felixmeihuizen

En zo zag het er uit in negentien zestig uit aan de andere kant van de wereld, dus als ik dat zo zie, straalt daar ook niet de vrolijkheid van af, natuurlijk kan het ook aan de camera…

Bron: Stoom die Boot

 

 

En zo zag het er uit in negentien zestig uit aan de andere kant van de wereld, dus als ik dat zo zie, straalt daar ook niet de vrolijkheid van af, natuurlijk kan het ook aan de camera liggen van die tijd, maar meende dat op mijn foto,s toch iets meer de grimlach te zien was, waarschijnlijk zeg ik dit omdat ik van binnen misschien toch wel, een beetje, jaloers ben op die familie op die foto daar aan de ander kant van de oceaan. Waar geen plaats was voor mij, een huishouden waar je onechte kinderen gewoon het huis uit dondert, op rotten met die hap, weg wezen, zoek het maar lekker zelf uit! Zo in die trant of trend, krent, kut wijf, klerelijer en welke woorden kan ik nog meer vinden voor jouw, dat je straks als een braadworst mag roosteren boven het vagevuur, als dat bestaat en dit laatste betwijfel ik ook al, dus je word weer gespaard en komt er mee weg en als ik de verhalen van mijn zusje lees, sluit die zich vast aan, bij mijn woorden.

Daarom kruip ik lekker weg, diep in die duisternis en sluit mijn ogen en droom, van een andere wereld en die heb ik ook gevonden? Het duurde wel even en het deed veel pijn, maar ik heb een betere wereld gevonden, na veel omzwerven, na dat ik alles had versleten wat ik droeg toen ik vertrok, toen al het eten opwas en een stok me begeleide, tot mijn aller laatste stappen van mijn tocht en toen ik vermoeid neer plofte, gulzig het aan gereikte glas met water tot me nam, spoelde ik al het doorstane leed, weg en toen ik moest piesen, piste ik alle ellende uit over brandnetels, de ter plekken, dood omvielen, van al het gif, gele pus, ellende; stinkend, verrot en zo ritste ik mijn gulp weer dicht, op gelucht, blij, dat alles achter me lag.

Tot ik je sprak aan de telefoon en je sorry voor alles, zei, dacht ik je komt er weer gemakkelijk van af.

Na het langzaam openbreken van het gezin en verbreken van elke band, die na aankomst in Nederland, uitsluitent bestond aan twee bezoeken per jaar in een volkswagen, door mijn vader en…

Bron: Tijdmachiene

 

 

Na het langzaam openbreken van het gezin en verbreken van elke band, die na aankomst in Nederland, uitsluitent bestond aan twee bezoeken per jaar in een volkswagen, door mijn vader en zusje, werd de tros los gegooid in negentien negen en vijftig, zonder aankondeging, voor af, was de bood vertrokken met mijn zusje aan boord, terwijl ik weg dook in het donker, zo als jullie weten lag op een dag in Villa Kerstendal een postkaart met daarop, een stuk land, waar sinnas appel bomen op af gebeeld stonden met de korte tekst dat ze goed aangekomen waren in Amerika en daarna brieven die ik net kon lezen, met een foto van mijn zusje, de gehuld was in Amerikaanse style, kapsel, deftig echt een jonge damen, terwijl ik allang de weg kwijt was, verbleef ik tussen Berg en dal,Nijmegen,Amsterdam,Groningen en Arnhem, ik had een vaste vriendin waar ik later mee zou gaan trouwen, toen dan eindelijk bericht kwam dat mijn zusje me zou komen opzoeken en zo stond ze voor mijn deur aan de Graafseweg, waar we een soeterijn hadden, in het oude wijnhuis, nu woonde ik daar in die kelder, we waren net in getrokken, zonder veel geld en hebben de wanden versiert met appel beschermings elementen van schuim en silverpapier van een rol, tegen de muur geplakt ons eerste glazen etens set van lichtbruin glas, ooit bij de Bijenkorf gekocht in de Burgtstraat.

En daar staat ze dan voor je met haar man Don, soldaat uit het Amerikaanse leger, was wel even wennen, daar ze wijnig Nederlans kon en Don zeker niet, mijn Engels was ook niet zo geweldig toen, dat moest nog komenin de jaren die daar op volgde.

En zo begon een nieuwe episode in mijn leven met mijn zus en bijde, zijn we er nu aan gewend dat we zamen zijn en toch geschijden, voor altijd, die momenten dat we zamen zijn of waren, zijn niet meer uittewissen en hebben veel leed goed gemaakt, ze is nooit meer uit mijn hart te verdrijven en kan ook zeggen zus ik heb je lief en je gezin en zo zijn we zamen naar Oma van onze vader geweest, naar ooms en tantes, neven en nichten, dat is en blijft een mooie herrinering die blijft.

Wat is mijn zus zo anders als ik, je kunt zeggen het tegen overgestelde, een beheerste rebel, een bedachtzamen vrouw, wat, we wel gemeen hebben? een heel groot hart, vol warmte.

En zo kwam ik gisteren zo als bij een bliksemschicht getroffen, uit bij een foto albumpje van Mijn zusje die ze mee genomen had uit Amerika, daar we door de overstroming alles …

Bron: Triller-Homes

 

 

 

En zo kwam ik gisteren zo als bij een bliksemschicht getroffen, uit bij een foto albumpje van Mijn zusje die ze mee genomen had uit Amerika, daar we door de overstroming alles kwijt waren en daar vond ik de foto van mijn moeder terug, dus niet die ik op mijn PC had staan en even gingen mijn gedachten terug in de tijd, zo,n dertig jaar geleden toen ik van die onbekende vrouw een foto kreeg, waar op ik voor het eerst mijn moeder zag en U weet, vond het maar drie keer niets, toch was mijn pupil gefocust op deze afbeelding waar ze dan ook dertig jaar zou blijven hangen, maar gisteren ontdekte ik iets op die foto, waar ik nooit eerder op heb gelet, ik zie een man achter mijn moeder staan en naast hem nog een man, waar van ik alleen een stukje van zijn linker schouder zie, achter zie ik een muur met een plant, met naar ik aan neem groenen, wijd vijfvingerige bladeren en een witte bloem, de man achter haar, waar ik gekscherend al van fantaseerde dat de foto gemaakt zou wezen door mijn vader, ex of vriendin of vriend, zit ik nog even te kijken of deze man een uniform draagt gelet op zijn arm die naar beneden gericht is, het geeft geen duidelijkheid, maar als ik naar de leeftijd van mijn moeder kijk kan ze hooguit onder of net boven de twintig zijn en dat brengt me op de jaren negentien zes en dertig tot begin negen tien veertig, was het toen haar vriend, verloofde? Zo gaan er vragen door mijn hoofd, als ik de mond, lippen en het stukje oor en neuspuntje van deze iets donkere man zie, dan denk ik aan het Armeens rijk en kwam zelfs de sultans zoon in beeld, die vermoedelijk van uit, Zuid Afrika stamt, misschien zijn vader, de sultan was vroeger met kamelen of paard, misschien een hele stoet naar Istanboel vertrokken, voor handel en slavernij en is toen door gereisd naar Armenië waar hij zijn paleis neer zette? Natuurlijk begrijpt U dat mijn fantasie op hol slaat, maar sla ik de plank echt mis? En hoe zit het verder! Hoelang zijn zij gehuwd geweest? Ik weet! ik moet geduld hebben. Blijft de periode van de Jappen oorlog, tot ze mijn vader ziet rond eind negentien zes en veertig en het jaar daarop met hem trouwt. Dat is een gat van zeven jaar of meer, als we tenminste dat gat gedicht hebben van haar zestiende tot twintigste jaar en het gat van twintigste tot negentien zeven en veertig. Als je gewent bent aan, een gecompliceerd leven en daar mee opgroeit, wil je helemaal niet dat alles zo eenvoudig te verklaren is, dan is de lol er snel af, het moet sappig blijven, zijn, herkauwen, is goed voor je tanden, zei mijn pleeg Opa en vader altijd en die konden dat zeker weten, wat dat betreft, bij tijd en wijlen luister ik graag naar oudere mensen en nu ben ik daar omdat weer door te geven aan mijn kinderen, mijn dochter Mercedes, lijkt veel op mij, die denkt, wat klets je toch, ouwe.

Snapt U die opwinding die euforie van mij, die ontdekking, dat zien van iets, wat daar al die jaren was, om te zien en je bent zo blind, je overziet gewoon het totale van die foto, verblind, door de aanblik van je echte moeder.

