Achterwaards poepgat in!

En zo dook ik weer in die navelstrengel, het klinkt eentonig, maar is het niet? Voor al die bedweters slaap verwekkend, gelukkig lezen ze deze verhalen niet? En haakte al af bij de inleiding! Bijna 24 uur zat ik in een vliegtuig en op de vele vliegvelden, voor ik lande in mijn geboorte land? Waar de warme lucht, mijn onderkoelde lichaam warmde, 66 jaar in een kikkerland, konden mijn oerklok niet veranderen! Daar heeft ook nooit, iemand zich druk overgemaakt? Behalve ik zelf? In gesmoorde protest handelingen en woorden, gedrag tot zelfmoord gedrag toe, dat werd me duidelijk daar in die navelstreng, op weg terug naar geborgenheid? De geborgenheid die ik ruw onttrokken ben, nooit te boven ben gekomen? Een trauma die zijn weerga niet kende en mijn moeder haar dood bracht, voortijdig of moet ik zeggen hardhandig? Want ondanks dat ik op papier er in films haar leven heb kunnen zien, kan ik slechts gissen, naar haar leed, met al haar lotgenoten, waar men zo koel op reageert in politiek en regeringen en het liefst vermeid, als of al dat leed voor niets is geweest? Geen hoger doel had, ieder geval zo snel mogelijk moest begraven worden, zo als de Japanners reeds bevolen hadden, net voor de atoombommen vielen en soms denk je? Was de dood niet genadiger geweest? Al dat onderzoek, al die chaos in mijn hoofd, al dat onderzoek, dat maakt dat ik niet normaal kan functioneren,in het dagelijks leven en me daar voor moet verantwoorden? Samen met mijn moeder? En al die andere lotgenoten, kreupel door, doorstaan leed, wat niemand wil begrijpen? En ze vermijd als de pest, terwijl als lepralijders, steeds een stukje waardigheid afvalt!