Lang geleden werd ik gevraagt, op te passen op dronken jongeren, het was daar koud, sneeuw tot aan je knieen en drank, dat moest je wel drinken wilde je niet bevriezen, daar heb ik wel gelachen en soms moest je even harder op treden, dat was een mooie tijd enkele heb ik bespaart voor de vriesdood en verder veel gesproken, mensen hebben een hoop te vertellen en ik bezit een goed oor, soms zou je zeggen dat ik eenenal oor ben, wat ik daar op zo,n stoel of kruk zet, dan is het of de rest van mijn lichaam oplost in de ruimte, mijn oor verstaat veel talen, veel meer als dat ik kan schrijven, zo vorm ik me dan een beeld van een persoon, dan is het of ik aan het schilderen ben een beeld wat niet af is, misschien wel vertekend, wat doet het er ook toe, belangrijk is dat oor voor een ander en mensen kunnen mij veel vertellen, zonder dat ik schrik, ik heb snel door, waar de schoen wringt en zo komt dan een gesprek tot stand, mijn mond komt tevoorschijn uit het niets zo worden oor en mond op die stoel of kruk een gewillig luisteraar en prater kan ik me klein maken waardoor de ander kans krijgt tezijn, wie die was voor die dronken werd of zou worden en als ik dan luister drink ik mee, want soms moeten mijn oren zoveel opvangen, dat mijn mond droog word en dat gaapende keelgat daar achter schreeuwt om vocht, dat is het moment dat mijn geest er bij komt, dit moet wel, want een oor, neus en keelgat alleen kunnen het niet meer aan, ik heb versterking nodig en zo zit dan iemand naast me die mens word, om me heen word ondanks de harde muziek alles milder de bar word als een huiskamer als of je thuis zit bij de openhaard of je in een leunstoel zit, tekijken naar de vlammen die dansen op de maat van het gesprek, mijn mond verdwijnt om de hoek, die is minder gewenst en zo dwalen mijn gedachten weg, dan kom ik in andere huizen, levens gebeurtenissen, verhalen, zo anders.