 

 

Terwijl de trein van het leven op een zijspoor is geplaatst, heb ik weer tijd, de dingen van de dag te doen, zo ben ik van ellende de douch maar onder gedoken en een grondige schrob e…

Bron: Tijgerhond of poes

 

 

Terwijl de trein van het leven op een zijspoor is geplaatst, heb ik weer tijd, de dingen van de dag te doen, zo ben ik van ellende de douch maar onder gedoken en een grondige schrob en boen werk aan mijn lichaam gegeven, zodat ik er weer schoon bij zit, de zon schijnt er weer lekker oplos, terwijl de schapen wolken erg traag blijven hangen in de lucht, wat er op wijst dat er geen wind is, tot op heden geen enkel bericht, wel weet ik dat de oproep in drie dagen in tien landen is bekeken waar van acht tot de archipel behoren en door honderd drie en veertig mensen is bezocht, waar van honderd twintig mensen het hele artikel helemaal gelezen hebben, het bericht is door meer als zeventig mensen gedeeld, dat betekend dat we met waarschijnlijkheid zo;n driehonderd man zoeken naar de speld in de hooiberg, de begint in negentien zestien het jaar waar in mijn moeder geboren is,

en dan het nieuwe aanknopings- punt en daar slaan we een en dertig jaar over en beginnen bij Negentien zeven en veertig, het jaar dat mijn moeder trouwde, zij was een en dertig en hij twee en twintig jaar, dat is negen jaar verschil en dat brengt mij op het idee, dat mijn moeder misschien wel twee keer daar voor een huwelijk aan gegaan zou hebben, een er van is nu bekend de naam Wob, dit zegt mij niets, kan het ook niet op het web vinden, deze veronderstelling dat in die tijd men vroeg huwde en voor kortere periodes, dat had te maken onder andere met de oorlogen al daar en het vlinder gedag in de tropen.

Ook hier heb ik geen bewijs van, maar sluit het niet uit. Nu is mijn hoop op Bandung gericht en Zwitserland, Amerika zelfs Nederland daar familie leden van mijn moeder daar heen zijn vertrokken of er iemand in Indonesië achter bleef weet ik niet, maar als mijn moeder daar voor gehuwd was, had zij kinderen? Als zij nog een huwelijk had, waren daar kinderen uit voort gekomen en met wie was ze gehuwd?

Dus het is allemaal iets ingewikkelder als gewoon. Lijkt een beetje op Agatha Christy en de tien kleine negertjes, alleen was dat een boek wat mijn pleeg ouders voor me gekocht hadden, in de zin dan is die wel even zoet, na twee bladzijde wist ik de dader al, dit tot verbazing van hun, zo van hoe kun je dit nu weten? Heb het boek wel tot het einde uit gelezen en had gelijk. Zo gaat dat soms, ieder geval bij mij, het derde oog van een Indo.

Het waarom! heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in mijn leven en dat is goed, alleen zo leer je en dijen je hersens uit, dit doet pijn in het begin, maar daar was ik wel aan gewend in mijn jonge leven.

Het paradoxe aan mijn leven is dat ik alles wat ik nu weet aan Nederland-Duitsland-England en Frankrijk te danken heb en natuurlijk boeken, door schrijvers uit de hele wereld en voor al Nederland heeft het me mogelijk gemaakt, een nieuw leven op te bouwen en dit laatste ben ik me ter degen, bewust, ook al lijkt het soms dat dit niet, zo zou wezen dat ik ondankbaar zou zijn, zo als ge oppert werd dat ik mijn pleegouders verraden, dit kan alleen maar ge oppert worden door iemand die in een normaal, tussen aanhaling tekens op toegroeit is, niets is minder waar, maar mijn zoek tocht naar eigen intentietijd, daar draait alles om en niet door het harnas wat ik als kind van bijna zes aangemeten kreeg, die dan wel gemaakt heeft wat ik nu ben, dit laatste wil ik van me afschudden, los maken, verbreken, verbrijzelen om die echte intentietijd te ervaren, voelen, voelen hoe je was, wie je was en dit laatste zal niet iedereen, begrijpen, het is zo als het ei of de kip, nu weet ik dat ik niet de enige ben die daar mee worstelt, die verhalen en berichten, bereiken mijn oren en ogen.

Zo is mijn oproep als een fles in zee geworpen, terwijl ik op het eiland ouder word met de dag, waar dagen voorbij gaan, terwijl mijn sporen achter blijven in het zand, wat wel belang…

Bron: uit de duim

 

 

Zo is mijn oproep als een fles in zee geworpen, terwijl ik op het eiland ouder word met de dag, waar dagen voorbij gaan, terwijl mijn sporen achter blijven in het zand, wat wel belangrijk was vandaag en vergeten te vertellen, dat het jaar van overlijden van mijn moeder, vast staat 1965, dat betekend dat mijn moeder slecht 49 jaar mocht worden, doodsoorzaak nog niet bekend en zo als altijd moet je met bewijzen komen.

Buiten regent het, heb van ellende maar een dik vest aan getrokken en zit te bedenken dat ik tien vijftien was, vermoedelijk op de bakker opleiding in Nijmegen en dit is niet bewust gebeurd, het was mijn jeugd vriend Cees die me daar heen sleepte en een jaar later, mij daar achter liet, dus niet dat U denkt hij stap in de schoensporen van zijn vader en opa, het was puur toeval, zo als mijn leven van toevallen aan elkaar hangt, soms zelfs aan een zijde draadje, die ik niet eens zelf gesponnen heb zo al een spin, was het maar waar dan was ik via die zelfde draad via mijn kont weer terug gekropen, want dat is het voor deel als je spinnenwebben spint, misschien was ik wel wever geworden en misschien wel touw binder, dan had ik een strop voor me zelf kunnen maken of messenmaker dan had ik een mes gemaakt en die strop weer door gesneden omdat het toch wel vervelend en eenzaam is omdaar zo te bungelen in de wind! Misschien wel een koudewind, misschien hing ik wel boven mijn eigen scheet die ik moest laten toen dat koord om mijn nek zich aantrok, voor dat ik alles zou hebben laten lopen van schrik, gelukkig is het maar bij die bakkersschool toen gebleven, zie Cees nog weg lopen en ik dacht! Shit en bleef daar nog een jaar langer dat gelul aan horen, we moesten alles met de hand doen en ik dacht waarom leer je ons niet met machines omgaan, nee werd er gezegd als een stroom uit val is of weet ik wat, dacht nou dan vreten ze gewoon geen brood voor een dag of zo. Dat was vroeger zo, nu maken ze dat in een poep en een scheet of ze gooien de generator aan, wat dat betreft zochten ze altijd een rot smoes, dat je met je kolenschoppen in dat deeg zat te knijpen, slaan en gooien en als je iets op moest kloppen, dan klopte je bijna je polsen naar god en heb daar ook jaren las van gehad, zomaar van uit het niets, zwollen mijn polsen op, terwijl ik al jaren niet meer in de bakkerij of keuken werkte. Het ergste van al is waar ik werkte en als ik werkte, wilde ze niet meer van me af? Kun je je dat voor stellen??Ik moest bedelen, wat op mijn knieën liggen, smeken en denk dat daarom uit eindelijk V&D ook op de fles is gegaan, ook al ben ik daar sinds negentien achten zestig, weg en dat heeft dan, natuurlijk even tijd nodig voor V&D, om te begrijpen dat ik weg ben gegaan. Das bijna veertig jaar geleden, toch jammer wat heb ik daar gelachen en geweldige collega,s gehad die het met mij moeten doen, een ding staat boven water, we waren een team, ieder een hielp, iedereen en ik leek wel een duizendpoot, mijn moeder zat ook altijd te mopperen dat die schoen zo snel op waren, dan dacht ik mens, je moest eens weten? Daar maakte we salades waar het water van uit je mond liep, voor gebakken karbonade in het paneermeel en dat en nog veel meer lekkers ging dan in een enorme koelcel en ik moest die bewaken, schoonhouden, dus tussen de bedrijven ging ik dan kijken en proeven of alles nog wel goed was, want je weet maar nooit, mijn honger was net als holle bolle Gijs, niet te stillen,buiten de bakkerij, warme keuken en koude keuken, maakte ik ook nog even ijs, daar stonden rond een tien roestvrijstalen ijsmachienes die me allemaal hongerig aan keken en dan had je van die zakken met poeders en emmers met melk, die donderde je in die hongerige machines en die deden dan het werk je moest met zo,n grote soort pollepel daar in roeren en dan later leeg scheppen in roestvrij stalenbakken en in de vriezer stoppen, tot ze op geëist werden door het restaurant beneden ons, dat ging met een lift, Hoe heet die bol met chocolade ook weer, Bosse bol, nou die hebben we gemaakt, waar die mensen die toch lieten, al die huis vrouwen, kop koffie met een Bosse bol of taart punt, punt taart, als ze maar vraten en voor al dat werken kreeg ik een keer in de maand loon, daar kon ik dan een groot gedeelte thuis af geven en de rest was de volgende dag alweer op en ik moest weer een maand. Nee met geld kon ik niet omgaan, daarom vind ik het ook leuk dat ik las dat onze Koningin kinderen leert met geld omgaan wat ze niet hebben, maar wel zelf later moeten verdienen en ook las ik bij de veteranen van Nederland, dat als je de Koning beledigt, word je uit de groep gegooid, hallo we leven in 2016, natuurlijk mogen we grappen maken over hem, natuurlijk wel beleeft blijven, zou ook niet willen dat ze enge dingen tegen mij zouden zeggen, dat doen ze achter mijn rug om toch wel. Willem was in Frankrijk, ik had de wijn al klaar staan voor hem en haar, de tafel op het terras schoon gemaakt en de tafel binnen en de huis kamer, heb me de kleren staan boenen, zo rond twaalf uur nachts, heb ik de kaarsjes maar uit gedaan en heb van nijd die duur wijn, zelf maar op gezopen, nee ik ben niet boos of te leur gesteld, Parijs of waar ik woon?, waar ik woon wil nog geen hond wonen, wat dat betreft ben ik net Napoleon op Elba of waar die later heen moest, vond het zelf best aangenaam als ze me daar heen hadden gestuurd, Elba, dan kon ik daar rond lopen met mijn hand in mijn gulp en kreeg ik zo,n mooie steek op mijn kop.

