Als kunstenaar heb je de plicht, acktie, te voeren, je werk opzij te zetten, je werk tafel, met een hand beweging schoon te vegen, je mouwen op stropen, je vingers raken de toetsenbord van je PC, je beantwoord, je word blij een bijdragen te kunnen leveren aan een goede zaak, die eigenlijk niet bij de burger ligt! Omdat het niet anders kan, we moeten roeien met de riemen die we hebben, steunen we een vrouw met grote inzet! De schok in Nederland was groot, schaamte, over wat we daar achter lieten, mensen tot beesten, verwaarloost, een regering die nog steeds ontkent, die gegevens moedwillig achter over houden, op dat de waarheid, blijft rotten, voer voor de motten, waar zelfs een Amtenaar, kokhalst, bij deze berg, straat, laan van document, die verzegelt zijn tot 2033, in belang van wie!, wij overlevenden van de Exodus, wat heet Indonésie, ooit een Nederlandse Kolonie, met toch eer aan de soldaten van toen, de haakse houding van onze regering, die al hen die daar geboren zijn, gewoon in de blote reet hebben laten staan tot op de dag van nu.
Onder tussen heb ik maar een broek gekocht , zo dat niet iedereen aan mijn reet zit, wat men wel zou willen, zie mijn geschiedenis, als of je in een vlees snij machiene zit, hele, dunne plakjes, vooral dun, echt Hollands, Zeeuwsmeisje, Verbazend was het voor me, omdat juist veel Hollandse mensen gingen stijgeren, verontwaardigt waren en dit laatste geeft me moed, ook voor het ICM, die alle moeite doen, voor ons onthouden genoegdoening, verwarring, natuurlijk, wat denken jullie wat we achter de rug hebben? Of nog moet komen! Kan komen, komt nooit, het lijkt wel een impotente politiek, die geen bek open durft te doen, zakkenvullers over ons, die lange weg hebben moeten onder nemen of werden gedwongen, vrije wil! Mijn hoela, met dank dat jullie mij vroeger be-spugden, bedankt als jullie me in elkaar sloegen, van wegen mijn uiterlijk, vandaar dat ik heb leren vechten en later gewoon maar een pistool kocht en toen een geweer en later een mitrajeur en als jullie door gaan dynamiet, terwijl ik een roos wil stoppen in alle geweren, in alle kanonen, ik wil niet zo zijn, een traan loopt langs mijn wang, als ik terug kijk naar mijn leven, welk een verspilde energie, welke gekte van angst, beven, verdriet, weg duikend langs de kant van de weg, als je fietste naar huis, als je uitgescholden werd, van jij komt in de Hel en al die Indo vrienden, die heil zochten bij mij, de branie schopper, want ik kreeg er schijt aan, ik leerde vechten in de Nederlandse samenleving, het geen ik het diepst betreur, zo als met mij de volwassen Indo-Molukker, Molukkers neem me niet kwalijk, dat ik het recht neem voor jullie te spreken.