Zo, als wonderen vaak over het hoofd worden gezien, zelfs uitgesloten, als of ze niet in onze wereld bestaan, zo kan ik het tegendeel bewijzen, misschien wel door mijn beroerde start in mijn prille leven en het leven wat daar op volgde, dat gevecht met mijn zelf, een geworstel dat niet wou stoppen, ook al zei iets van binnen, stop! Een leven met duizenden kansen, waar een schaakbord het woord pad of mat, kende en soms de oplossing, het hele spel omgooien, van nijd, van woede, een zelfverwoestend gedrag, zo als rozen verpletteren die liepen te pronken in de zon, waar aan je dat moois, verpletterde.
En zo na jaren krabbel je omhoog, kun je genieten van al het mooie om je heen en vind je steun, van wild vreemde mensen, niet dat ik zulke mensen nooit eerder heb mogen ontmoeten? Ik was blind, blind van woede en mijn oren konden niet horen, door de pijn, die gil, die schreeuw vanbinnen in mijn hoofd, terwijl nu de wolken verdwijnen en een strak blauwe lucht zichtbaar word, ik kan weer zien, horen en luister, van verbazing, staat mijn mond open, ik krijg een wereld te zien, die me was onthouden, weg gedrukt, bladzijde verscheurd, door gehaald, met pen of stift, soms met gum, die ik nu herlees, opvraag of toe gestuurd krijg en soms duurt het jaren voor ik kan lezen, wat er niet staat, met opzet? Ja soms wel, omdat men dacht dat het beter was dat ik dat niet zou weten, aangezien weten de kracht van de wetenschap is, kreeg ik na vele jaren die gave en de geheimen onthullen zich als een rol papier of behangrol, natuurlijk door deze tijd, waarin jij of anderen, alles kunnen uitpluizen, krijg mijn leven kleur, ook al kijk ik naar zwart-wit foto’s uit het dodenrijk, voor mij komen ze tot leven, als was het gisteren, waar ik eindelijk deel van uit maak, dat verlangen wat ik altijd voelde, zo jong nog en me niet zou verlaten, er komt nog meer, gaten worden opgevuld, mensen krijgen namen en mijn verbleekte huid weer kleur, de kleur van mijn verloren vaderland.