Steeds moet ik aan je denken, het is October 2019 voor jou was het Augustus of September, misschien wel deze maand? Dat geen spoor van je achterbleef! Misschien bungelde je wel aan een koord? Heb je die als uitweg gebruikt, dit laatste geeft me het gevoel, dat je dapper ten einde kwam? Want drie keer is niet altijd scheepsrecht? Dit laatste weet je als geen ander! De gedacht zou ik ook graag behouden, het bespaart me de gruwelijke waarheid! De martelingen, vernederingen die je alweer moest ondergaan, dit zonder je kinderen om je heen! Misschien had je iemand getroffen daarvoor en had je een nieuw gezin, wat zou ik blij zijn voor je, als je eindelijk weer eens wist, wat geluk was? Met jou zamen heb ik geleden, ook al was er die afstand, tussen ons leven, jouw waanzin, huisde in me, kreeg onderdak en zo kroop ik door die straten en stegen, tussen kots en hondendrollen, zag ik dingen, die het daglicht niet kon velen! En zo kreeg ik vrij van school! Want ik moest voorkomen bij de rechtbank in Arnhem, misschien was je al dood? Vandaar mijn gelatenheid, waar vreugde heerste bij dit kinderloos gezin, adoptie was rond! En ik liep in het legen, mijn gedrag, werd minder en met haar, mijn omgeving, kleuren verbleekte en kil en Grouw, zwart en wit, stroomde door mijn aders, mijn longen proestte het uit en mijn neus, was wit omgeven, in de hoop troost te vinden, aan jou denken kon ik dan niet, ik was in het gevecht van overleven, zo als jij in die kampen, met al je lotgenoten, terwijl ze je uitscholden voor hoer! Ik heb je gewroken, ik werd weg gestuurd van school en daarmee, misschien wel behoed? Wie zal het zeggen? En als je wist wat ik gevonden heb? Je zou trots wezen! Dat weet ik zeker en met je Engels-Nederlandse accent, zou je zeggen! Goed gedaan “Bart” jij gebruikte geen verklein woorden, zo als in Nederland gebruikelijk is! Ik heb je foto’s, zelfs van je eerste huwelijk 1935, foto van opa en oma uit Nederlands-Indie en zijn vader en vrouw, ik heb alle documenten, vond zelfs de familieleden, alleen vele waren al dood, zij hebben de oorlog en daarna niet overleefd! Erg triest was het ook voor hen, die net als jij zo rond 49 jaar het loodje legde, als beloning voor al dat lijden? Te vergeefs? Jouw lot was niet minder er was niemand die mij een kaartje stuurde? Ja ik kreeg een foto van een achter nicht 1982? Henrietta Silvia Rozema- Thomas-Scheers, zelfs zij bleef vaag, moord, vermoord, dood, dat was je ieder geval wel met zekerheid en verder zou ik niet komen, zelfs niet in 2019, dus op de dag van vandaag? Geen document, geen graf! Een van de zovelen, hoop dat je botjes, geraamte ooit gevonden word, dat je niet in de fik bent gestoken of vermorzeld door een krokodil en waarom, doet iedereen, ook in Indonesie zo zenuwachtig? Als ik naar je vraag? En moet gevraagd worden of ik alles mag weten? Op een dag, dan kun je het me zelf vertellen, voorlopig nog niet, ik heb nog kinderen en kleinkinderen, die me niet kunnen missen, je zou trots wezen, dat weet ik zeker! Moeder wat is er gebeurd?