Voor dat raam kijkend naar verdwijnende silhouete, waar slechts de afdruk bleef, voor even, je kordate schrede, omdat je met verbetenheid, weg stoof, voordat je, je zou bedenken! De tranen in jou ogen bleven verborgen, misschien waren zij het Laatste wat ik van je zag? Zo als die foto, die ik 2015 kreeg, wazig als een filter die alle pijn ver bloemde, buiten alle pijnlijke verhalen die je me vertelden voor het slapen gaan! Al je geheimen en verdriet, maar ook je hoop! En is deze belofte door mij aan jou? Dat ik 68 jaar, drie maanden en één dag! Je waren gezicht mocht zien! Als was het een ver familielid, die de foto bewerkte en jou tot leven bracht, springlevend! Je ogen zijn die van, mijn eerste vrouw, waar ik smoorverliefd op werd, ik kon zwemmen van geluk, als ik haar aan keek? Nu weet ik waarom? Maar ook waarom zij mijn ex zou worden, zo maakt deze foto zoveel duidelijk ? Waarom mijn ogen steeds van kleur veranderde, bij zonlicht, ochtend, middag of avond, had ik je foto zo gekregen in 1982? Dan had ik je vast wel herkend? Dan had ik je niet van schrik in mijn zak hoeven doen! En stiekum weer te voorschijn halen, vol verbazing? Deze dag is alles anders? Deze dag kan niet meer stuk, al lig jij ergens in honderd duizenden stukken en met de tijd tot stof vermalen, het is een eer je zoon te zijn! Wat mensen ook zeiden of zeggen! Jij bent mijn echte moeder!