Nijmegen, het huis gekregen van de gemeente, nadat we het, wel eerst gekraakt hadden, geld hadden we niet, water en Electra gelukkig wel, voor de rest knorrende magen, het opvanghuis van Nijmegen, verloren zielen die op straat, zwierven hadden een slaap plaats, dit huis was een oud klooster en bestond uit twee delen ergens boven was door een kastdeur toegang tot het andere huis, voor mij bleef het altijd het andere huis, het rechtse gedeelte beschouwde ik als dat van mij, bij elkaar geraapte, gevonden of gekregen spullen van de buren uit de benedenstad, net onder de St Stevenskerk gelegen, zodat je altijd die klokken hoorde en wist hoe laat het was en voor mij en de andere was het altijd te laat? We sliepen op een matras op de grond, tafels werden de poten afgezaagd, zodat je er fatsoenlijk aan kon zitten, daarmee waren de stoelen overbodig, die enkele aanwezige stoel, werd gebruikt om je kleren op te leggen, zodat die niet op de grond rond slingerde!

Van Boeddha, beelden, christelijke voorstellingen, een beetje van alles doorelkaar zo dat je het gevoel kreeg, in een huis te wonen, eindelijk van de straat, de straat die je eigenlijk overal heen bracht, naar winkels, je vrienden, je buren, die verrekte klinkers, waar je soms je nek bijna over brak of met de fiets uit gleed en dat deed pijn, voor al als je van Marieke naar beneden ging, richting Terminus, want die was er toen  nog, alleen die verrekte klinkers ook nog steeds en naarmate we ouder worden word dat steeds minder plezierig, om de straat op te gaan en zo blijf je dan thuis achter het raam!

En zo liepen we in de krakers tijd, door de straten van Nijmegen, benedenstad en bovenstad, naar de waal of V&D-Hema, Burchtstraat-Molenstraat, allemaal straten, mijn Franse vrouw vroeg me, verdwalen jullie nooit, ik zie overal Straten, grachten, dijken of hofjes en ze heeft gelijk, als vreemde, verdwaal je gewoon, in wat voor ons zo gewoon is!

Maandag op de markt, nu of toen? de markt is groter geworden, nieuwe gezichten, voor de rest het zelfde, bij mooi weer is iedereen blij, want je kunt een praatje maken, op een terras of café, maar ook op straat met iemand die je lang niet gezien hebt, of met de verkoper die je al langer kent, wat ik mis is de paling? je ziet ze nog wel eens, maar onbetaalbaar, vroeger op de kermis, ging het per kilo of per doos, van die lange bruine kartonnen dozen, met vetvrij, wit transparant papier, waar die paling je met lede ogen aankeek, daar waar die pinnen in gestoken werden, voor het roken en slecht een zwart gat je aangaapte, die vette vingers, die je nog eens aflikte, om a je vinger schoon te krijgen, maar ook om nog even die laatste smaak na te proeven, nu was ik laatst in Beverwijk op de bekende markt en zag ze weer terug, naast een kaasstand, beetje rare combinatie vond ik, maar de prijs? daar werd je niet vrolijk van, dus heb ik de paling maar lekker laten liggen, je kunt namelijk ook overdrijven, wat de prijs betreft! Dat is waarschijnlijk wel de ziekte van deze tijd?