Tante? Een tante nooit gezien, nog een tante? Slechts een keer mogen ontmoeten, de weg ging rechtdoor, terwijl ik al die bochten, nog weet, een wijk, iets achteraf gelegen, eigenlijk zo als onze geschiedenis was? Verzwegen! Niemand heeft iets vernomen? Het graf schreeuwt het uit? Geesten kruipen tegen de muren en een geklaag, zoekt zijn uitweg via het knisperend grind, wat denkbeeldig knarst onder mijn schoenzolen, van fantasie en toch meen ik die schreeuwen te horen! Dat misdane, die gedwongen gedragingen, die een verstarde grimas, achterliet op een ieders gezicht, ook op dat van ons, al waren we ons van geen kwaad bewust? De schuld kregen we? Als of het op ons voorhoofd stond gekerfd? Nog steeds en die schreeuwen worden ook niet minder? Nog de gedachte aan jullie? De doden of dement, het is om het even? Jullie kunnen niets meer prijs geven, jullie geven en gaven ons toch zoveel? Al besefte we dat pas later en zo vang ik elke glimp op! Die het verleden verbind met nu? En daar tussen? Zijn krantenknipsels en foto’s die de gaten vullen, als zandzakken bij een overstroming? Natuurlijk! gevoelens dempen, maar niet je kreet, die we nog niet hebben kunnen ontcijferen, wie weet? Morgenvroeg?