Van Museum Bronbeek in Arnhem, ergens verscholen, weg gedrukt aan de weg naar Dieren, waar een Villa gelegen in een park, het verleden draagt, van mijn geschiedenis en met mij, zovelen, dit is waarschijnlijk ontstaan, in een andere wereld een ander leven, andere steden, anderen landen, terwijl het kan dat we elkaar passeerde, op straat, in de trein of bus, kerk, dit laatste lijkt me onmogelijk, omdat ik daar zelden kwam, omdat je niets moet uitsluiten in het leven, noem ik het toch maar even op en zo kijken we naar een foto, van mijn aangetrouwde opa en oma, die ik nooit zou hebben mogen zien, laat staan ontmoeten, omdat, dat zo ver weg lag van mijn wereld, wel zien we mijn aangetrouwde oom, als kind, zijn zusjes en broertje, natuurlijk een babou, een Familie in Indonesie, van oorsprong is opa uit Duitsland, een splitsing in het Adel geslacht Auselm Edmund Josph Freiherr Gedult von Jungenfeld, een afscheid van Vaderland, drager van onder scheidigen, een man, die weet wat oorlog voeren is, ik laat het aan U over dat, uit te pluizen, wel kan ik mede delen dat hij uit eindelijk naar zijn geboorte land vertrekt en daar sterft, daarmee is zijn verhaal niet teneinde, zijn voetsporen, laat hij achter in Indonesie, kinderen, die trouwen, kinderen krijgen, gezinnen stichten en enkelen van hen, beleven een tragedie, een zo’n triest einde, die veroorzaakt word door de Japanse infasie in Indonesie, de vader, dus de zoon, de Baron word dokter en zo, ook in een Jappenkamp, was het leven getekend door de hardheid, waarmee de Japanners huishielden, verloor zijn zoon het leven, gevonden in een massagraf, wat bleef was een militair registratie plaatje, en een van de kinderen van deze werd gelijk afgemaakt, omdat hij niet voldeed aan het mens zijn, volgens de overheerser, natuurlijk is er meer te vertellen door me, maar schaamte treed in me op, schaamte voor wat daar zich af gespeelt heeft, wat een trotse familie heeft moeten doorstaan en het zwijgen wat we tegen komen in ons onderzoek, een vergeten verhaal uit onze geschiedenis, die ieder geval deel uit maakt van mijn leven en mijn naaste onderzoekers, die ook weer mijn familie zijn, hoe kan het leven lopen, hoe kan het gaan en daarin willen we met U delen, hoe een trotse familie, kan uitsterven, was het niet, dat wij er waren, voor ons leven ze, in ons en ons nageslacht, wat ik kunt zien in Bronbeek, wij hebben de erfgename gevonden en wij zijn, door omstandig heden, blijvend met elkaar verbonden, met dank aan Rik, die me deze foto ter beschikking stelde, met dank aan Museum Bronbeek, want door deze foto is een contakt ontstaan, waaruit we nieuwe informatie hopen te putten.