Dus ik heb het zonder het echtpaar moeten doen, via FB zag ik enkele mensen voor bij schuiven, die dachten als de berg niet naar mij toe komt, ga ik naar de berg, gelijk hadden ze, ik hoorook bij de club, maar was eigenlijk nog aan het uit rusten van mijn bezoek aan het Koninkrijk Der Nederland de week daarvoor en dat kon bruintje niet trekken, gewoon jammer, ik heb niks tegen koningen, denk zelfs dat ze goedkoper zijn als in gehuurde presidenten, voor een periode van vier jaar of langer, want die gaan dan in vier jaar tijd hard graaien, bij onze Koning weten we wat het kost, duidelijk, wat zijn wij met al die intrum managers op geschoten? De manager wel, wij kregen alleen minder en uit eindelijk moest je dan nog, meer betalen.

Ik had gehoopt dat die fles aan spoelde met antwoord, liep snel naar zee, maar nee, dus misschien morgen.

Het in de wacht gezette telefoontje, werd eindelijk door geschakeld, de expert van de Mackay,s aan de lijn, een vriendelijke stem, de getuigt van een hoop werk, op zijn bureau en een …

Bron: Tele met foon

 

 

Het in de wacht gezette telefoontje, werd eindelijk door geschakeld, de expert van de Mackay,s aan de lijn, een vriendelijke stem, de getuigt van een hoop werk, op zijn bureau en een drukte in de zelfde ruimte, te horen aan de gesprekken op de achter grond, dit is dus de man die gaat kijken of er een geordend lijn in de fam. aan gebracht kan worden, zodat het er geordend uit ziet, ieder geval beter als in mijn hoofd en papieren bundels, veel leuker was het, dat hij me kon vertellen, dat mijn moeder meer zussen had en half zussen en zowaar ook nog een broer, veel van die tak is naar Amerika vertrokken, de Zwitserse tak werd bevestigt, maar nog niet uitgewerkt met naam en toe naam, dus al heb ik nog niets in handen, toch is het een stap verder in dat duisteren verleden, in het land der geesten of wel dodenland genoemd, waar van men zegt dat je de doden met rust moet laten, ik niet, ik ga ze lekker even wakker maken, me even voor stellen, leg dan een roos in hun handen en doe langzaam de deur dicht. Voldaan dat ik het verleden in de ogen heb mogen kijken en me klaar kan maken, om me bij hen te voegen, niet, dat als ik ga, niet weet waarheen? Ik kom dan bij Petrus en zeg kijk, kerel dit is mijn briefje, ga ik link of rechts en als Petrus dan naar het briefje kijkt, zal die zeggen, nee!!! recht door en dan tien meter rechts; Kijk dat is dan duidelijk, hoef ik daar boven niet meer te zoeken, zo als ik hier op het aardse rijk heb moeten doen en dat heb ik aan deze man in den Haag, dan te danken en Dirk en Jort en jullie allemaal.

Gierende banden, rijden door mijn lijf, laten strepen en sporen achter in mijn lichaam, zo als de littekens van mijn verleden, die als een gerimpeld patroon door mijn lijf kronkelen e…

Bron: Kroko en de dil

 

 

Gierende banden, rijden door mijn lijf, laten strepen en sporen achter in mijn lichaam, zo als de littekens van mijn verleden, die als een gerimpeld patroon door mijn lijf kronkelen en zichtbaar zijn op mijn gelaat van heden, sporen onafwisbaar, zelfs de whisky kon het niet verzachten, ik heb nog nivea geprobeerd en wijde, alpen kruiden, modderbaden, niets mocht baten, toch als Indo, beef die lach, het masker dat verbergt, dat wat werkelijk speelt van binnen, dat is aangeboren, dat is een instinkt een overlevings- drang, zo als ik mijn ogen sloot voor elk geweld en situatie die ik niet aan kon, niet kon begrijpen of wilde begrijpen, omdat er niets te begrijpen viel voor mij en nog steeds kijk ik met de verbazing die uit mijn ogen straalde als kind van net twee, ogen die uitpuilde als of mijn ogen elkmoment als een vulkaan zouden exploderen, uit elkaar klappen en het lava wit over mijn oogkassen naar mijn wangen stroomde, wit gloeiend heet, heter als die tranen die daarvoor al hun weg gevonden hadden en een geul achter lieten, waar de lava dan zijn weg zou kunnen vinden.

Het Indo optimisme, had de uit werking als een blusvliegtuig dat tonnen water uitstrooide over mijn gelaat en dan verstarde, de lavestroom dan stopte en gaf weer hoop, met het achter laten van sporen, van een masker, met een beetje verstarde blik die mijn gezicht nooit meer zou verlaten tot op de dag van vandaag en met het ouder worden, zijn die littekens, kraters geworden, zo als op de maan gezien kan worden met een telescoop, bij mij kun je het makkelijker zien, als je voor me staat, dat scheelt een hoop ge gluur, door dat kleine kijk gat van de telescoop, misschien daar door wel, dat ik negen jaar lang door een microscoop gekeken heb, om te vinden waarom dit nu zo is gekomen en wat de oorzaak nu hier van was, want ik weet het niet, ik kan het niet weten, ik was te klein.

Het hart verwarmende, delen en mee zoeken over de hele wereld is begonnen, met een kijk cijfer die alle records te boven gaan en even in de wachtlijst gezet door Den Haag, kan ik rond…

Bron: Reuzen laarzen gelukkig van rubber

 

 

Het hart verwarmende, delen en mee zoeken over de hele wereld is begonnen, met een kijk cijfer die alle records te boven gaan en even in de wachtlijst gezet door Den Haag, kan ik rond 14.00 de uitslag weten of niet, spannend!!!Ik zie vlaggen verschijnen, van landen waar ik ooit geweest ben als kind van twee, voor een tussen stop of overstap of landen waar ik overheen gevlogen ben, om Nederland te kunnen bereiken, het Amerikaans continent word ook wakker geschud en op de Emiraten konden ze het ook niet na laten, Indonesië word ook wakker en daar is het ook allemaal begonnen, denk niet dat ik Maleis spreek of schrijf, heb er de vertaler er op los gelaten en geplakt, van de schoolmeester zal ik dus een onvoldoende krijgen, daar ben ik al aangewend uit de tijd van de lagere school tijd, wat weer uit eindelijk goed gemaakt werd door mijn studie in Duitsland van vier jaar, in Self-Psychologie een vak wat ik zelf maar even uitvond in 1975 toen mijn Psycholoog geen antwoorden op mijn vragen had en eigenlijk alleen maar gewent was te luisteren en onder tussen een zijn boek schreef of ieder geval een ontwerp daarvan.

