En zij wilde mij nog wat vertellen, als of zij de dood reeds voelde aan komen, als of ze iets recht wilde zetten, als of ze de stof wilde verwijderen in die glazenkast? Met alle voorwerpen uit dat ver verleden, diep verborgen om de schaamte en het leed, voor eeuwig te begraven en elke getuigen daarvan en de levende in zwijgen te hullen, terwijl binnen in deze wezens, de waarheid reeds schreeuwt om erkenning, wisten zij veel, ook mijn vader, was geen uitzondering, toen zijn gehaaste woorden! Mijn oren binnen drongen, woorden snel en gehaast, nog net niet afgebeten op de grens van oorlog en vredes handelingen, die hij zelf nog aan het verwerken was, onbewust en zijn woorden, kwamen ook uit dat andere oor, niet echt begrepen. Want daar waar die oren aan vast zaten? Dat hoofd verlangde naar hem, hij die onze redder was en mijn zusje kijkt op de achterbank van auto, hoopvol toe! Maar naarmate de stroom van woorden vloeien, vind die blik de vloer! Een volwassen man-Soldaat-vader verteld zijn verhaal, ik kon slechts zwijgen, zelfs de tranen van teleurstelling zaten geklemd, in dapperheid, terwijl bij die gedachte nu? De tranen stromen als of de wereld huilde met alles er op en aan! Terwijl het om mijn onvolmaakte wereld ging en daar was iemand? Yvonne die op het balkon in IJburg, zo aan het IJsselmeer, zo Hollands als het maar kon, mij wat wilde vertellen? Tot haar ogen de mijnen troffen en zij in zwijgen verzonk en nooit zijn deze woorden uitgesproken, nog de weg er naar gevonden! Wel dit bericht, die me brengt, bij mijn idool, mijn redder, die me zo voor de trein gooide, waar ik plat gereden bleef liggen en nu de moderne geschiedenis wetenschappers over mijn restanten heen walsen, de ruïnes van mijn moederland, als of “zij” mijn lijdensweg willen rechtvaardigen, tegen de misgokte nederlaag van het vaderland en dan zonodig moeten dekoloniseren in belang van ego en een goed belegde boterham! Claim gevoelig? Het is wat!