Boekhandel van Hoorn onder aan de Waal in Nijmegen, verhuist naar de binnenstad, zijn uitbater een échte Hollandse kerel, blond en blauwen ogen, die je diep aankeken, om te weten wat je zocht? Misschien wel om te kijken of hij een duur antieke verzameling kon slijten, zijn pand keurig onderhouden, naar binnen door die dikke deur, goed in de verf, het glansde je te gemoed, nog niet te spreken van de blinkende brievengleuf van koper, binnen werd slechts zacht gesproken en mij ogen zochten, soms kocht ik een boek en verdween, weer net zo snel, schichtig en de stad slokte me op! En zo vroeg hij me wat zoek je dan? Ik bleef het juiste antwoord schuldig, terwijl ik twintig jaar later een alchemist werd genoemd en nu al jaren, doden opgraaf, foto’s verzamel, namen verslind en ze een plaats geef? Data en geboorte plaatsen zoek, tegenwoordig worden foto’s openbaar? Met een schreeuw? “Help” herken mij of iemand? Geef me een plaats in die geschiedenis, die is verzwegen? Verdonkeremaand, verloren express en niet alleen uit schaamte? Maar schaamteloos, onbehoorlijk vals? Terwijl ik in Amstelveen in de oude Kerkstraat bij opa en oma ben, terwijl ik verwees en beduusd was, angst? Terdege angst die elke WEES en nog weeskind moet worden herkent? Waar een gat ontstaat in zijn hoofd? In zijn geheugen, als of een wurm zijn schedel leeg vreet! En als dank een hoop stront van samengeperste, leegte achterlaat, waar je niet op uitglijden kan? Alhoewel die buil op je achterhoofd pijn doet, bij je poging een einde te maken aan die lege ellende, die ik op wou vullen met boeken, terwijl ik vaak de woorden niet begreep? En soms nog, want ik kwam met andere klanken, ik begreep niet veel? Zelfs het eten niet, terwijl ik als kind opgeblazen was, van de honger, een luchtballon zonder touw, zonder lint, wel later een lindworm er achter latende in de WC pot, gedrapeerd, bleekjes opgerold en zo snapte ik dat ik de waarheid van mijn zoeken, nooit hier kon vinden, ik had de tijd niet mee of was te laat en alle boeken waren al voor mijn neus gekaapt? Of ik wist gewoon niet hoe? Net als dat liedje? Van wie weet ik niet meer? Wie het weet mag het zeggen? Ik was er niet mee geholpen? Maar nu help ik anderen en het leven krijgt kleur, terwijl die leegte blijft, maar ik me inbeeld het verloren paradijs gevonden te hebben en denk aan die Babou gisteren op TV en haar mooie gedachten, haar bezorgdheid en haar proberen te begrijpen van verschillenden werelden en niemand die echt vroeg wat zij nu dacht in een wereld van beterweters en nog steeds? Is die ziekte niet overwonnen en veel erger? Ik ben er ook door aangestoken, het virus draait om die leegte heen, die babou haar leven begon ook al niet best? Terwijl het best had moeten wezen en toch? Wij werden en waren wezen, als een vloek, terwijl dat gat, die leegte, de holle leegtes , vele woorden en letters in en uit kraamde en dat terwijl de ooievaar nog lang niet gesignaleerd was, omdat hier sneeuw was en mijn leegte nog daar! Zo droom ik nu van één Babou, ook dat was een bittere pil, of natte droom, want zij huwde mijn vader, die ophield, mijn vader te zijn, mij bleef die leegte, zo leeg, dat zelfs na 70 jaar, de erkenning nog niets uit hun strot kan komen en mijn moeder, voor niets leed? Met al die anderen, net als wij de 2e generatie, daar of hier geboren of ook neer gepleurd in een kinderhuis of kamp, pension of noodwoning, waar je noodgedwongen je bek dicht hield tot later? Nu!