Leven is zo mooi, daar ben ik gelukkig achter gekomen, ik heb het juk af geschud, me ontdaan van mijn kleding, mijn vermomming, aan gemeten maatpak en werd verlost, met elke meter verloor ik al die last, die op mijn schouders waren gestapeld, aan alles waar ik aan moest voldoen of dacht wat moest wezen, naar mate ik ging werd ik lichter en lichter zo licht dat ik vloog, als een ballon, ik was in de zevende hemel en toen, en toen kwam het, want wat moet je als je stijgt, boven alle wolken uit, terwijl je voeten nog op aarde staan? ik was niet van elastiek, dit zou mooi geweest zijn ik was slecht mens zo als iedereen, toch heb ik geen spijd gehad van die stap, die stap over een drempel, de drempel van een nieuw leven, nog onbekend, niet wetend wat, de tranen die zouden komen, die moesten komen, want zo makkelijk gaat het ook weer niet, ik moest bloeden, ik moest vechten net zo als dat ik het strijdveld verliet er kwam een ander en daar voor moest je sterk zijn misschien nog wel meer moed hebben en nu na jaren kan ik zeggen het is me gelukt, ook al begin ik weer van onder af aan, ik begin op nul, eens was ik geboren en kwam met niets op deze wereld, dus wat kan me erger overkomen, tussen die gedachte en werkelijkheid is een groot verschil, toch ik ga er weer tegen aan met wat help van vrienden, moet het zeker lukken, want zonder vrienden is het leven eenzaam, stil en zaai, had ik geen reden, te leven, teveranderen en te hopen op een beter leven, waarom was ik anders weg gegaan, daar waar ik ongelukkig was, toch het land waar ik veel aan tedanken heb, maar niet mijn land mocht wezen omdat ik er niet geboren was en de goden andere bedoelingen met me hadden, iets wat nog steeds in de sterren staat.