Al werd je gedwongen, al had je geen keuze omdat soms keuze gewoon niet bestaan? Alleen in hoofden van beterweters, vooral die nooit in de zelfde schoenen hebben gestaan, als jij, ook al menen ze van wel? Als gaf je je lichaam, zonder je hart en geest, al droeg je 80 jaar die verschrikking met je mee? Toch zou ik je kussen! Als troost op al je wonden, in dat gehavende mens, versleten en het is te zien aan je gezicht, ook al probeer je het te verbergen onder dikke lagen smeer? Poeders en vet lippenstift, vooral die felle kleuren, verraden, de aanslag op je lichaam, het doffe poeder je geest en die grijze haren, je stille zwijgen, tijdens het gevecht, waar je zonder het te weten als winnaar uitkwam en dat wat boven, onder of naast je lag? Kwam keer op keer, tot het verschrompeld uit je lichaam gleed een slijmerige sliert als een naaktslak achterliet, tussen je dijen, zo op het laken,soms slechts een matras of kale grond, misschien daar waar je neer gedrukt werd, vastgehouden voor de eerste keer, waar tranen niet hielpen, nog vader of moeder, laat staan God, die hing aan het kruis, voor de bom viel op het dak van jullie huis? En ja toen lag hij net als jij? In het stof op de vloer of grond of bed, misschien je wel aan te gapen, terwijl het bloed van onschuld de aarde beroerde en eeuwen later, grondstof werd tot een groter geheel? Dit laatste als een schrale troost? Om je troostende woorden te brengen, terwijl je ogen, mij aan kijken van ongeloof! Mij lippen nogmaals je voorhoofd kussen, omdat dat de enige plek was, die ze vergeten waren, terwijl je hele lichaam door één gehaktmolen ging en als een worst aan die muur hing, waar al die varkens van vraten, zelfs maden uitkropen en etter uit de vellen kroop, branden nog steeds mijn lippen vol liefde en warmte, voor het offer wat je heb gebracht, opdat anderen niet werden vergrepen, betast, vernederd, vertrapt, geslagen, bespuugd als een beest te keer gegaan over, onder en langs en met je en dit schrijf ik zo op je sterfbed! De dokter zal je eindelijk, echt eens en voor altijd dood verklaren, de schuif van de oven staat al op een kier? Dit verbranden leek je beter, want in een gewoon graf in de grond, was je te kil en deed je rillen van angst, waardoor je geest geen rust zou krijgen, daar waar je zo naar verlangde!