Hoe één familie foto enkele jaren na aankomst in Nederland, één foto genomen na de geboorte van ons halfbroertje Raymond, vlak na 7 Juli 1955 en niet ver van de elimineren van mij! Van het toneel, wakker worden in het Kinderhuis Rachel Steijn, vermoedelijk krab ik nog de pijnlijk plek! U en ik worden gewoon om de tuin geleid, dag vogeltje in de lens, wees onze verbloemer, geef een beeld weer, wat vervlogen was, wat niet eens heeft bestaan, zelfs in Indonesië niet, behalve voor de twee volwassenen op die bank, die halfbroers en zusters! Maar die laatste konden daar ook niets aan doen! De foto, die ik 2019 eindelijk toe gespeeld kreeg, alsof deze foto het daglicht niet mocht zien? Als of mijn aangehuwde neef, zich de ogen uit zijn hoofd schaamde, want ik neem aan dat hij dit vast moest leggen, als jonge knaap, toen hij nog tros was voor deze eer? Een camera in zijn handen , heel wat in die jaren! Al zag ik dat deze foto als een souvenir in zijn kamer hing, uit vervlogen tijden, toen iedereen nog aanwezig was, mishandeld of niet, voor de maker ook even een vlucht van zijn eigen doormaakte waanzinnige idiotie in Nederlands-Indië, de dag dat ik zijn flatje binnen kwam en de tranen over zijn wangen stroomde, tranen als getuigen, tranen als onmacht, tranen om wat geweest was, tranen van een regisseur, die jaren later pas beseft, wat hij vereeuwigd, de vernietiging van twee kinderen uit het voorgaande huwelijk, één per direct en de ander uitstel van executie in 1963! Zo zijn er duizenden foto’s in omloop, die het afgrijzen verbergen, aanrecht kastje en trap, waren bijna aan te raken, alleen de horrorfilm 1950-52 word verbloemd door het stilleven aan de muur en de arme klimplant met ontbrekende bladeren is de kunstenaar-psycholoog machteloos!