Zo als het had moeten zijn? Had moeten wezen? Kwam je uiteindelijk te voor schijn, zo als een vloek je schijnbaar had verbannen, was het je kleindochter en kleinkinderen die jou eindelijk een gezicht gaven!, dat niet alleen, met jou neven en nichten, achter neven en nichten, foto’s, gesprekken, mijn dag kon niet meer stuk en het geluk bleef hangen, alles moest zijn plaats krijgen in de ontstane leegte van bijna 73 jaar en elke dag of maand of jaar ontrold de waarheid! Zich voor mijn ogen, maar niemand kende je geheimen, je nam ze mee in het graf! Tante Lucie ik bezit nu drie foto’s van je en daar tussen jou levens verhaal, verborgen in het eeuwige zwijgen, zo tragisch en kenmerkend voor hen geboren in Nederlands-Indie en daarna Indonesië Terwijl je hier gebleekt door het gebrek aan zon? Je bijna onherkenbaar maakt, alleen je ogen hebben de levensvreugde niet verloren!