En zo kom ik door een mail er achter en een telefoon gesprek, met mijn tante Rie en oom Goof, dat mijn zus, samen met mij per vliegtuig in Nederland is aangekomen, terwijl wij beide in de veronderstelling waren, dat we gescheiden aankwamen.
Jammer genoeg verandert dit gegeven niets, aan de wending in ons leven daarna! Het verhaal van de legerzak van mijn vader, word bevestigt, ik zat daar in, vermoedelijk, was dat makkelijker voor hem en zo kom ik bij het verhaal van mijn andere oom, de jongste broer van mijn vader, dat mijn vader een vliegtuig, in Batavia, met alle inzittende, een uur aan de grond heeft gehouden, iedereen liet wachten, omdat hij besloot zijn kinderen, niet achter te laten in Indonesië, zo dat het vliegtuig uiteindelijk vertrok, zonder hem. En dit verhaal geeft weer, zijn geweten! Die tweestrijd, dat wikken en wegen en dan op het laatste moment, opzoek naar zijn kinderen en of deze beslissing nu juist was? Had hij ons niet beter daar kunnen laten, over geleverd, aan die moordende bendes van los geslagen Indonesiërs, waar dood een vroegtijdig einde, aan dat wat leven heet? Zodat we ons konden scharen, in het rijk der doden en op een lijst kwamen, vermoedelijk zonder naam, misschien zonder geslacht, die blauwe ogen, werden ook niet op gemerkt, beschreven, waar het levens licht al uit was gegaan, waar vliegen en maden, hun weg hadden gevonden, misschien waren onze hoofden ergens anders beland en verwisselde ze het hoofd van mijn zus op mijn lijk en anders om? Misschien eindige we wel in een put, of goot, zo langs de weg, misschien speelde kinderen wel, voetbal, met onze af geslagen hoofden, zo dat dat hoofd nog ergens voor diende, terwijl een kind in deze wereld recht heeft op bestaan en welke wereld dan ook?
Gelukkig met vraag teken, besloot onze vader, ons te zoeken en het vliegtuig lande aan de andere kant van een werelddeel en de zoektocht begon, ongeveer tweehonderd kilometer van het vliegveld, land in waars, waar de lucht vol hing van bedreiging, waar tegen het vallen van de avond, geen mens graag naar buiten liep en in Nederland daar was het grote leed geleden, daar kende men al meer als vijf jaar vrede, daar waren de kampen leeg? Nog wel, ook dat zou niet lang duren, voor ze daar nieuwe bewoners voor vonden.