Self–Psychologie, het begin naar je zelf kijken en behandelen, dus als het waren her programmeren van je, beter functioneren, in de toekomst, omdat ik tijd genoeg had deed ik als ontspanning schaken en kunst, Drugs en verslaving, daar na leerde ik Gotische Lezen, zodat ik die Die farbenLehre von Goethe ook in de oorspronkelijke schrift kon lezen, want die had zeker mijn aandacht getrokken, door beknopte uitgaven, daar plakte ik de Chinees en Japanse kunst bij aan, vond nog net tijd duizend andere belangrijke dingen aan toe te voegen en s,avonds las ik voor de ontspanning alles wat me aan geboden werd in de Bibliotheek al daar, tot ik door draaide een poosje gek was, krabbelde weer over eind en ging Intarsio, is inleggen en dit keer met Fineer, werken maken om het balans in het leven te herwinnen,

Mijn nieuwe ouders waren zo blij met deze ontwikkeling dat ze me, olieverf en kwasten bezorgde, zodat ik begon te schilderen, ieder geval een poging waagde, in mijn vrije tijd, besprak in de problemen van mede studenten, die variërende van het probleem transseksueel zijn, lid zijn van de Bader Mainhoff groep en alle ellende van dien in de laatste maanden versloeg ik nog even de plaatselijke schaak en backgammon kampioenen , mijn inlegwerken hadden de perfectie bereikt en eindelijk ging de deur van de wereld open, in mijn hoofd op geslagen, het geen ik geleerd had, kreeg ook nog een diploma mee, die ik maar weg gegooid heb.

Aan de slag met het nieuwe leven, aan de Nederlandse grens gekomen, was de Einstein Theorie ook op gelost, heb daar vier jaar over gedaan en nu ben ik dan zeven en dertig jaar verder en het was de moeite waard omdat gevecht met je zelf aan te gaan, een soort Judo met een spiegel voor je.

Wie kende Jeanette-Christine-Mackay of op geboorte akte vermeld in Geboren in Bandung 13.03.1916, Jeanne-Christine Mackay? Wie waren haar ouders? Niet uitgaan van wat tot nu toe op gemaakt i…

Bron: Oproep-Panggilan

Terwijl ik alle bijeen geraapte gegeven van mijn onderzoek heb ingevuld en de wereld heb in gezonden en heel gelukkig werd het bericht gelijk gedeeld, bedankt daar voor, kreeg ik een …

Bron: Dat is wat-toevallig

 

 

Terwijl ik alle bijeen geraapte gegeven van mijn onderzoek heb ingevuld en de wereld heb in gezonden en heel gelukkig werd het bericht gelijk gedeeld, bedankt daar voor, kreeg ik een uur na uitgifte, op een eerder E-mail, verzoek aan De Stichting Indische Families archief, gedateerd, 6 Februari van dit jaar, als bij uit de hemel gevallen de mededeling, dat ze gegevens gevonden hadden over mijn moeder, dat kost geld, voor het kleine bedrag van 12 euro weet ik weer iets meer. Dus we zullen even geduld moeten hebben.

Zo ben ik eigenlijk jaren aan het ploeteren en slecht ruim een jaar aan het schrijven in het openbaar, met behulp van veel mensen, die mee helpen die puzzel in elkaar aan het zetten, met zelfs de kans dat ik een foto krijg van Dirk, die met zijn vrouw naar Indonesië gaat en eventuele, ontbrekende stukjes nog, kan achter halen en een foto van de straat en huis waar ik ooit gewoond heb. En dan gaat blijken wat me is onthouden en misschien wel wijs gemaakt is of misschien ook wel mijn pleegouders etc.

Dit laatste is dus, wel het spannendst, misschien valt die spiegel wel in honderdduizend stukken, maar een ding weet ik dan wel? De waarheid! en hoe of wat die er uit ziet en dit laatste zeg ik natuurlijk vast om me zelf al vast in te dekken en het geeft ook niet, het belangrijkste is toch, waar je vandaan komt en van wie, want een foto alleen vertelt alleen maar een vorm een gezicht en uitdrukking, niet wat iemand denkt of voelt, ook al zie je een verlegen lach, te voorschijn getoverd, voor de camera gemaakt door, haar toen geliefde of kennis, daar kun je alleen maar, naar gissen.

Zo zal het bericht gelijk door gestuurd worden, naar mijn zus en haar man, die net als ik al die jaren op speurtocht geweest zijn, we hebben dit dan samen, tot een volgende stap kunnen vol brengen, als ik tenminste niet te vroeg juich, word vervolgt.

Een blijde Indo en zijn zus.

Wie kende Jeanette-Christine-Mackay of op geboorte akte vermeld in Geboren in Bandung 13.03.1916, Jeanne-Christine Mackay? Wie waren haar ouders? Niet uitgaan van wat tot nu toe op gemaakt i…

Bron: Oproep-Panggilan

 

Wie kende Jeanette-Christine-Mackay of op geboorte akte vermeld in Geboren in Bandung 13.03.1916, Jeanne-Christine Mackay?

Wie waren haar ouders? Niet uitgaan van wat tot nu toe op gemaakt is op My Hermitage SVP

Ze was eerder gehuwd, met wie? En hoeveel kinderen uit haar eerste huwelijk, het zou een Armeniër zijn of iemand uit het Armeense rijk.

Wat was zijn naam?

Haar Titel was Barones in Indonesisch Sultane

Jeanne-Christina- Mackay had een zusje, die bij geboorte is overleden 1922, naam Anna-Maria Mackay en haar zusje Eleanora-Sophia- Mackay, geboren 1905- overleden 1974, gehuwd in 1925 met Jan Thomas Scheers geboren in Indonesië 1903- overleden 1972, zij zijn naar Nederland vertrokken en hebben in Arnhem gewoond.

Ze huwde op O9-09-1947 te Bandung, met Bartholomeus van der Puijl uit Amsterdam, OVW-KL- Soldaat 1e klas, beroep kok, hij is in 1946 aan gekomen in Indonesië met de MS Kota Agoeng

Wie herkent ons uit Bandung  Beatrix-Dorthy van der Puyl, geboren 1949 en Bartholomeus-Robert van der Puyl 1950, geboren Bandung, de twee kinderen van Jeanette Christine Mackay, zij woonde aan de Boengsoeweg no 76- tegenwoordig heet het, Jalan Veteran het jaartal tussen 1949-1952 of eerder

Wij zijn vermoedelijk gedropt in de kampong van onze Baboe- Hetty-Louise- Pieters? Geboren rond 1930 onbekend waar?

Waar woonde zij rond 1949 in Bandung?

Een kampong? Zo ja waar en welke naam? Noord of zuid Bandung

Heeft iemand ons ooit gezien,daar of ergens anders

Kent iemand ons uit het rode kruis kamp aldaar?

Wij zijn in 1952 naar Nederland vertrokken Amsterdam inclusief Hetty, die daar met mijn vader gehuwd is, in 1959 zijn ze naar de US verhuist.

Met dank voor het lezen, zoveel mogelijk delen als U blieft voor al in Bandung, wie weet.

Siapa tahu Jeanette-Christine-Mackay atau pada kelahiran sertifikat terdaftar di 13.03.1916, lahir di Bandung, Jeanne-Christine M?

Siapa yang orangtuanya? Tidak didasarkan pada apa yang begitu jauh di membuat pada My Hermitage SVP

sebelumnya ia menikah, dengan siapa? Dan berapa banyak anak-anak dari pernikahannya yang pertama, itu akan Armenia atau seseorang dari Kekaisaran Armenia.

Apakah namanya?

Gelarnya adalah Baroness di Indonesia Sultane
Jeanne –
Christina-Mackay telah little sister, yang pada saat kelahiran adalah meninggal tahun 1922, nama Anna-Maria Mackay dan adiknya Eleanor-Sophia-Mackay, lahir tahun 1905-d. 1974, menikah pada tahun 1925 dengan Jan Thomas S lahir di 1972 1903-d., mereka telah meninggalkan dan telah tinggal di Belanda Arnhem.

Mereka menikah pada O9-09-1947 ke Bandung, dengan Bartolomeus VAS dari Amsterdam, OVW-KL-Soldier kelas 1, pendudukan Cook, ia adalah tahun 1946 datang di Indonesia dengan MS Kota Agung

yang mengakui kami dari Bandung Beatrix-Allison van der Puyl, lahir tahun 1949 dan Bartolomeus-Robert van der Puyl 1950, lahir Bandung, anak-anak dua Jeanette Christine Mackay, mereka tinggal di Boengsoeweg tidak 76-saat ini disebut , Jalan Veteran tahun antara 1949-1952 atau sebelumnya

kita seharusnya dijatuhkan di Kampung kami B-Hetty-Louise-Pieters? Lahir tahun 1930 tidak diketahui mana?

