Het bekende probeer aan sluiting te vinden in je leven, met dat onbekende verleden van de mij, Indo, huist dus ook in mij, ook al hoef je daar geen Indo voor te zijn, het geld voor elk kind dat ontrukt is aan zijn kind zijn en door de gevolgen van oorlogsgeweld en vooral niet te vergeten de chaos die daarna ontstaat die het tegen over gestelde van een wederopbouw, dan gaan er tien tallen jaren voor het bij, zo niet vijftig jaar.

En zeker als we praten over een periode, waar het oorlogs- geweld verschoof naar elders, maar binnen het hart van Bandung en daar omheen, oude wonden gelikt moesten worden, schuldigen aan gewezen en natuurlijk gestraft met de dood, gewoon werden vermoord, deze razernij werd op gevolgd door in de jaren 1965-1966 anti communisten actie waar iedereen over een kam geschoren werd, dus van mijn geboorte tot het jaar 1966 kun je stellen dat ik getroffen ben, dus een ongewild slachtoffer van de Potentieel actie een en het ingrijpen van Westerling in zijn poging Soekarno uit het zadel te wippen. Die zeker niet bij gedragen hebben in het verwerken van de in 1949 verkregen onafhankelijkheid van Nederland, nu had mijn vader dan wel het recht een medaille te dragen voor Orde en Vrede, de Indonesiër zelf moesten daar nog hard voor werken en verwerken wat er allemaal gebeurd was, Van de Japanse in een Hollandse nieuwe gewelddadige onder werping.

En als ik dan naar het huwelijk van mijn vader kijk die begon in 1947 een jaar na aan komst tot zijn scheiding, officieel of niet rond 1950-1952 en het kan zijn dat mijn moeder de Indische zijde heeft gekozen, wat haar uit eindelijk niet zou behoede voor een voor tijdige dood rond 1965-1966, Kan ik mij herinneren van een brief ergens in 1962, met een verzoek om geld voor haar verzorging, hoe beroerd kun je, je als opgroeiend kind voelen met een kwartje zakgeld in de week, als je zo,n brief leest, heb die ook maar weer snel weg gestopt, om weer even in dat zwarte gat van vergetelheid te duiken. Zo als ik vaak geschreven heb, van mijn geboorte tot de kampong en opvang Indonesië zijn weinig beelden op mijn net vlies achter gebleven, hield mijn ogen stijf dicht, dook in dat zwarte gat, zoals ik ergens op mijn 3e geplaatst werd of vierde en wakker werd in een kinderhuis, me veilig verscholen in dat zwarte gat, waar niemand je kwaad kan doen, zoals in die klerenkast, waar mijn zusje later ook in belande en veel later, zelfs heel laat in een kinderhuis aan de andere kant van de wereld, dwingen we nu ons in de slachtoffer rol? Of ben ik nog gekker als ik al was, na alles?Dit is dan z,on typische Nederlandse benaming, de enige rol die ik ken hangt naast de WC met daar op geschreven door scholen, doctoren, artsen, specialisten dat echt alles met mij door mijn verleden komt, nou daar kun je dus gewoon je kont mee afvegen.