En zo kwam het schrijven binnen, een kamp, zo een kamp met geschiedenis, waar elk volk zich voor zou schamen, met de grond gelijk zou maken, in dat kamp kregen wel elke dag, ijsjes, pannenkoeken er werd gelachen, feestgevierd, elke dag eten volop??? vandaar dat wij, onder de luizen, uitgedroogd en zwaar verwaarloost, aangetroffen worden, door gestuurd naar de plaatselijk Arts al daar en getuigen? waren mijn familie toen ik, iets later die maand, lande op Schiphol, met een buik, als een ballon. De jaren daarna zouden alle tropen ziekten boven water komen, zo als ik al eens eerder beschreef.
Nadat ik het fijne verblijf daar beschreven heb, denk ik aan hen die daar nog waren, die nog niet weg konden of gewoon overbodig waren, de gezinnen waren te groot, het zal je overkomen? Die waanzin die daar plaats vond! Er word beschreven dat ze de jongste kinderen mee namen, wat een nobele, beslissing lijkt, kinderen kunnen zich zelf niet onderhouden, welk een drama, voor die andere, de ouders? Ik krijg er kippenvel van, dat je dorp, stad of streek voorgoed de rug toe moet keren, je ouders, grootouders en de oudere kinderen, hond of kat, kippen, ganzen, karbouw of je smerige stad, kampong, misschien wel die mooie dorp, stad of kampong.
Dan op de boot, waar je geweten gaat spelen, waar je door zeeziekte geplaagd lijf, overboord kotst, al je ellende tot je ingewanden toe en de maaltijd die je aan geboden kreeg, om het verblijf aangenaam te maken, die koste je er ook maar even uit. Waardoor de vissen en meeuwen blij mee waren en jij stumper, jij, je vrouw, hebben dit samen moeten doen, wie de beslissing daar toen nam weet ik niet? Wel is het gods geklaagd, dat dit van je werd verlangt, van een toen Nederlandse Regering