Mana ia menghadiri sekitar 1949 di Bandung?

Hotel kampong? Jika jadi mana dan apa nama? Utara atau Selatan Bandung

siapa pun yang pernah melihat kita, ada atau di mana pun lain

kami dari kamp Palang Merah tahu seseorang di sana?

Kami yang tersisa pada tahun 1952 ke Amsterdam Belanda termasuk Hetty, yang menikah, pada tahun 1959 sana dengan ayah saya mereka akan bergerak US.

Terima kasih untuk membaca, banyak bagian sebagai blieft Anda untuk semua di Bandung, siapa tahu.

Het bekende probeer aan sluiting te vinden in je leven, met dat onbekende verleden van de mij, Indo, huist dus ook in mij, ook al hoef je daar geen Indo voor te zijn, het geld voor el…

Bron: Indo Op de grote hoop stront

 

 

Het bekende probeer aan sluiting te vinden in je leven, met dat onbekende verleden van de mij, Indo, huist dus ook in mij, ook al hoef je daar geen Indo voor te zijn, het geld voor elk kind dat ontrukt is aan zijn kind zijn en door de gevolgen van oorlogsgeweld en vooral niet te vergeten de chaos die daarna ontstaat die het tegen over gestelde van een wederopbouw, dan gaan er tien tallen jaren voor het bij, zo niet vijftig jaar.

En zeker als we praten over een periode, waar het oorlogs- geweld verschoof naar elders, maar binnen het hart van Bandung en daar omheen, oude wonden gelikt moesten worden, schuldigen aan gewezen en natuurlijk gestraft met de dood, gewoon werden vermoord, deze razernij werd op gevolgd door in de jaren 1965-1966 anti communisten actie waar iedereen over een kam geschoren werd, dus van mijn geboorte tot het jaar 1966 kun je stellen dat ik getroffen ben, dus een ongewild slachtoffer van de Potentieel actie een en het ingrijpen van Westerling in zijn poging Soekarno uit het zadel te wippen. Die zeker niet bij gedragen hebben in het verwerken van de in 1949 verkregen onafhankelijkheid van Nederland, nu had mijn vader dan wel het recht een medaille te dragen voor Orde en Vrede, de Indonesiër zelf moesten daar nog hard voor werken en verwerken wat er allemaal gebeurd was, Van de Japanse in een Hollandse nieuwe gewelddadige onder werping.

En als ik dan naar het huwelijk van mijn vader kijk die begon in 1947 een jaar na aan komst tot zijn scheiding, officieel of niet rond 1950-1952 en het kan zijn dat mijn moeder de Indische zijde heeft gekozen, wat haar uit eindelijk niet zou behoede voor een voor tijdige dood rond 1965-1966, Kan ik mij herinneren van een brief ergens in 1962, met een verzoek om geld voor haar verzorging, hoe beroerd kun je, je als opgroeiend kind voelen met een kwartje zakgeld in de week, als je zo,n brief leest, heb die ook maar weer snel weg gestopt, om weer even in dat zwarte gat van vergetelheid te duiken. Zo als ik vaak geschreven heb, van mijn geboorte tot de kampong en opvang Indonesië zijn weinig beelden op mijn net vlies achter gebleven, hield mijn ogen stijf dicht, dook in dat zwarte gat, zoals ik ergens op mijn 3e geplaatst werd of vierde en wakker werd in een kinderhuis, me veilig verscholen in dat zwarte gat, waar niemand je kwaad kan doen, zoals in die klerenkast, waar mijn zusje later ook in belande en veel later, zelfs heel laat in een kinderhuis aan de andere kant van de wereld, dwingen we nu ons in de slachtoffer rol? Of ben ik nog gekker als ik al was, na alles?Dit is dan z,on typische Nederlandse benaming, de enige rol die ik ken hangt naast de WC met daar op geschreven door scholen, doctoren, artsen, specialisten dat echt alles met mij door mijn verleden komt, nou daar kun je dus gewoon je kont mee afvegen.

En zo moet je dan in het jaar 2016 gaan bewijzen, mijn zus geboren 1949 Bandung, tegenwoordig heet het Bandoeng en ik een jaar later, dat wij slachtoffer zijn geweest van de Nederland…

Bron: Klapper-boom

 

 

En zo moet je dan in het jaar 2016 gaan bewijzen, mijn zus geboren 1949 Bandung, tegenwoordig heet het Bandoeng en ik een jaar later, dat wij slachtoffer zijn geweest van de Nederlandse in menging in Indonesië en de invloed van Kaptijn Westerling en de daarop volgende reactie van de bevolking aldaar, na het vertrek als, van Westerling, vlucht, mijn vader had met medeweten van het leger steeds vaker verlof en dit begon al een jaar voor de het beëindiging van de oorlog met Indonesië, was het niet dat Bandung net nog even een genadeklap had te verwerken en ook mijn zus en ik, laten we niet vergeten mijn moeder, die woonde in de Boengsoeweg 76, wat nu heet Jalan Veteran, wat al opmerkelijk genoemd mag worden, zoals jullie weten ging mijn vader er met de Baboe vandoor en huwde haar haar na zijn aankomst in Amsterdam 1952, Dit na dat ik zelf op Schiphol belande begin 1952.

Was mijn moeder pro Indische en wilde ze niets meer weten van de man die haar twee kinderen gaf? Het huwelijk van haar en mijn vader is bestempelt in 09-09-1947, mijn vader bleek kok te wezen, terwijl wij dachten dat hij aan gevechten mee deed, dus door veel onderzoek kom je weer veel verder, toch tussen 1949 toen hij ontslagen werd uit dienstverband en 1951, Weer terug in Nederlandse dienst, terwijl hij in Indonesie verbleef, gelukkig voor ons heeft hij een vliegtuig in Djakarta een uur aan de grond weten tehouden en uit eindelijk niet aan boord gegaan omdat hij ons niet achter wilde laten.

Natuurlijk kan het gewoon een scheiding zijn zo als dat vaker voor komt zodat mijn moeder ons gewoon lekker gedropt heeft bij de Baboe, zo van en zoeken jullie het maar ver zelf uit??

Was het niet het gerucht in de fam. dat mijn vader iets met vrachtwagens deed? En iets met fietsen, heel toevallig was Westerling daar ook mee bezig, Natuurlijk ook een bewijs te vinden in staat van dienst en alle zoektochten van dien en omdat ik toch al zoveel geluk in het leven mocht hebben, wat betekend dat ik al zolang mijn nagels tot bloedens opvreet, mijn zus zenuwtrekken in het gelaat heeft, zij gelukkig is getrouw met een geweldige man, ik door de hel ben gegaan, van Vught, Amsterdam, Den Haag, Duitsland, specialisten en noem maar op, terwijl wel keurig aantekeningen waren dat dit gedag alles met mijn jeugd te doen heeft en nu wil Stichting Pelita van een Baby, Baby kind verlangen, wat die nou echt mee gemaakt heeft? Daar zakt mijn broek van af, zo als ik vroeger geen luier had, dus gewoon op de grond scheet en pieste, Mijn moeder word in de jaren 1965-1966 hartstikke vermoord ten tijden Anti Communisten actie al daar, dus dat was een getuigen minder, mijn vader pakte zijn biezen en ging in 2004 ook de pijp uit, nu had ik een zusje van mijn moeder en man en kinderen, die zijn ook dood, blijft over mijn zusje, die is de weg allang kwijt en dan heb ik een Tante die dement is en dat was alles, dus blijft over die gaten in mijn kaas hoofd, waar de muizen nog in liggen te slapen van het zich tegoed doen, ontbrak alleen het glas wijn vertelde ze me, Zo als vermeent, een mengeling Nederlands-Javaans-Armeens of Armeensrijk, dit overgoten door een sausje van Frans leven en een stel kanjers van vrienden om me heen in binnen en buitenland.

Maken me tot een baby die nooit geboren is geweest, nooit iets mee heeft gemaakt en gewoon aan een andere borst gezogen heeft, vermoedelijk een Orang-oetang, met haar mooie rode haren en liefde volle ogen, hoog boven in een boom en zorgde dat ik niet diep zou vallen en beschut zou blijven voor belachelijke vragen over mijn geboorte en daarna.

