Bijna zeventig jaar later, passeert alles nog even de Revu! Waarom zat dat kind van 6 na dat het vier jaar in Nederland was, toch onderhevig, aan al die onderzoeken? Al die testen? Draden als test konijn aan zijn hoofd? Wat jaarlijks werd verlengd en het duurde tot aan zijn 16e jaar? Wat was die rede daarvoor? Als of elk kind onderzocht werd op deze manier? Ik kende! niemand uit mijn directe omgeving? Dokter Mengele kinderen? dat was toch een andere periode? Een ander tijd? Waarom moest zo nodig uit die test komen, dat ik geen crimineel gedrag vertoonde, nog bezat? Waarom was de medici van het Raboud- ziekenhuis in Nijmegen zo geïnteresseerd in een Indo- kind dat in een adoptie proces zat? Dan de vraag, waarom duurde dit zo lang? Die adoptie? Als we weten dat ik tussen derde-vierde jaar in kinderhuis kwam? Op mijn 6 de opgenomen werd en tot 1965 moest wachten, tot het eindelijk rond was? Omdat mijn moeder, toen dood was? Was mijn moeder altijd tegen ons vertrek geweest? Had mijn vader ons gewoon gestolen? Ontvoerd? Toegeëigend? Met de wetenschap Indonesie is ver weg? Was het recht van mijn moeder, nog steeds rechts geldig? Is ze daarom uit de weg geruimd, stierf ze daarom geen gewonen dood? 49 jaar jong, terwijl ik eerst dacht, verkeerde plaats op het verkeerde moment? Zoals zo velen in 1965! De revolutie van Soekarno, hoe paste het allemaal in elkaar, zoals alles paste, behalve de schoenen,die ik aangemeten kreeg in het leven? Want die waren soms te groot en soms te klein? Te groot als ik dwaalde in het leven en knelde, tot bloedens toe! in mijn verloren zijn? Terwijl ik door mijn pleegouders geprezen werd? Geprezen over mijn kwaliteiten, mijn intelligentie en dan ook weer niet? Hoe anderen kinderen hun handen dicht zouden knijpen? Met zulke gave? En natuurlijk jaren later zou ik beseffen welk een geluk ik bezat? Had! vergeleken bij al die arme sloebers op deze aardkloot! Terwijl ik door het raam kijk, waar paarden grazen, niet omdat ze in een wei staan? Gewoon een omheint, stuk grond, met hooi gevoerd en soms met brokken? Terwijl een boeren knecht met zijn 4×4 voorbij raast en ik mijn wagenpark over zie, de gazen, palmriet bewegend op de zachte wind? En zo dwaalde mijn gedachten altijd af, van dat of waar ik mee bezig was? Zo als ik nooit een antwoord wist, opvragen die me werden gesteld? Wat denk je, waar denk je aan? Ik dacht aan niets, waanzinnige gebeurtenissen, gewelddadig, angstig en dit is nog zacht uitgedrukt, her heeft mijn mond voor eeuwig gesnoerd? Heeft de navelstreng van het voelen! gevoel verbroken en daarmee het ontkennen bevestigt, dat ontkennen? Waar ik mijn hele leven uiteindelijk naar opzoek was? In een microscoop, In boeken, onder de bladeren, in schelpen, formules, toppen van de bergen of de diepste dalen van het leven, kleur schakeringen, in mijn naasten op de “barricade” het toveren met woorden, gek extreem gedrag en dan het helpen van de dwalende, van een leven wat ik zo goed ken! Maar nooit de woorden voor had?