En zo zag het er uit in negentien zestig uit aan de andere kant van de wereld, dus als ik dat zo zie, straalt daar ook niet de vrolijkheid van af, natuurlijk kan het ook aan de camera liggen van die tijd, maar meende dat op mijn foto,s toch iets meer de grimlach te zien was, waarschijnlijk zeg ik dit omdat ik van binnen misschien toch wel, een beetje, jaloers ben op die familie op die foto daar aan de ander kant van de oceaan. Waar geen plaats was voor mij, een huishouden waar je onechte kinderen gewoon het huis uit dondert, op rotten met die hap, weg wezen, zoek het maar lekker zelf uit! Zo in die trant of trend, krent, kut wijf, klerelijer en welke woorden kan ik nog meer vinden voor jouw, dat je straks als een braadworst mag roosteren boven het vagevuur, als dat bestaat en dit laatste betwijfel ik ook al, dus je word weer gespaard en komt er mee weg en als ik de verhalen van mijn zusje lees, sluit die zich vast aan, bij mijn woorden.

Daarom kruip ik lekker weg, diep in die duisternis en sluit mijn ogen en droom, van een andere wereld en die heb ik ook gevonden? Het duurde wel even en het deed veel pijn, maar ik heb een betere wereld gevonden, na veel omzwerven, na dat ik alles had versleten wat ik droeg toen ik vertrok, toen al het eten opwas en een stok me begeleide, tot mijn aller laatste stappen van mijn tocht en toen ik vermoeid neer plofte, gulzig het aan gereikte glas met water tot me nam, spoelde ik al het doorstane leed, weg en toen ik moest piesen, piste ik alle ellende uit over brandnetels, de ter plekken, dood omvielen, van al het gif, gele pus, ellende; stinkend, verrot en zo ritste ik mijn gulp weer dicht, op gelucht, blij, dat alles achter me lag.

Tot ik je sprak aan de telefoon en je sorry voor alles, zei, dacht ik je komt er weer gemakkelijk van af.