Al kende ik door het onderzoek de familie naam, met al zijn vertakkingen, met al zijn tragedies, hartverscheurend, hemels tergend, terwijl de vader trots zijn medaille op zijn borst gespeld heeft! In de hoop dat deze bescherming zou gaan bieden aan zijn gezin, terwijl ik jaloers kijk naar de warme kleding van zijn kinderen, de op elkaar, tegen elkaar, dit dapper kijkend gezin, wat net als ik, gewoon gaar moet wezen, van die verrekte tocht, want hoeveel tussen stops hebben ze mee gemaakt? Hoelang duurde hun reis? Zo zijn er duizend vragen, die deze foto bij me op roepen, zouden zij? Toen ze eindelijk aan kwamen? Ook half bewusteloos zijn van de kou? Zo als ik hem heb ervaren, terwijl ik in de armen van mijn even daar nog voor, onbekende opa en oma in de armen vloog, waardoor die kou schokkende, ervaring heel even vergeten werd? Tevens ben ik dan zo bij? Om een groot gezin te zien, waar van de kinderen ieder geval, nog wat steun vonden bij elkaar in deze cultuur schok, in tijd en ruimte, tussen wal en een luchtschip! En dan buiten die dappere vader? Kijk ik naar die duizendpoot van een moeder? Want daar sta je dan met je gezin? En alles moest nog komen, geen lieve vader of moeder die je kon redden! Uit het onderzoek bleken sommige families hun ouders wel me genomen te hebben! Wiens taak het werd de kinderen te verzorgen, al dat wasgoed aan de lijn, nog met de hand gedaan, wassen spoelen en tussen door die hongerige kelen vullen, die knorrende buiken, dat vreemde eten? Een vreemd bed, andere geluiden, zelfs het bed is anders, nog maar niet gesproken? Over de mensen om je heen? Deze foto is van October, dus stel de kou van begin februari voor in korte broek en wit trope hempje, blote voeten op die betonnen landingsbaan, maar ook voor deze kinderen moet de verbazing van hun gelaat af te lezen zijn geweest, een gelaatsuitdrukking die net als hun kleur door de tijd zou verbleken, zij gingen samen met mij door dat mistlandschap, gelukkig hadden ze elkaar, om elkaar vast te houden, iets wat ik erg heb gemist en uit woede misschien ook van me afschopte, dat krijg je als verstotene, verstotenen uit je gezin, een boot zonder passende zeilen, aanmodderen, improviseren, dat van dag tot dag, zat er bij geboorte reeds in! Misschien is dat ook wel mijn redding geweest, wat we gezamenlijk als gemenen deler hadden? Ons moederland, dat blijft altijd aan ons knagen, de binding met onze oermoeders en vaders, we hebben het over ons andere gedeelte ik! Daar waar onze stamboom doodloopt, omdat als minderwaardig, het noteren niet nodig werd gevonden? Of omdat verondersteld werd dat het de geschiedenis niet volgens Nederlands geschiedschrijving overeen kwam! Untermenschen! Om dit nu? Te accepteren “moeten”we het zien als tijdgeest! Zei de verkoper/koopman!