Toch nog geluk in het leven, wat ik al op gegeven had! Een stem, een mail, mijn levende tante moet me even vertellen aan de hand van krantenbericht van mijn vader, die uit het niets kwam, je hebt een half zusje, die ik op de foto reeds gezien had, terwijl ik voor gek verklaard werd, het Japanse zusje, verwekt in vredes tijd in Batavia, toen de Indo,s niet bevrijd werden ondanks de bevrijding eind 1945, ze werden beschermt? Daar was je klaar mee, daar stond mijn moeder en kwam in verwachting van een Japanner, aan de poort ergens februari oud Jappen kamp Bandung en haar man vroeg gelijk echtscheiding aan, dit heb ik alles zwart op wit, dat kwam niet uit fantasie, zo als bitter weinig uit fantasie ontstaan was in mijn leven, maar gebaseerd op feiten, ook al kan ik dit kind niet vinden, nog naam, nog juiste geboorte datum, misschien afgemaakt, overleden gewoon, dit laatste hoop ik maar, die kampong, niets anders dan een oud Jappenkamp, daar werden we gevonden, neer gedonderd als oud vuil en zo vuil kwamen we er ook weer uit, wat een geluk, bij ongeluk, zou je denken, nu ben ik 65 jaar verder en heb mijn twijfel, niet dat ik, iemand van jullie zou hebben willen missen in het leven? Toch wat was me een hoop bespaart gebleven, al die recht-zaken, tot op de dag van vandaag, het is toch godgeklaagd, ondanks dat deze niet bestaat, mocht het wel zo wezen, dan vervloek ik hem nu! Vuile lul! Had je niet beter op mijn moeder kunnen passen en dat zusje van me, ook al was het van een Japanner, wat maakt me dat uit! Wat kan dat kind daar voor, wat kan dat kind daarna? Waarschijnlijk aan een bamboestok geregen, van een heldhaftige vrijheidsstrijder of boef! Soldaat, terwijl dat lichaam zacht de grond raakt, haar longen, leeglopen met een gesis zoals een fietsband protesterend leeg loopt, terwijl de spijker naar binnen dringt met geweld, sputterende geluiden, vermengt met bloed er achter aan, vrolijker kan ik het niet maken, voor het arme kind, verwekt in liefdes drang verkracht, dat krijg je er van!, god straft onmiddellijk, dan is hij mij vergeten! Hij strafte me wel, maar ik vond het lekker! Elke dag de gezeik aan je kop, rechters in rijen, hulp verleners, advocaten, leef je nog! Terwijl mijn vinger in mijn neus peuterde, ook in mijn poeperd duwde, om te kijken of ik niet ziek was, want dat heb ik wel geleerd, dat Japanse kindje waarschijnlijk niet, haar stront, zag ze pas, toen die bamboe speer in haar lichaam kwam, geen tijd had om achterom, te kijken, arm kind en denk dan wie heeft dat op zijn geweten, wil die even voorwaarts komen? Wie mijn moeder op zijn geweten heeft ook, hebben we dat allemaal gehad, wil de Nederlandse staat ook even na voren komen, die een verrekt groot aandeel hier in heeft! Dit bij hoog en laag ontkent, het enige woord wat ik ken en zelden gebruik is schoften, enkel fout schoft, dit laatste kan niet, want er was een koningin, regering en legerleiding en stomme soldaten, gewoon een bijenkolonie, een bij gaat nog, die steek overleef je wel, maar zo’n zwerm is dodelijk, geen wonder dat ze dit ontkennen, nog steeds! Wij Indo’s Molukker zitten met de gebakken peren, die zo wie zo niet te vreten zijn, doe mij maar saté , oké bami en sambal bij !

Een kampong ,was ook de naam van een oud Jappenkamp=kampong