Waar ik naar zocht, waar ik naar verlangde? Al was het maar voor even! Was het maar om die helse pijn te verzachten, was het alleen maar om te voelen dat ons lijden niet voor niets was geweest, voor jou en mijn half zusje, voor gestorven Beatrix en het lijden voor mij nog steeds, onophoudelijk zijn die scheuten van pijn als ik naar films kijk, boeken lees, de ontkenning van onze regering, de foto van museum Sophiahof in Den Haag, waar een feest stemming is om een etensbakje, als je er meerdere hebt een (rantang) geheten! Toen eieren uit protest door de lucht vlogen, het doelwit raakte, wit op wit met geel afdruipend, die groepen mensen jaar in jaar uit bij Ambassade, met spandoeken en al die gesmoorde kreten, vertwijfelde daden, onnodige doden, nog niet te spreken van de gijzelaars of gijzelingen, gegijzelden, het afgrijzen op een ieders gezicht, waar de schreeuw “als schilderij” op doek, in het niet valt, waar de grafzerken en verzamel graven en vooral die laatste, niet in staat was, ze allemaal te herbergen, die verloren werden onderweg, straat, kampong, rimboe, rivier of zee, net als bij jullie, zal nooit die bos rozen, bloemen je bereiken, nooit zal die aangestoken kaars zijn weg kunnen vinden, in die ruimte tussen toen en nu, laat staan? Staan in een vaas voor je grafsteen en nooit zal ik meer weten hoe het was, jou geur, jou tedere vingers door mijn oedeem haar, of buik, die toen de pijn verzachte, alles wat aan jou herinnert! Hebben ze vernietigd, zelfs rondvragen bij de familie was summier, je broer die wat kon weten was al dood, het noodlot zou ook mij blijven achtervolgen en zo verwelkt die roos in mijn hand en wacht ik op de dag dat ik eenkeer? Een verlenging van die dorre steel zal worden, terwijl langzaam de levens sappen verdampen, mijn huid verschrompeld en als perkament door de wind? Verwaai naar jou!