Waar kun je naar toe, Amersfoort, waarom Amersfoort, omdat Amersfoort iets heeft wat je nooit zou hebbengedacht, oke je moet op passen op je snelheid, maar als je zo glijd door de straten, …

Bron: Stier met ballen

 

Waar kun je naar toe, Amersfoort, waarom Amersfoort, omdat Amersfoort iets heeft wat je nooit zou hebbengedacht, oke je moet op passen op je snelheid, maar als je zo glijd door de straten, ontdek je een plaats die alles in zich heeft, warmte, uitstraling en hoeken waar van het de moeite waard is enkele dagen te vertoeven in deze oude stad, ik zelf verbaasde me over de ruimte, aan gepaste beelden en posante Beelden her en der versprijd in het stads beeld een ruimte die met oversteek plaatesen, waar je zeker weet dat je niet overreden word door voorbij tekkend verkeer, waar een vreetschuur is ge opend en waar je voor wijnig geld kunt eten, ze noemen zig Foodvillage en ik kan U verzekeren, geweldig, geen last van je kinderen, want die vinden wat ze lekker vinden en ik keek toe, genietend van mijn nassie rames en het gezin iets anders, winkels genoeg en plezier al om, was Amersfoot dichter bij dan zou ik komen elke dag om te genieten van je schoonheid.

 

 

 

 

 

Ja, zo zijn er fouten en kun je opnieuw beginnen met je verhaal en het verhaal ging over een Prinses, iemand die je niet elke dag zult ontmoeten, zo als gewoonlijk heb ik altijd pech,…

Bron: Kroon, gekroond misschien

 

 

Ja, zo zijn er fouten en kun je opnieuw beginnen met je verhaal en het verhaal ging over een Prinses, iemand die je niet elke dag zult ontmoeten, zo als gewoonlijk heb ik altijd pech, met vriend Paul Morel gingen we met de Jeep naar het Station Amersfoort, waar wegens problemen bij Utrecht een vertraging ontstond zo dat we twintig minuten moesten wachten, voor dat de Prinses aan kwam, nou ik zal je vertellen, een plaatje!, niet te overzien en het klikte gelijk als of we oude bekende waren, als of we ons hele leven samen op gegroeid waren en dit laatste is niet waar, het feest in ISVW Leusden was een reden oude vrienden te mogen zien en onze Prinses Donna was thuis als of het, zo had moeten wezen, haar uitstraling sloeg over op alle aanwezigen en we hebben de dag van ons leven gehad, natuurlijk had ik dit verhaal veel langer willen maken, natuurlijk heb ik veelmeer te vertellen over een ontmoeting uit het verleden in het heden, misschien is het goed te zwijgen hier, en denkt U maar verder.

O, Amsterdam mijn landing eens op schiphol, is in mijn geheugen geprint als een nietje, niet los te peuteren, zo als al die trappen die ik afgedonderd ben, die kraakpanden in de Gover…

Bron: Ooit

 

 

O, Amsterdam mijn landing eens op schiphol, is in mijn geheugen geprint als een nietje, niet los te peuteren, zo als al die trappen die ik afgedonderd ben, die kraakpanden in de Govert Flinkstraat, die wilde tijden van eens, toen ik nog op het dak werkte van het Stedelijkmuseum waar het zo koud was dat je bibberend achter een schoorsteen ging staan, op dat je niet ter plekken bevroor en mijn chef uit Groesbeek, bleek geen last te hebben van de kou en timmerde er lustig op los op de lijen natuurlijk.

Amsterdam heeft wat, Amsterdam kun je niet omzijlen of met een stuk gum uit wissen als of het nooit bestaan heeft, de boven wereld en onder wereld heb ik ooit geschilderd, nu ik ouder ben wil ik het alleen over de boven wereld hebben, daar die me blijde herrinneringen geeft, de Dappemark is een van mijn geliefde markt plaatsen, het gekwekker van alle talen, de openheid en kleur, waar je beseft een onderdeel uit temaken van een wereldstad, Amsterdam, de Albertkuip is ook mooi, toch verkies ik de Dappemakt, al vind ik al die pakeer meters die op je loeren, je geld kosten en niet echt mens vriendelijk zijn, nog in zijn gebruik, gelukkig zijn er omstanders aanwezig die je willen helpen, zodat je uit eindelijk je kaartje krijgt, wat bewijst dat je betaald hebt, want anders krijg je een stikker, waar je je dood van schrikt, daar zitten in auto,s luien mensen, die kunnen meten of je betaald heb of niet?voor mij gewoon boeven, maar ieder zijn baan, om nu in Amsterdam de weg te vinden, moet je wel van goede huizen komen, tom, tom of niet, weg opbreking of niet, dan rij je rondjes als of je in de achtbaan zit, maar als je dan uit eindelijk aan gekomen bent op de plaats van bestemming, dan is het een plezier, van grachten, kinderkoppen straten, hondepoep en graffitie, achterloos geplaaste kunst werken, zomaar midden op een binnen of buiten plaats, terwijl de herrie van de hijpalen de grond in worden bestampt en het beton en klinkers door vracht wagens word af gevoerd en je je afvraagt hoe is dat mogenlijk in zo,n grote stad ?

Die stad die je kunt vergelijken met een mierenhoop van een meter hoog en een meter door snede, het brijn achter Amsterdam, wat Amsterdam maakt wat het is, licht verscholen in gebouwen, waar we alleen maar de buiten kant kunnen zien, de kracht die deze kantoren hebben op al die bezoekers en in inwoners is een mega project, bij mijn laatste bezoek aan de Rai huishoud beurs en Tong Tong zie je dat deze mierenhoop goed af gestemd is en dus wat mij betreft de moeite waar, de tochten door de grachten, musea of welke attractie ook, Amsterdam wil zich laten zien en doet dat ook.

En zo sta je dan op foto, naast het verleden, de broer van je vader, gelukkig heeft hij een naam Henk en Henk heeft me getroost op de kleuterschool in tijden dat de tranen over mijn w…

Bron: Zomaar-maarzo

 

 

En zo sta je dan op foto, naast het verleden, de broer van je vader, gelukkig heeft hij een naam Henk en Henk heeft me getroost op de kleuterschool in tijden dat de tranen over mijn wangen rolde en hij me trooste, omdat het niemand anders lukte, mijn verdriet te laten vergeten, Henk en ik hebben nog een verhaal, Felix dat was zijn bijnaam, die ik een paar jaar later overnam van hem, een soort uitvegen van het verleden, als of niets gebeurt was als of het leven alleen maar bestond uit zonnen stralen en geluk, het ontkennen van het zijn, het ontkennen van je naam, ontkennen van wie je was, ooit, aan hem heb ik te danken dat ik een nieuw leven kon beginnen, een nieuwe weg inslaan zonder ooit de bomen van het bos tezien, waar stralen van geluk goudkleurig horen te zijn, naar wat men mij vertelde, het sprookjes bos wat je tegen woordig alleen maar in de Efteling tegen komt en dan houd het op en dan deel ik het leven met jullie, word ik opgeslokt door het leven en uit geschugt door de werkelijkheid, dan moet ik bewijzen wie ik ben, dit laaste heeft me in Frankrijk veel geld gekost om te mogen trouwen, met een vrouw die meer kampen gezien heeft in haar leven dan een Indo ooit.
Gesprekken met Pelita waar je ook weer moet bewijzen, wat bekend is, een volslagen door gedraaide wereld, waar ik doordraai en onder tussen is er iets fout gegaan en ben de tekst kwijt, zo als ik alles kwijt ben van mijn jeugt.

 

 

 

 

 

 

En zo sta je dan  op foto naast het verleden, de broer van je vader, gelukkig heeft hij een naam, Henk en Henk heeft me getroost op de kleuterschool in tijden dat de tranen over mijn wangen rolde en hij de enige was die me kon troosten, omdat het niemand anders lukte, mijn verdriet te laten vergeten, Henk en ik hebben nog een verhaal, Felix dat was zijn bijnaam, die ik een paar jaar later overnam van hem, een soort uitvegen van het verleden, als of niets gebeurt was als of het leven alleen maar bestond uit zonnen stralen en geluk, het ontkennen van het zijn, het ontkennen van je naam, ontkennen van wie je was, ooit, aan hem heb ik te danken dat ik een nieuw leven kon beginnen, een nieuwe weg inslaan zonder ooit de bomen van het bos te zien, waar stralen van geluk goudkleurig horen te zijn, naar wat men mij vertelde, het sprookjes bos wat je tegen woordig alleen maar in de Efteling tegen komt en dan houd het op en dan deel ik het leven met jullie, word ik opgeslokt door het leven en uit gespucht door de werkelijkheid, dan moet ik bewijzen wie ik ben, dit laaste heeft me in Frankrijk veel geld gekost om te mogen trouwen, met een vrouw die meer kampen gezien heeft in haar leven dan een Indo ooit.
Gesprekken met Pelita waar je ook weer moet bewijzen, wat reeds bekend is, een volslagen door gedraaide wereld, waar ik doordraai en onder tussen is er iets fout gegaan en ben de tekst kwijt, zo als ik alles kwijt ben van mijn jeugt.

