En zo komt een nieuwe familie in mijn leven, natuurlijk denk je, wat maakt het uit!, dit is makkelijk gezegt als je op groeit met je familie, voor mij zijn het deuren die open gaan, naar een ver verleden, ooit vergrendeld met een dit vet slot, waar sloten van mijn gevangenschap heilig bij zijn, muren kaatsen, zoals geluiden werden gedempt, foto’s mondjesmaat binnen stromen, namen, ook al komen ze uit het dodenrijk, eens waren ze levend, zo als ze levend worden voor mij, nu! Kindergeluiden dringen tot me door, speelsheid, ondeugend, zo als ik zelf eens was, welk gemis? En toch blijkt de waarheid, tijden in te halen, een waarheid, die niet uit geschreven is, slechts een pril begin gaat komen, waar we aan schaamte voorbij gaan, de schaamte van Indonesie, in zijn stijd voor onafhankelijkheid, waar men niet graag herinnerd word, net zo min als Nederland aan zijn verleden, een brug, van bamboe, misschien van staal, wie zal het zeggen! Het intense verdriet, wat niet word begrepen, wat zij hebben moeten dragen, toen die boot, aankwam in Nederland, verstopt voor hun kinderen, verstopt voor de geschiedenis, voor eeuwig en dit laatste is niet waar, dat blijkt nu, door vergeelde foto’s, gevonden in duffe koffers, als aandenken, als bewijs! en koffer met een hart, vergrendeld, waarschijnlijk bruin, bruin als de huid, bruin als de kleur, door zon overgoten landen daar in de west, waar alles anders was als hier! Zo als de foto laat zien, niet overgoten met zon, sneeuw en kou, regen, kachel en bruine koffer in de hoek, mee gesleept, naar alle windstreken op deze aarde en zijn rust vind in de USA en mijn vraag, opent die koffer, laat te voorschijn komen deze foto van wel eer, toen jullie niet ver van mij vandaan woonde en toch ik mocht jullie niet kennen, als of een vloek, was uitgesproken, de vloek waar ik nog steeds mee worstel!