Zo raakte ik je even aan, dat verleden die iedereen herbergde en de waard? Die tevrede rond keek, terwijl de overledenen, over vroeger beginnen te vertellen, ademloos luister ik? Tot ik wakker werd door het gebed van de Moskee in het dal? Het is 5.00 klam en een warme natte lucht komt door het venster, mijn slaapkamer binnen, het is de derde dag in Bandung, ik kan het nog haast,niet vatten? Thuis in mijn geboorte land? Stad! Bij mijn eigen volk? Want zo voelt het aan? Toen het vliegtuig lande, ik de trap van het vliegtuig af liep? Op die zo erg korte landingsbaan! Werd die warme deken over mijn schouder gelegd, zo van jong? Kom hier! Voel je thuis? En zo was het ook, ik stoorde me aan niets? Alles was zo als het moest wezen, wel wennen aan al die herrie? Maar met de dagen werd dat minder? Niet de herrie die was het zelfde? Het paste ook precies in het beeld wat je zag! En toch dacht je aan toen? Beelden van een los geslagen kudde mensen, die slachtoffers zochten, vete werden uitvochten, politieke macht spelletjes en geloofs overtuigingen en dat vermengd met struikrovers, schorremorrie die bij armoede geboren worden, een vuurhaard niet te stoppen en daar tussen zaten wij? Op gesloten, ontkend, eigenlijk over het hoofd gezien? Niet door de bevolking? Maar het vaderland wat ons op wachtte, daar zou alles van vooraf aan beginnen, tot moorden kwam het niet? Wel tot enkele zelfmoorden of een vroegtijdige dood, aan alle ellende doorstaan, ontbeerd! En nu ik door de straten schuif of schuifel? Iets anders wil ik het nog niet noemen, prille schreden op ontdekking, stoepen minder recht en verzorgt, achterstallig onderhoud? Wat is Bandung groot? Wat wonen daar een mensen? Hoe past dat daar allemaal er in? Geen plek is onbenut, alles koopt, verkoopt, eet, gegeten worden, krioelen, een bolwol is er niets bij vergeleken, soms erg smerig? Maar waar niet op deze aarde? Misschien is soms het contrast zo groot, ik ben blij van binnen? Morgen gaan we verder zoeken!