Zou het kunnen! Zou het waar zijn, dat mijn vergrootglas in het verleden, mijn microscoop, die een mierenhoop onderzoekt, zeker niet alleen, dat het mag wezen dat ik de halfzus van mijn moeder vind? Terwijl ik nu al weet van het bestaan van de afstammeling ken, bij naam! En toch wat is daar gebeurd? Welke tragedie, vond plaats, verwrongen, in de kreupel, verloren, tussen oorlog, randje vrede, nieuwe oorlog en wie kan vertellen dat deze zus, Wilhelmina Johanna Mackay van Padang, niet is bezweken aan de opgelopen, ziekte of lijden, overgang einde oorlog Japan, begin zuivering actie Nederland, te veel papieren, niet uit geprint voor me, die duidelijkheid geven, teveel mails die ik te snel lees en daardoor dingen over het hoofd zie, verzoeken worden verzonden, die de juistheid kunnen bevestigen en hier mee weten we dat foto’s, zo belangrijk zijn, donder het niet in de prullenbak, bewaar, geef door, vertel verhalen aan je kinderen en klein kinderen, verzink niet in zwijgen zo als onze ouders hebben gedaan, waarmee de re, constuctie, moeizaam opgang komt, terwijl ik gil, ik gil van binnen, misschien voor niets, ieder geval heb ik kunnen gillen, wat is het belang! geen enkel! Gewoon om het weten, die verbondenheid in het leven, die verbondenheid die mij is ontnomen, met goede bedoelingen, maar wat schiet ik daar mee op! Dat ik als oude lul, weg rot achter een PC, terwijl ik als kind liever foto’s had willen bekijken en mijn familie mij verhalen zouden vertellen, waar je kippen vel van zou krijgen, ik moest het doen met Pietje Bel , de krachten van Indonesie, de geheimen, die diep in mij waren verborgen en wachten op rijping, tot de dag kwam dat ik die krachten verloor, omdat alles doodbloed, als je in je leven, niet bij gewerkt word, word verteld, luisteren kunt en het leven een film blijft verstart, zo als een foto van eens.