Terwijl de meeste kinderen weten waar ze vandaan komen, waar de roots liggen, weet ik maar een gedeelte en dat gedeelte is heel klein, zo klein dat een loep of microscoop niet helpt in het vinden van je verleden, waar met man en macht aan gewerkt word, door mensen die begrijpen je gebrek, die begrijpen het lijden, wat schuil gaat achter die lach, het masker opgetrokken als kind, ter bescherming van je zelf, tegen al het kwaad, waar in je opgroeide, wat je tevergeefs van je schouders wil afvegen, wil laten verdwijnen als sneeuw voor de zon, wat vreet, vreet van binnen en niet wil verlaten voor je innerlijke rust, in gesprekken waar je moet bewijzen, bewijzen die niet te bewijzen zijn om dat alles van je zijn , niet nu verzwolgen door de tijd, een tijd die is verzwegen is ontkent, zo als ik als kind ontkent ben en uit eindelijk een naam kreeg, mocht zijn, een kopie zwart op wit, voorzien van een stempel, een stempel die niet van mij is, maar van de staat der Nederlanden, terwijl ik anders ben en zo heb ik het altijd gevoelt en onder vonden, tot slaags toe en nu kijk ik naar die foto en zie en zie wie ik ben, heel anders wat op perkament staat geschreven, waar ik mijn leven mee, heb moeten doen en waar ik de dag vandaag moet bewijzen, waar de getuigen reeds zijn overleden of dement zijn of te jong waren om te weten, een puzzel niet compleet, een puzzel doos bij fabricatie slecht afgeleverd en nooit af, door ontbrekende stukken