Zo als een vioolsnaar, kan huilen, ook de blijdschap weer kan geven, toch die ondertoon blijft, blijft het geleden leed, als een litteken, een brandmerk diep gegrift op je huid, je ziel, je leven, tot de dood je verlost!
Was het niet dat vrienden op je weg kwamen, die stilzwijgend je omarmde, dat ben ik nooit en zal ik nooit vergeten en die regering, waar was die? Waar was dat land waar wij trouw aan waren? Waar was die regering die ons een muilkorf om deed? Opdat we geen onrust stookte, zodat het leven toen moeilijk door kon gaan? Terwijl de schepen aan voerden, in havens, overvol! Aller handen, wijkende gebouwen of kampen, tot de nok gevuld, waar zelfs de ratten niet wilde huizen, wij hadden geen keuzen, gelaten moest het gebeuren, beter een dak, dan geen, nog niet gesproken over de kou, laat staan, dat buiten gesloten, derde rang- behandeling, terwijl we niet minder dachten, nog scholing hadden, welke tijd was het toen en nog vandaag!, dat we neerkijken op mede mensen, anders van kleur, anders van geloof, een ander land, waar bommen en granaten huizen schenden, kelen door gesneden worden, door wie? Waar de winst van de oorlogsindustrie, telt en niet de mens, laat staan een land, geboorte of leven, terwijl ik af geluisterd word, terwijl mijn computer zijn eigen weg gaat, als of ze denken dat ik dit niet weet, terwijl boten zinken en het bezinksel van mijn wijn in de fles achter blijft, niet de lijken, deze wereld klaagt, of het een nieuwe muur nodig heeft, ik heb hem gezien, papiertjes verstopt, vermalen met speeksel, gekauwd vermalen en in die muur, verhoord?? en verborgen, als of het een oplossing bracht? Voor die razernij, die ons verdreven heeft, zo als het verdrijft eenieder op deze aarden!