijne als je met het gezin opgroeit, je hoort iets, je hoeft niet zo te graven als ik en je hoofd te stoten tegen gesloten, dossiers, deuren, kasten, ambtenaren en verbrand verleden. Dus toch weer een stapje dichter bij gekomen, van wat was en niet geloofd word. Zoals het hele Indische probleem weg gewimpelt word, tot op heden.

Terwijl de wereld gewoon door draait, er herdacht word, soms in stilte, soms in besloten kring, het geen gisteren in Amstelveen gebeurde, bij de familie van mijn vader en verlies van …

Bron: Vergezicht, zicht, gezichten

 

 

Terwijl de wereld gewoon door draait, er herdacht word, soms in stilte, soms in besloten kring, het geen gisteren in Amstelveen gebeurde, bij de familie van mijn vader en verlies van naaste en die van bekende, je bereikt, gaan mijn gedachte, naar mijn opa en oma die ik nooit heb mogen leren kennen, voor het eerst in 66 jaar zie ik hun gezichten en denk wat heb ik van hen? Ik heb geen echte snor, laat staan ooit in het leger gezeten, dit zijn mijn roots van het Indo zijn, beide kinderen van Inlandse vrouwen, beide erkent, waar de botten, verbleekt van zijn en het graf ooit heeft bestaan, vermoedelijk door de moderne wereld is op geslokt, weg geveegd, op geruimd staat netjes, misschien een villa of kantoor gebouw, herrezen.
Terwijl de rode wijn door mijn keel glijd, op de vroege ochtend stond, de zon zijn laatste stralen van het jaar laat zien, als een pauw haar veren, denk ik aan al die afstammelingen van deze twee, hij trouwde twee maal, had in totaal 14 kinderen, waarvan er twee vroeg tijdig aan hun eind kwamen, zeker niet vrijwillig, iets wat toen veel voor kwam en de rest van de kinderen, deden daar ook niet voor onder, dan voel ik me met mijn dochters toch minder bedeeld, het roept zelfs schaamte in me op, dat ik niet een heel weeshuis op de wereld heb gezet!
Natuurlijk waren het andere tijden, het past niet in deze tijd, zoveel kinderen op de wereld te zetten, omdat ruimte schaars is en de natuur niet instaat is het afval te verwerken, wat we uitstoten.
Misschien daar door dat ik me soms schuldig voel aan mijn voort plattings drang, die ook gebaseerd is op, lukraak leven.
Niet na denken over morgen en dit is dan waarschijnlijk mijn erfenis van het Indische geslacht, wat in mijn aderen vloeit, het verspillende moet ik van mijn oma hebben, mijn kracht van de Makay’s het Schotse geslacht, wat ooit verraden werd, tegen hun veldslag tegen de Engelsen, in de steek gelaten door bond genoten die hun afspraak niet na kwamen, mijn drang naar avontuur, branie zal ik zeker van mijn vader hebben en de zeven mijl- laarzen.

En zo gaan de zoektochten door, naar namen uit de kampen uit de Japanse overheersing, moeder-broer gevonden compleet met nummers en je komt er achter dat er zoveel kampen waren, die o…

Bron: Spijker, bijspijkeren

 

 

