En zo komt een team dan bij elkaar! Elke morgen om 8.00 zodat we op tijd en als eerste aankomen, in het huis van de tolk, daar en tegen? stond de wekker op 6.00, waarna de koffie, nasi kampong werd gegeten en als luxe gesneden brood met marmelade, op tafel kwam,snel nog alles na lopen, alle juiste papieren bij de hand, paspoort, die ik al, op aanraden van mijn vriend Dirk uit Nederland, had uitgeprint, zonder alle privé gegevens, onder aan het paspoort! Dit om fraude te voorkomen, de chauffeur was elke dag stipt op tijd? Dit natuurlijk ook, om het drukke verkeer in de ochtend te ver mijden, toch ook, om die heerlijke koffie en ontbijt niet te missen, mijn man was van Soedanese afkomst, met een eeuwige glimlach en eetlust, humor, kortom, een goed gezelschap, waar ik mijn leven graag, aan toe vertrouwde, alleen zijn afkortingen, die sneller naar het doel zouden zijn? Daar had ik weinig vertrouwen in, daar ik nog al richting gevoel bezat? Toch liet ik hem soms begaan, omdat zo die rol! Baas, werkkracht, wat minder voelbaar was, voor hem? Voor de rest week hij geen meter van me vandaan, mits vrouwelijk schoon zich aandiende en die waren er natuurlijk in geuren en kleuren, waar we ook binnen kwamen, we hebben er veel plezier en gekibbel over gehad! “De tolk” had de zwaarste baan en zelf zo zwaar, dat ik hem soms op no-actief moest zetten, vanwege zijn gezondheid, onderschat die baan niet? Als gastheer? Dan die lavastroom van gegevens, namen, jaartallen en de op te vragen gegevens en dit allemaal weer uitleggen aan de mede onderzoekers, dan weer uitleggen, aan beambte, medewerkers Rode Kruis of soms drie of vier mensen en steeds de vraag op nieuw gesteld, want van de deur? tot de directiekamer was lang en de wachtruimtes, vol? Overvol en tocht wist hij me overal voor te schuiven en al die arme burgers, geduldig op hun beurt wachtend en sommigen kwam ik een maand lang tegen, vermoedelijk, ook aan het zoeken? Nee de meeste moesten bewijzen hebben, voor ziekenfonds of een gewone acte, paspoort? Het was ieder geval een mierenhoop, gekkenhuis en toch? Je raakte er aan gewend, zo als je ontvangen werd bij een bank? Nou? zo iets zie je niet in Europa, bewaking, uniformen, beleeft groeten, deur die word open gemaakt? Daar kunnen we nog wel iets van leren? Ik was vergeten mijn pas op Internationaal te laten zetten? Wist ik veel? Daar sta je dan? Zweet breekt je uit? Niets kwam er uit die automaat? Naar de Bali, na veel uitleg, een telefoon nummer en gebelt en kon ik eindelijk na een half uur! Mijn geld opnemen? Tot ieder zijn blijdschap? Want ook daar? Zonder geld? Kom je nergens! Het eerste bezoek, betekende eigenlijk, je verhaal aan horen? En nu moest je de documenten, laten bevestigen op waarheid en dat waren er nog al wat, daarvoor moesten we eerst naar het postkantoor, zegels kopen, 6000 Rupiah per document, deze moesten daar ook afgestempeld worden en dan weer zegels kopen voor het politieburo , waar al deze documenten nog eens gestempeld werden, op waarheid en echtheid, want denk er aan? Pleeg daar geen valsheid in geschriften? Of bega geen overtreding? De gevangenis is niet ver weg! Natuurlijk zonder de taxi? kom en kwam je nergens, dan moest je ook de middag pauze in de gaten houden? De vrijdag ochtend? Dan is iedereen in batik kleding en word pas tegen de middag begonnen met werken, een traditie, die woensdag voor de schoolkinderen geld, allemaal batik kleding, of dit de industrie op pijl moet houden? Of nog uit de onafhankelijks periode stamt? Heb ik vergeten te vragen, wel heb ik met en bewondering en plezier gekeken naar dit schouwspel, want zo mag je het toch wel noemen en ook dat onberispelijke, reinheid die het uitstraalde, overdonderde me! En gaf die saamhorige weer! Terwijl mijn koffer uitpuilde van documenten met stempels en zegels!