Terwijl bloemen worden gebracht, als steun voor het verlies van mijn zus, ik haar plaats bij de foto van mijn vader, een kaasje laat branden, verder duik in de geschiedenis, zo krijg ik een mail van Rik, die net als ik graag wil weten hoe alles zat, daar kwam een mail, foto en een aanhangsel van gegevens, die ik niet allemaal openbaar kan maken, na het lezen van de mail, bellen naar Bronbeek, wie kent Bronbeek niet, Bronbeek kende ik, wist ik ooit dat het iets met mij van doen had, natuurlijk, ik wist dat mijn vader in Indonesië gezeten had,, al die oude mannen op een bankje er voor en een gezellige zweer, mooi park er voor, waarschijnlijk mijn vrolijke jeugd herinnering, want de foto die ik kreeg, was uit overlevering afkomstig uit Bronbeek kalender, dus ik bellen, maar minder bleek waar, al pratend met een vriendelijke dame, kon zij, op de genoemde naam, wel vertellen dat er een veldboekje met foto en penning, aanwezig was in Bronbeek, geschonken door het Rode Kruis, als gevonden voorwerp, dit bleek van een aan gehuwde neef van me te zijn en een verre neef van Rik, de arme drommel heeft dat Japanse kamp niet mogen overleven, zijn naam was ik al eens tegen gekomen, zijn spullen zijn door de Amerikanen gevonden en overgebracht, naar Rode kruis, de rest van het verhaal wil ik u besparen, dus nu gaan we kijken, naar deze relieken, niet dat het de mens zelf tot leven brengt, het is wel een bijdrage aan het in stand houden van de geschiedenis, nu is de vraag alleen aan Rik, mag ik die foto plaatsen?
Tevens zullen we in Bronbeek, de foto van het slachtoffer kunnen zien, want foto’s ontbreken, jammer genoeg, vaak weg gegooid, zo van wat moet je met die troep! Gooi nooit foto’s weg, voor de generatie na je, dat is de les die ik geleed heb. Wat ik ook geleerd heb, ik buig niet onder de Japanse vlag.