Buiten is het kil, niets doet me denken aan dat land zo ver van hier het land van mijn dromen, dit terwijl ik besef dat na vijfenzestig jaar dit land ook niet meer is wat het ooit is geweest, daar hebben ook bomen plaats moeten maken voor wegen en zelfs de apen hebben geen huizen en zelfs zo erg mensen hakken de bomen onder ze vandaan, als of we niet genoeg wegen hebben om nog sneller deze wereld om zeep te brengen met al zijn inwoners, zo dat het niet meer uit maakt waar je vandaan komt of naar toe gaat of heen zou willen, het maakt niet meer uit of je wees bent, was of zult worden, als die gedachten en ontwerpen, nog grootser als groots zullen alles ver moeren, waar een moer jaloers op is en de bout niet verder aan gezet kan worden, zo gaat het worden, mijn maden in mijn hoofd, mijn kronkels, kronkelen en verzwelgen de wereld op, zelfs de zeeën zullen wijken en omdraaien, alles wat gemaakt werd verdwijnt, wat boven was word onder, zo als ik graag op mijn kop sta om de wereld van uit een andere hoek te bekijken, anders is het ook maar saai en dit laatste heb ik met alles, alles wat is zou ik anders willen maken, meer geluid, meer volume, mensen samen brengen, wel een vol geluid, zodat alle hoeken genieten, bloemen gaan dansen in hun potten, muggen als ze niet steken even vergeten dit te doen, even een vreugde dansje maken en de vlinder in alle buiken duiken als of dat de enige plaats is waar ze horen te wezen, als of ze daar voor gemaakt zijn en dat het niet eendaags dieren zijn, zo als mijn hond die me aankijkt van gaan we nog iets doen, vandaag of ieder geval morgen, iets leuks, heel gewoon en wat is daar op tegen?
Zo heb ik bomen om me heen die elke dag vragen naar lucht, schoon en helder en wat moet ik ze vertellen? Wat kan ik daar aan bij dragen? Laat staan die fazanten die rond het huis vechten om het mooiste vrouwtje en soms belanden ze in mijn pan, dit jaar niet, dit doet me er aan denken thijm te knippen met mijn dochter, ze staan in de bloei en dan is ze op haar best en aan gezien de schaap herders uit sterven een beroep wat ik ooit wilde, zal ik het gaan knippen, voor de thee of koken in een gerecht, hier groeit alles tegen de klippen op, ook al zijn we niet aan zee, het natuur geweld ooit een half jaar geleden word verborgen door de natuur als of niets was gebeurt, zo onschuldig, zo zit ook mijn poes met haar jongen en het geweer aan de muur, mijn dochter is naar een verjaardag van haar vriendin en weet dat ze blij is.