En zo gaan de zoektochten door, naar namen uit de kampen uit de Japanse overheersing, moeder-broer gevonden compleet met nummers en je komt er achter dat er zoveel kampen waren, die ook weer onderverdeeld waren in blokken, ook nog verspreid, over verschillende landen zo als natuurlijk, Japan – Java – Sumatra – Borneo en Birma bekend door de aan leg brug, deze laatste, daar zat mijn oom, Op Java had je zoveel kampen, Batavia daar vond ik mijn moeder en kinderen, de rest van de familie onderzoek volgt, deze gegevens kreeg ik al voor het Rode kruis reageerde en als je dan die documenten via mail of post krijgt, dan valt je gelijk al: die fouten op! Van of vermoeide ambtenaren, verstrooide, ik heb er schijt aan en vul maar wat in ambtenaren, wat dat betreft moet je ze dan corrigeren en daar zitten ze natuurlijk helemaal niet op te wachten, moeten ze alweer naar die muffe kelder, nummers zoeken, dozen en akten door snuffelen, die trap weer opklimmen en op je bureau weer alles door lezen, kijken wat je mag laten weten en wat zeker niet mag, het leven van een ambtenaar, gaat niet over rozen, dus als ik de juiste gegevens door zou geven, moeten ze alles overnieuw corrigeren, weer die trap af, nummer zoeken, weer naar boven achter dat bureau, gummen, strepen, vloeken en toen ging de middag bel, anderhalf uur later, weer die kelder in, is dat mijn schuld? is het mijn schuld dat ik wil weten, hoe dat nou zat? Het is ook de schuld van die ambtenaar niet, dat was zijn voorganger of die daarvoor en daar voor, in dat ander land, rode kruis, legerleiding, Japanners – Hollanders – Indonesiërs, laten we het maar op de gespannen zweer houden die toen heerste en het laat maar waaien nu! Geweest is geweest, ja voor mij was het geweest, maar wel heel belangrijk, wat daar was gebeurt, hoe zat het nu werkelijk, datum, liefst het uur er bij en dan te bedenken al die documenten die ze gewoon in de fik hebben gestoken, was het niet door het leger dan wel door de rebellen, die eigenlijk geen rebellen meer waren op papier want eind 1949 waren ze onafhankelijk, te minste op papier, sommige kunnen dan niet wennen en blijven rebellen, tot ze te oud worden, in het jaar 1965, het de kop weer op stak, nu waren de communisten aan de beurt, zo gek dat de doorsnee burger in Nederland dan denkt dat eind 1949, alles koek en ei was, dat als uit heldere hemel, Indonesië zich hersteld had, op eigen krachten, aan haar wederopbouw kon beginnen, het zelfde wonder als Vietnam, toen de Amerikanen weg waren, begon het pas! Ondanks alle kracht vertoning en propaganda van Soekarno, leed het land en met namen platteland, daar likte ze de wonden van de oorlog die af gelopen was, die vrede, dun, teer, breekbaar, ook zo onwennig en de dag na de vrede werden schuldige gezocht en zo als altijd, mensen die anders zijn, niet helemaal echt Indisch, Hollands, Chinees- Molukkers en eigenlijk alle rassen die niet echt thuis hoorden en die uit de Nederlandse overheersing, voort gekomen waren, werden op gejaagd, vervolgt, vermoord, overdag was het minder erg, tegen het vallen van de duisternis als de krekels gingen zingen, werden de messen geslepen, een volk die zijn vrijheid te danken heeft aan de VN en onder druk van Amerika , nam wraak, wraak op de burger aldaar, die zich niet kon verdedigen, het enige wat ze konden doen, was weg kruipen, bescherming zoeken bij elkaar en zo als mijn moeder en zovelen en dit was rond om en in Bandung kropen mensen met duizenden bij elkaar, omdat het vrede was, volgens Nederlandse waarnemers, Nederland was zijn soldaten en soldaten van de KNIL nog bij elkaar aan het schrapen, daar is natuurlijk voor betaald! Wapens? Etc. Wapens voor het Indonesisch leger, het leger wat Soekarno, nodig had om zijn land te besturen, een land wat verdeeld was, waarom Bandung, dat hebben we aan een man danken Raymond Westerling en enkele hoge heren in de leger leiding tot het Koningshuis, Raymond is net als de Schotten in hun gevecht tegen de Engelsen, een paar eeuwen daarvoor, verraden, beloofde hulp kwam niet opdragen, deze dolkstoot in de rug van Indonesië, dit had een uitwerking als een stok in een wespen nest, zijn overhaast vertrek in het jaar 1950, verklaart de woede van het volk, moorden ze na de oorlog Indo’s uit, nu was er geen genade meer, wraak, wraak! daar waren ze nu helemaal klaar voor. Die grootscheepse Redding- actie om iedereen nog heelhuids naar Nederland te krijgen was begonnen en zou nog jaren duren voor de laatste aan boord van boot of vliegtuig stapte en op Nederlandse bodem lande, berooft van hun land., het land waar ze geboren waren, kinderen van Nederlandse soldaten, kinderen uit de Nederlandse overheersing, de in menging in Indonesië, zij allen die naar Nederland gekomen zijn, hebben de zwaarste prijs betaald, die een mens gevraagd, kan worden het verlaten van zijn moederland. En niet om dat het daar zo vredig was, als de overheid ons wil laten geloven.

Woede waarom mag dat niet? Waarom moeten we dit onderdrukken? Waarom zouden we, slikken zo als je een pol-lepel niet inslikt, ten zij je zelfmoord wil begaan en wij Indo’s en Mo…

Bron: Borelnoot, waar kan dat niet?

 

 

Woede waarom mag dat niet? Waarom moeten we dit onderdrukken? Waarom zouden we, slikken zo als je een pol-lepel niet inslikt, ten zij je zelfmoord wil begaan en wij Indo’s en Molukkers, zijn daar toe in staat, voor de Nederlandse Regering, voor onze ballingschap? Waarom krijgen wij nog steeds niet onze rechten, daar hebben onze ouders voor gevochten? Daarvoor hebben wij geleden, daarvoor hebben wij ontberingen doorstaan, die jullie in jullie stoutste dromen niet konden bedenken! Waar we ook geen verweer voor hadden, waar onze ruggen kromde van de pijn, waar ons leven moest mislukken op enkele na, waar de geur van trassi huisde in het pension, waar kinderhuizen, bleek en wit waren, zonder gevoel, waar gedachten, op gesloten werden in de geest, bedekt met schaamte, waar korte broeken en zomerse hemden, niet paste in het Nederlands klimaat, nog de kleur van de huid, nog het gebrekkig Nederlands, laat staan de aardappel, waar tranen verstopt werden in een hoek, waar hoeken, slecht vier waren, want zo klein was de ruimte, waar we opgesloten werden, waar de boot nog heilig was en de cadans van de diesel, motoren monotoon klonken, het zweet in je neus vleugels kroop en dit laatste is mij bespaart, is een legerzak veel beter??Waar je kop uit steekt? Als een verschrikte vogel, van wat gaat er nu gebeuren? Wat ben ik blij dat ik het nog kan beschrijven, wat menig 4e generatie niet meer weet! Die verzwolgen worden door de luxe, die ik niet gekend heb toen, toen het land waar wij geboren waren, verdeeld werd in duizend stukken, waar een worst machine jaloers op zou wezen, waar Nederland nog droomde, terwijl voor ons de droom, al eindigde in een nachtmerrie, wat gepaard gaat met vluchten, je klein maken zodat je niet opvalt, zo dat kogels je niet raken, de zelfde geweren die je beschutten, tegen het gevaar om de hoek, wat loert in de nacht, zelfs overdag was het niet anders, zo was ik gelukkig op de juiste plek, op het juiste moment, anders had ik dit nooit kunnen schrijven, bevrijd! Dat zijn wij nooit, zelfs niet in 2016.

En zo onverwachts ging je heen en blijf ik achter, zoals al die keren dat je weg ging van mij, toen het papier, het lintje broos was, dat begon al begin 1952, toen jij met de boot met…

Bron: Vaas, wel heel anders