En zo gaan de zoektochten door, naar namen uit de kampen uit de Japanse overheersing, moeder-broer gevonden compleet met nummers en je komt er achter dat er zoveel kampen waren, die ook weer onderverdeeld waren in blokken, ook nog verspreid, over verschillende landen zo als natuurlijk, Japan – Java – Sumatra – Borneo en Birma bekend door de aan leg brug, deze laatste, daar zat mijn oom, Op Java had je zoveel kampen, Batavia daar vond ik mijn moeder en kinderen, de rest van de familie onderzoek volgt, deze gegevens kreeg ik al voor het Rode kruis reageerde en als je dan die documenten via mail of post krijgt, dan valt je gelijk al: die fouten op! Van of vermoeide ambtenaren, verstrooide, ik heb er schijt aan en vul maar wat in ambtenaren, wat dat betreft moet je ze dan corrigeren en daar zitten ze natuurlijk helemaal niet op te wachten, moeten ze alweer naar die muffe kelder, nummers zoeken, dozen en akten door snuffelen, die trap weer opklimmen en op je bureau weer alles door lezen, kijken wat je mag laten weten en wat zeker niet mag, het leven van een ambtenaar, gaat niet over rozen, dus als ik de juiste gegevens door zou geven, moeten ze alles overnieuw corrigeren, weer die trap af, nummer zoeken, weer naar boven achter dat bureau, gummen, strepen, vloeken en toen ging de middag bel, anderhalf uur later, weer die kelder in, is dat mijn schuld? is het mijn schuld dat ik wil weten, hoe dat nou zat? Het is ook de schuld van die ambtenaar niet, dat was zijn voorganger of die daarvoor en daar voor, in dat ander land, rode kruis, legerleiding, Japanners – Hollanders – Indonesiërs, laten we het maar op de gespannen zweer houden die toen heerste en het laat maar waaien nu! Geweest is geweest, ja voor mij was het geweest, maar wel heel belangrijk, wat daar was gebeurt, hoe zat het nu werkelijk, datum, liefst het uur er bij en dan te bedenken al die documenten die ze gewoon in de fik hebben gestoken, was het niet door het leger dan wel door de rebellen, die eigenlijk geen rebellen meer waren op papier want eind 1949 waren ze onafhankelijk, te minste op papier, sommige kunnen dan niet wennen en blijven rebellen, tot ze te oud worden, in het jaar 1965, het de kop weer op stak, nu waren de communisten aan de beurt, zo gek dat de doorsnee burger in Nederland dan denkt dat eind 1949, alles koek en ei was, dat als uit heldere hemel, Indonesië zich hersteld had, op eigen krachten, aan haar wederopbouw kon beginnen, het zelfde wonder als Vietnam, toen de Amerikanen weg waren, begon het pas! Ondanks alle kracht vertoning en propaganda van Soekarno, leed het land en met namen platteland, daar likte ze de wonden van de oorlog die af gelopen was, die vrede, dun, teer, breekbaar, ook zo onwennig en de dag na de vrede werden schuldige gezocht en zo als altijd, mensen die anders zijn, niet helemaal echt Indisch, Hollands, Chinees- Molukkers en eigenlijk alle rassen die niet echt thuis hoorden en die uit de Nederlandse overheersing, voort gekomen waren, werden op gejaagd, vervolgt, vermoord, overdag was het minder erg, tegen het vallen van de duisternis als de krekels gingen zingen, werden de messen geslepen, een volk die zijn vrijheid te danken heeft aan de VN en onder druk van Amerika , nam wraak, wraak op de burger aldaar, die zich niet kon verdedigen, het enige wat ze konden doen, was weg kruipen, bescherming zoeken bij elkaar en zo als mijn moeder en zovelen en dit was rond om en in Bandung kropen mensen met duizenden bij elkaar, omdat het vrede was, volgens Nederlandse waarnemers, Nederland was zijn soldaten en soldaten van de KNIL nog bij elkaar aan het schrapen, daar is natuurlijk voor betaald! Wapens? Etc. Wapens voor het Indonesisch leger, het leger wat Soekarno, nodig had om zijn land te besturen, een land wat verdeeld was, waarom Bandung, dat hebben we aan een man danken Raymond Westerling en enkele hoge heren in de leger leiding tot het Koningshuis, Raymond is net als de Schotten in hun gevecht tegen de Engelsen, een paar eeuwen daarvoor, verraden, beloofde hulp kwam niet opdragen, deze dolkstoot in de rug van Indonesië, dit had een uitwerking als een stok in een wespen nest, zijn overhaast vertrek in het jaar 1950, verklaart de woede van het volk, moorden ze na de oorlog Indo’s uit, nu was er geen genade meer, wraak, wraak! daar waren ze nu helemaal klaar voor. Die grootscheepse Redding- actie om iedereen nog heelhuids naar Nederland te krijgen was begonnen en zou nog jaren duren voor de laatste aan boord van boot of vliegtuig stapte en op Nederlandse bodem lande, berooft van hun land., het land waar ze geboren waren, kinderen van Nederlandse soldaten, kinderen uit de Nederlandse overheersing, de in menging in Indonesië, zij allen die naar Nederland gekomen zijn, hebben de zwaarste prijs betaald, die een mens gevraagd, kan worden het verlaten van zijn moederland. En niet om dat het daar zo vredig was, als de overheid ons wil laten geloven.