Terwijl de meeste kinderen weten waar ze vandaan komen, waar de roots liggen, weet ik maar een gedeelte en dat gedeelte is heel klein, zo klein dat een loep of microscoop niet helpt i…

Bron: Verleden-heden

 

 

Terwijl de meeste kinderen weten waar ze vandaan komen, waar de roots liggen, weet ik maar een gedeelte en dat gedeelte is heel klein, zo klein dat een loep of microscoop niet helpt in het vinden van je verleden, waar met man en macht aan gewerkt word, door mensen die begrijpen je gebrek, die begrijpen het lijden, wat schuil gaat achter die lach, het masker opgetrokken als kind, ter bescherming van je zelf, tegen al het kwaad, waar in je opgroeide, wat je tevergeefs van je schouders wil afvegen, wil laten verdwijnen als sneeuw voor de zon, wat vreet, vreet van binnen en niet wil verlaten voor je innerlijke rust, in gesprekken waar je moet bewijzen, bewijzen die niet te bewijzen zijn om dat alles van je zijn , niet nu verzwolgen door de tijd, een tijd die is verzwegen is ontkent, zo als ik als kind ontkent ben en uit eindelijk een naam kreeg, mocht zijn, een kopie zwart op wit, voorzien van een stempel, een stempel die niet van mij is, maar van de staat der Nederlanden, terwijl ik anders ben en zo heb ik het altijd gevoelt en onder vonden, tot slaags toe en nu kijk ik naar die foto en zie en zie wie ik ben, heel anders wat op perkament staat geschreven, waar ik mijn leven mee, heb moeten doen en waar ik de dag vandaag moet bewijzen, waar de getuigen reeds zijn overleden of dement zijn of te jong waren om te weten, een puzzel niet compleet, een puzzel doos bij fabricatie slecht afgeleverd en nooit af, door ontbrekende stukken

Sommige dingen kun je slechts een keer doen in het leven en heb daar met het gezin gebruik van gemaakt, zo belande we in Gennep een uit de kluiten gewassen dorp of was het wel een sta…

Bron: Weer anders, andersweer

 

 

Sommige dingen kun je slechts een keer doen in het leven en heb daar met het gezin gebruik van gemaakt, zo belande we in Gennep een uit de kluiten gewassen dorp of was het wel een stad, gezellige winkels die leden onder het slechte weer, als je de hoofdstraat in loopt, loop je zo tegen een kerk aan en boven op die kerk hebben een stel ooievaars hun thuis gemaakt, ze hebben het zo naar hun zin dat ze niet eens de moeite nemen op winter vakantie te gaan naar Afrika, waar je wel op moet letten als je daar naar kijkt of loopt dat terwijl ze hun nest schoon maken of opmaken, vallen er takken naar beneden, gelukkig kun je dit aan horen komen als de tak op het leien dak valt en zo via de dakgoot met een klap op de klinkers valt, daar tegen over het je Hotel de Kroon een gezellig onderkomen, waar je als ketting roker als ik een kamer kunt huren met balkon en uitzicht op het nest gratis op de koop toe krijgt, nu was daarvoor de carnaval gevierd, dit was te zien aan de conventie die her en der verspreid lag, die door de schoonmakers, waarschijnlijk door de regen niet weg te vegen was, voor het Hotel een gouden kroon en een put bedekt met dik glas zodat je kunt zien wat ze daar vroeger ooit in gegooid hadden en dat is heel wat, van potten en scherven, tot kogels toe, die doen denken aan de tweede wereld oorlog of verzet, de Romeinen hadden wel de overhand, gezien de stenen die gebruikt zijn om die put te maken, wat het hotel betreft, alleen maar lof de ontvangst is vreemd je mag daar je auto wel even neer zetten en de koffers uit pakken, overigens word je geholpen de koffers naar je kamer te brengen en dan voor een wachter zijn bonboekje pakt zet je de wagen een blokje verder op en je wandelt dan langs het gemeentehuis, waar een kunstenaar of kunstenares een mooi mozaïeken vijver en bordes gemaakt heeft, het geen het dorpshuis een wereldse uitstraling geeft, onder tussen terwijl je je hoofd naar boven richt de gevels van de huizen kunt bewonderen tot de draak van Joris, waar ik het verhaal daar achter door de drank vergeten ben en zo stap je binnen in dit oude Hotel, waar tapijten iets slechts gezogen, maar toch schoon lijken, de warmte uitstralen van wel eer.
Je word in geschreven door een dame met bril en de sleutel, heeft een soort reddingsboei, zodat je mocht je ooit te water belanden, die ieder geval niet kwijt kan raken, misschien wel je leven red,, dan ga je de trap op met een rode loper overtrokken en komt in een kamer waar je mond van open valt, een kamer tot in de puntjes aan gekleed, vorstelijkheid is hier op zijn plaats en dit geld voor alles het ontbijt, de bar, de keuken en de bediening en als het aan mij had gelegen was ik nooit meer weg gegaan, maar helaas aan alles komt een einde en zo ook aan mijn verhaal, mocht U ooit gewoon even er uit willen zijn, even anders dan is Gennep de moeite waard.

Bron: Geamputeerde hagedisstaart

 

 

In deze kunstmatige wereld, waarin, we leven, waar, de God, mens heet, die schiep, geen schaap, hij schept, als een ijsverkoper, een kunstmatige wereld, om zich heen, plant daar bomen met te kleine kruinen en daaronder te kleine wortels, zodat, met kijk op de toekomst, de eerst beste orkaan alles van de aardbodem veegt, zo ook met de behuizingen, die worden lichter van constitutie en als dan de boze wolf langs komt, blaast die, alles plat en de biggetjes, in dit geval U, staan dan mooi in de kou, Planten,vissen,dieren, mens worden belaagt door plastic, eens de uitvinding van de mens, een verademing en gemakkelijk voor de mens en nu tevens zijn ondergang?

Zonder dat we het wisten, ook enigszins, konden vermoeden, of op de hoogte, werden gebracht, van een hoger geniaal, bijna geestelijk gestoord, idee, dat dit, een voorbode is, van de bewuste ontwikkeling van een plastieken aardbol politieke?

Mensen en dieren, vermoedelijk daarna ook het heelal, wat daar onvermijdelijk op zal moet volgen, kijk als je doordraaft, met je gedachten, moet je dat ook goed doen. Gelukkig, maken we dat zelf niet meer mee, daar schepen we onze plastiek kinderen toch gewoon mee op? maar stel, dat dit de doelstelling zou wezen van zo’n plastiek fabriek, zonder dat wij dit wisten en dat in een of meerderen, willekeurige viskomen, vissen zitten, met kleine plastiekmotoren, aangedreven plastiek visjes, te wiebelen en plastiek kinderen kijken, geopsideerd toe en misschien een van de ouders ook wel of een vriendje of vriendin, hond of poes, Kees, Mies,Teun vuur en Gijs, terwijl er plastiek geluid, uit de plastiek, luidspreker, plastiekt!, want het woord ~galmt~, word in het plastiek woordenboek, veranderd, radicaal geschrapt, door een plastiek hoogleraar, afgestudeerd, in de plastiekkunden en het hele woordenboek en almanakken talen, word vervangen door het woord plastiek, het betekend alles, het alles omvattend, het alles betekenende, het enige verschil en onderscheid, word alleen nog maar aan gegeven door, een kleur, het voordeel? De mens word niet meer, ziek, gaat ook niet meer, dood? nadeel? Er bestaat, jammer genoeg geen leven meer. Dit is waar ik al lang over na denk en U?

