Zo kwam per post het boek “Lichter dan ik” de leuke anekdoten stapelen zich op,het was mijn dochter uit mijn eerste huwelijk, die me het opstuurde! Terwijl ik het boekje uitpakte, de eerste bladzijde open sloeg, kwam ik de naam van haar moeder tegen met een jaartal 2019, dit was het jaar dat het boek uitgegeven werd, ik had de reclames rond dit boek gevolgd en nu was het dan zo ver! Vol verbazing in de inleiding kwam ik de naam Wiggers tegen, een naam die via het familie onderzoek, meerdere malen was gevallen, zelfs een conto en mail wisseling met één verre nazaat te weeg bracht en al lezende, nog enkele bekende namen van kampkaarten of gewoon toevallig zelfde namen, dat laat ik in het midden! Tot daar het begin van dit aangrijpende boek, als of het bestemd was voor alle wezen, verloren, ontkende moeders, radeloos zich zelf van kant gemaakte mensen en ik dacht aan mijn moeder? Ik dacht aan ons uit elkaar gereten gezin, de zwarte grafsteen van mijn zusje in de tuin en dan die leegte, onzekerheid over het lot, van dat misschien vermoorden, door haar eigen moeder of rebel, vrijheid strijder, terwijl de vrijheid er op papier al was? Maar als je niet kunt lezen of vind dat er nog iets te vergelden valt, anderhalf jaar na dato, zo om en na bij of mijn moeder misschien haar stoppen door geslagen, terwijl ze ons zocht? Van daar die brief om geld en drie of vier jaar later, eindigen in de meest afgrijselijke, bloedstollende, kans berekening in een leven, door enkele mensen “Lot” genoemd, bestempeld? Als of er nooit een weg terug zou bestaan? Terwijl in mijn leven, zoveel zij wegen waren dat ik verdwaalde en wakker werd, dat ik nu nog niet weet hoe ik er ooit uit ben gekomen, terwijl mijn moeder ter zielen ging en vast niet met alle heiligen, dit laatste las ik in een bijbel en hoorde ik in ons dorp, waar een grote kerk was, maar waar eigenlijk geen plaats voor mij was, volgens de dorp bewoners! En zo dook ik in het boek en voelde mee! Voelde de pijn en soms een lach en ja, je zult zo’n leven maar geleefd hebben? Soms stonden de tranen in mijn ogen, voor deze vrouw en mijn zusje en moeder en mijn andere zus, die niet meer is? En toch is ze bij me, alleen dat Japanse zusje, ik kan haar niet meer zien en mijn moeder, alleen door haar foto, door haar foto is ze weer werkelijkheid geworden, ze is als Jesus aan het kruis, weer op gestaan? Herrezen! Ik weet het klinkt belachelijk, ben niet eens katholiek, maar in verdriet grijp je alles aan, zelfs de duivel als het uitkomt en zo werd ik een met de schrijfster, werd ik een met Isah en zo ging ik terug in tijd, nog voor mijn geboorte, zo in de tijd van mijn overgrootvader, alhoewel die in 1871 41jaar jong! aan vermoedelijk zijn verwondingen was bezweken, maar het vertelde me veel over mijn opa en oma, over het veelvuldig sterven van kinderen of moeders in het kraambed en het meest sprak me aan? Die stilte, die lege ruimte, van woorden, die verborgen liggen, achter wat geschreven staat, die in gehouden schreeuw, want dat! Maakt dit boek, de roep of schreeuw uit ons moederland!