Terwijl muziek op de achter grond speelt en de Veteranen in Den Haag herdenken en alles daarom heen, zit ik achter de PC buiten schijnt de zon, eigenlijk veel te mooi!
Ben ik het aan komende proces aan het bewerken, in hoe weinig, woorden, kun je gebruiken, kun je vinden, die het geleden leed weer kunnen geven, die de waanzin van een gezin tussen wal en schip, in mijn geval tussen vliegtuig en landingsbaan, weer geven, een uit elkaar gerukt gezin! Elk slachtoffer van een of meerdere oorlogen, of het vacuüm dat ontstond, met al zijn gevolgen of de burgeroorlog die nog in de maak was en pas in 1965 ontplofte!
Zo tussen onafhankelijkheid, de zo genaamde bevrijding, daar kom ik vandaan en de rest van mijn familie, halfbroers, een half Japanse zus, mijn zus, onze ouders of wat daar van over gebleven is?
En zo zal ik volgende week door de hel gaan, ik zal me moeten verdedigen, ik zal aan moeten tonen dat alles wat ik mee gemaakt heb, ook mee gemaakt heb? Over welke waanzin hebben we het?
Als ik dan terug kijk naar mijn leven, dat leven van mijn zus, mijn vader, die Babou, al die halfbroers en zussen, al die geesten die zichtbaar werden door mijn onderzoek? Alle die documenten vol fouten, die me niet altijd in vrije wil bereikte, maar die ik recht in hun gezicht heb aangekeken, zo als ik alles, ook me zelf recht heb moeten aan kijken, tot in Bandung, mijn geboorte plaats toe, waar ik liep door de straten, waar eerst wij alle liepen of gedragen werden, waar het rij huisjes stond waar mijn moeder afscheid, van me kwam nemen om nooit meer gezien te worden, nog wel in 1956 door haar Broer, mijn nicht en broers en zussen, nog negen jaar voor ze het lootje legde en daar tussen, wist ik alles al, alleen werd nooit geloofd, ik was veel, te klein om dat te kunnen weten, en zo ben ik de weide wereld in getrokken en ben gaan zoeken in alle gaten en hoeken, geholpen, gelukkig wel, terwijl zware tijden, aan zijn gebroken, als een zwarte wolk boven mijn hoofd hangt, eigenlijk kan dat er ook nog wel bij! Terwijl mijn gezicht niet meer zo strak is, mijn haren volgens mijn nichtje de kapster begint te grijzen! Met andere woorden, ik word oud, het is gedaan met de jeugd, gelukkig heb ik mijn dochter!
Terwijl ik staar naar al die documenten, foto’s, die versleten hersencellen, mijn schuddend hoofd, waar 68 jaar rechtvaardiging, voor nodig voor is? Terug kijkt op een verwoeste jeugd, dan kan ik alleen de rechter of rechters aankijken en misschien kunnen zij de waarheid lezen, die daar in staat geschreven, een zoektocht, aan de waanzin voorbij en soms bleef ik hangen, om even die gemiste warmte, stem, woorden, lichaamswarmte, te mogen inbeelden, te mogen voelen, het hunkeren, terwijl de hinkstapsprong en krijt op de tegel, een ver verleden weer geeft, die slechts weinig mensen kunnen bevatten, van wegen zijn complexiteit en zo rest me nog enkele gegevens, die intense studie, die dit reconstrueren, van wat daar is en was gebeurd, die mij gemaakt heeft wat ik vandaag ben. De muziek is nog steeds op de achtergrond, mensen gaan aan me voorbij en ieder heeft zo zijn verhaal! De vraagt blijft, ben je gelijk dood, beter af! Natuurlijk lees ik het antwoord. Dood is dood, maar het had me een hoop werk gescheeld. Ik hoefde niet meer te herdenken, ik hoefde niet te weten, zo als ze ook steevast me niets lieten weten, van wat ik nu wel weet en dat is ik heb familie, het recht wat me is ontnomen! Zoals de Jappen het mijn moeder en haar tijd genoten ontnam, haar kinderen en toen ook nog eens Indonesië en dan uiteindelijk op de landingsbaan van beton, waar het door stuiterde en naar 66 jaar heb ik die bal gevangen en laat hem nooit meer los. Met alles wat er aan kleeft en dat is nog al wat! Familie! heerlijk!