Zo als bomen vallen onder de motorzaag, zo vallen mensen om ons heen, verlaten ons, rest ons de gedachten aan hen! En die gedachten verdwijnt niet uit mijn hoofd, een man, stoer, een open gezicht, trots en zijn lach, zijn willen weten, het ontdekken, open staan voor de wereld op hem heen, of dit nu zijn klein kinderen waren, mensen om hem heen! Natuur, schoonheid, ik zie hem nog in mijn tuin zitten, want hij werd verliefd op een tractor die in mijn tuin stond, verstopt zover dat kon, waar op Gunnert, aan kwam, met papier, water verf en kwast en zo heeft hij genoten, heel stil en maakte een aquarel, zo als hij vele aquarel maakte, alles wat zijn net vlies raakte, impulsief, bezeten, niet tegen te houden, want zijn wil was wet, een man die genoot van de stilte om hem heen, luisterde naar vogels, de golven van de zee of meer, lucht, gedachte uitwisselen en ook dat nadenken, over wat gezegd werd, terug komen, opdat begrepen werd waar het over ging, Gunnert, die ik jammer genoeg te kort heb mogen leren kennen, die alles had, wat voor mij niet weg gelegd was, deze man is er niet meer, voor mij is hij in deze aquarelle, die de watersnoodramp heeft door staan, zo voor mij ook Gunnert.