Bron: Hinkelbeen en krekel, specht rood wit

 

 

Zo denk ik terug aan toen, zo gaat mij geest weer op hol en kan ik niet slapen en schiet dat touw weer uit zijn voegen, gaat de ladder naar benden, naar reikende handen die hopen gered te worden, die een nieuw leven zoeken, zo als ik ooit eens, een boei, gekleurd, wit en rood en ik weet ook niet waarom, waar om was het niet gekleurd zwart wit en de schimmel van sinterklaas, zonder zwarte pieten? Want dat mag niet meer, wat een gelul, zwart is zwart en wit is wit, zo is het nu, een maal zo, dat maakt toch niets uit?Ik ben donker van huis uit, dat wil niet zeggen dat ik niet van je hou?dat wil niet zeggen dat ik niet aan de zelfde tafel zou, willen zitten met jou, je huid zo wit en je haren zo blond, dat ik een zonnebril op moet zetten om überhaupt nog iets te kunnen onderscheiden, onderscheiden van wat is echt, wat is waarde, wat heeft waarden, om voor te leven en wie wil dat bepalen? Ik niet, je bent mijn mede mens, jij door staat de zelfde angsten als ik, jou geboorte was net zo beroerd als die van mij, wij zaten in het zelfde tehuis, we groeide op in de zelfde buurt, we aten de zelfde kroketten en kotsten, die ook weer uit als die niet goed waren, terwijl wij wel goed waren als vrienden, terwijl wij gebruikte, genoten met volle teugen, de ondeugden van het leven en enkele, onder ons willen dat vergeten, zij werken, en dat is goed! beter werken als niets doen en gaan dan het leven beoordelen, om ons heen en gaan bepalen wat juist is, zo deed ik een greep naar dat touw en blij was, voor dat ik dieper af in de goot, dat het puntje van dat touw mijn vingers bereikte, ik mocht aan raken, voelen, het weefsel, zo fijn gevlochten, oké door een machine, niet met mensen handen, zo als wel eer, het gaat om de stoerheid, die zelfde stoerheid, die mensen opzweept, tot daden, heel nobel gedacht, maar verdoemt zijn, tot te eindigen in het koord dat uitstrekt, naar je hand, naar je vinger top, zo als ik een lag daar in die goot, verloren, en hoe kan die hand, die heeft een vinger, die heeft een top en daar op een nagel, af gekloven of niet, schoon gemaakt en onder houden en dit laatste betwijfel ik, je kartonnen doos was ook niet alles en de straat waar je huisde, was nog minder en je neus vleugels puilde uit, van het poeder en je aderen werden vol gespoten, als of een auto gespoten werd en je hersens gingen op hol, op drift als een boot en dit is nog maar een kleine omschrijving, wat door je heen ging en jij wil nu bepalen hoe het leven gaat, schaam je, schaam je diep, laat je grote bek, dicht solderen, dicht, zo dicht als het maar kan zijn, in plaats daar van, stel je open, zo als mensen open stonden voor jou, toen je geen recht had van spreken, toen je vingers dat koord nog niet konden voelen, jouw zekerheid nog niet geborenen was, nog binnen, wel buiten, je oogwit weg draaide en geel werd, je aders vol gespoten, uitpuilend, verkracht en je zinnen, verstomde, je lippen droog, je tong verloren hing, uit je mond en je oog kassen draaide weg naar het niets, terwijl anderen hun neuzen snoven als een stofzuigen, tenminste dat gebeurde bij mij, ik snoof voor honderd mensen te gelijk, heel jammer voor hen na mij voor hen was het feestje over, en met dat kom ik terug,op dat touw, dat bungelt en wacht geduldig op redding, je hoeft alleen maar te grijpen en begrijpen, meer word niet gevraagd nog verlangt, vergeet die gedachten, dat beter bent als of ooit was als de mens, de ziel, wat voor kleur ook, welk land ooit, welk geloof ooit en welk eten ooit, heb je het geproefd, heb je het gelooft, heb je ooit je verkleed, dat je was, wat je niet was, hebben je hersens ooit ruimte gegeven in de gedachten van een ander? Anders als wat jij uitstraalt en houd voor de waarheid? Gijp dat touw voor het te laat is, laat je om hoog hijsen, onttrek je van je boze gedachten en weet het touw is daar slechts een keer, nu, nog voor je terug valt in de goot waar je ooit een in terecht kwam, verdient of niet. En het is te laat voor je.

Bron: Van Mars en terug

 

 

Wie David Bowie niet kent, heeft pech gehad, heeft wat gemist van het leven, heeft gemist een veel zijdigman, die op mijn leven grote indruk gemaakt heeft, in een tijd dat ik verloren rond liep door de straten van Nijmegen en aan de gebroeders Oliemuller heb ik te danken dat ik in aanraking kwam met zijn muziek en die van Loo Reed, dat was de tijd van experimenteren en heb dat ook gedaan met volle teugen en als een van de eerste in Nederland, die Bowie op E-track had en de muziek galmde door Bose boxen in mijn toenmalige XJ6, zilver grijs, zijn muziek heeft me altijd vergezeld in die eindeloze uren die ik op de Duitse autobaan door bracht en terug.

Jammer genoeg heb ik nooit een live optreden kunnen zien en heb het moeten doen bij mijn Sony installatie en vind de studio opnames nog steeds beter als live opnamen die ik gehoord heb, via radio en TV.

Zo word de lijst van overleden sterren steeds langer, maar hun muziek blijft gelukkig bestaan.

Bron: Wie had dat ooit geschreven? ik niet

 

 

Wijn in het glas, wijn in mijn lijf, wijn in mijn hooft, maar goede gedachten, hoop en dat brengt me op stront, schijt, we schijten allemaal, we poepen in de zelfde WC, als die aanwezig is, zo niet op de grond of in een hoek, tegen een berg of beek en vegen onze kont af met paper of blad, water of vinger en als het heel erg is met hand, die we daar naar wassen met zeep of gewoon in die beek, waar het omgaat is dat die bilspleet weer schoon is en de geur vergeten we even, dan hopen we op wind, die de wind weg vaagt in alle richtingen van de wereld, waar nog groen ontluikt, waar de schapen grazen en misschien ook een koe, waar we dan kaas van maken en verorberen met boter en brood, of laten smelten en dopen dat brood en wie dat laat vallen moet afwassen, misschien wel plassen, in de hoek van de kamer of tegen een boom, die na jaren piesen omvalt, tegen de grond, met een harde klap, waar door het huis op zijn grondvesten trilt en ik ook en dan denk ik waar komt dit allemaal vandaan? Waar haar ik die nonsens in godsnaam vandaan, waarom schrijven mijn vingers dit? Gewoon niet belangrijk, gewoon als kind, poep,kak, stront, wat is er mooiers in het leven, een brede grijns op het gezicht, een zelf vermaak van een oude man, die het leuk vind zijn vingers over het toetsen bord te laten gaan en kijken wil, hoe het glas wijn gevuld zal worden en zijn vingers het ritme bij kan houden, waar het om gaat is dat we met zijn alle zullen moeten leven, welke kleur je ook schijt en welke kleur je ook hebt en een glas wijn drink ik graag met een ieder en als ik schijten moet, doe ik dat met een ieder die dat op dat moment ook moet en weet dat op hun gezichten de zelfde opluchting staart als op de mijnen en ik had geluk, ik had WC papier in overvloed en kon dit uit delen zodat niemand vuile vingers of handen had, natuurlijk hebben we het papier netjes op geruimd in een papieren zak, want plastiek is ook niet alles.

Bron: Wat raar of niet

 

 

Na alle onlust, word het dus tijd dat we asielzoekers, een tijdelijk verblijfs- vergunning geven, wat betekend dat ze weer terug gaan naar eigen land, als, de VN groen licht geeft en dat een asielzoeker ondertekenen een contract van verblijf in vreemde, wel in zijn taal, beleefdheids- vormen en gedragen, na te leven en zijn verplichtingen, aan deze verplichtingen geen rechten kan ontlenen en dus niet anders om en als dat niet bevalt, gewoon terug gestuurd kunnen worden naar land van keuzen, kiezen of delen, is een onderkomen niet schoon of een wc, dan steek je de handen uit de mouw en maak het schoon, leun niet tegen de samenleving die je op vangt, doe iets, aan je leef omgeving, rechten betekend ook plichten, liefde moet van twee kanten komen, dus elke vorm van geweld, past niet in onze samenleving, bevalt je dat niet, ga terug, roep geen schande uit over je lot genoten, die zich wel weten te gedragen, dankbaar te zijn, opgenomen te worden in een vreemd land, ver weg van je huis en haard en denk er aan, ook ik weet wat dat is, er zijn regels er zijn normen, bevalt het niet ga naar een ander land, veel sterkte gewenst, onmens!