1957, wat ik daar deed wist ik niet en mijn juffrouw Uitdenbogaard nog minder, die haar sjaal, rond haar nek droeg opdat we de “Krop” niet zagen door het jodium gebrek opgelopen in de kampen, een strenge en toch lieve juffrouw, die nooit sprak over wat ze had doorstaan? het hoofd van de school de heer Van het Hoofd, die de naam “Aap” kreeg! Ook een Indo, met een brede lach, waar ik toch wel bang voor was, niet die lach, maar wel die zware wenkbrauwen en die doordringende blik! Onze school hete? De Leerschool? Waarom weet ik niet? Had beter “de school van het zwijgen” kunnen heten? Want het woord “Indonesië” viel daar nooit! Alle andere namen van landen en oorlogen wel, van lang geleden tot de 2e Wereldoorlog toe! Mijn oorlog of ten minste ontkende revolutie, iets wat altijd plaatsvind, na vrede? Want schuldigen mensen moeten altijd gestraft worden. Mensen, slaan dan medemensen in elkaar? Of erger vermoorden, liquideren, van kant maken, in mootjes hakken, hoe beleefd wil je het zeggen? Maar geen van dit alles kwam over iemands lippen? Dus dat heeft dan ook niet bestaan? Waarom al die gekleurde kinderen op school zaten wisten we ook niet? Alleen begreep ik dat ik niet alleen was, voor de rest woonde ik niet meer bij opa en oma, niet bij mijn vader en zijn Hetty, niet in het kinderhuis, maar bij een keurig Nederlands echtpaar en die wisten helemaal niets, van hen moest ik de verschrikkingen van de oorlog met Duitsland aanhoren, op school kwamen de Grieken, Romeinen, Napoleon, Spanjaarden, Engelse en al die andere oorlogen voorbij en zo veranderde mijn vrede op school! In een veldslag, waar kanonskogels, paarden, vaandels, zwaarden, lansen, tanks, denkbeeldig door mijn hoofd suisden, waar door mijn eigen”IK” compleet in de knel kwam, als het waren, werd ik gegijzeld in die nieuwe vrijheid, omsingeld, geflankeerd, door hakenkruizen en Hitlersnorren en ene Napoleon die van ellende zijn hand op zijn buik legde, tenminste, dat schilderij staat me nog steeds voor ogen, net als die woeste Russen? Die volgens een oorlogstripboek, veranderde in ijsberen? En mijn Jappen? TRI soldaten, de rebellen, extremisten, Moslims? Indonesiër, mijn moeder, mijn familie? Mijn zusjes? Mijn halfbroers? (Wat ik toen nog niet wist?) Datal werd verzwegen en zo verzweeg ik me zelf en zo werd ik Nederlander, terwijl op mijn geboorte akte staat Europeaan? Deze kon ik alleen lezen, paar jaren later, door de bij gevoegde vertaling en die naam die daar stond? Werd ook steeds verkracht en zelfs verzwegen, terwijl wettelijk mijn nieuwe naam pas na mijn 15e in zou gaan! Al die psychogeriatrische rapporten, moesten mij zelf vertrouwen schenken in het ontkennen, negeren wat was geweest, het moest het “NU” bevestigingen, daar op school zat geen INDO? Daar zat een Nederlander van vlees en bloed! Terwijl alles om me heen anders schreeuwde, zelfs diep in mij! En dit verhaal? Blijft niet alleen mij achtervolgen? Hen alle die of nog steeds opstaan? Tegen dit onrecht, maar ook al die gene die zich er bij neergelegd hebben, dat de werkelijkheid zo is en was en dan de groep die er een lekkere boterham van eet, eigenlijk niet veel beter als door wie onze ouders in de steek gelaten werden of ontkend, zonder soldij en “blik” is geduldig, mijn blik vol minachting en mild voor alle Nederlanders die er ook niets aan konden doen, want wat je niet weet? Weet je niet? Daarvoor is een “SCHOOL” En al die geschreven rapporten, nergens ooit een echte verwijzing naar Indonesië alleen in kleine letters 27 Januari 1950!