Daar sta je dan? Opzoek! Opzoek naar het verleden dat door Pelita werd weg geschoven, gegeven, die niet door het SVB werden onderzocht? Ieder geval niet verder, dan dat kantoor gebouw groot was of de kamer in het kantoor, waar een pc zei? No! En als die dat zegt is het ook zo? En ik als zovelen, zat met de gebakken peren? Dan zelf maar op onderzoek uit? En zowaar? Een aanbevolen gids, die Nederlands sprak, die zo lief was mij op te halen bij het vliegveld, want na 32 uur ben je gaar? Een onderbreking in Singapore van 9 uur en de wachttijd in Bandung op mijn bagage, die logen er niet om! Totaal op, gesloopt, moest ik nog even de grensdocumenten invullen en onder tekenen? Niemand die dat papier kon lezen? Ik zelf zag een pen die aan het krabbelen was, terwijl ik aan kunst dacht! Totaal murw in de auto, met de tolk en zijn vrouw, en beleefde de aankomst in Bandung? Vermoedelijk net zo als dat ik het 66 jaar geleden verliet! Totaal van de kaart, ja en amen en ondertussen? Maalde die vermoeide hersens, zo als ze ook al in dat vliegtuig maalde en daarvoor op Schiphol, in het hotel in de taxi naar het hotel, de taxi naar Schiphol en de vlucht naar Singapore? Die 9 lange uren slenteren met opgezette voeten, waarvan de enkels over de randen van de schoenen puilde, zoals mijn oogleden? Vielen over mijn ogen en een traan, zijn weg zoekt over mijn wang? Wat was mijn leven geweest? Waarom is alles achter me verbrand? Waarom sta ik nu zelf in de fik? Waarom word ik op mijn vingers getikt, toen en nu? Wat heb ik misdaan? Ja ik heb veel misdaan? Gelukkig mocht ik me verbeteren en heb het met beide handen aangegrepen, zo als deze tolk en zijn vrouw, mij grepen, vast hielden als hun zoon? Hun verloren zoon? Zo als het gerucht Bandung binnen stroomde, zo als de regen die losbarsten, bij mijn aankomst, terwijl mijn hoofd het kussen nog moest aangaan raken, lagen de opdrachten al op de grond, mijn wil, wilde geen rust, mijn wil wilde weten? Mijn wil, wilde bewijzen hebben, een groep werd zamen gesteld, totaal onbekende mensen, die aangegrepen waren, door het verhaal en sommige een kans van bestaan? Nee dat laatste heb ik niet bespeurd, wel een die de kantjes er afliep, die lag er zo uit, de rest, harde werkers en grondig mee denken? Ze deel laten maken! “Een” maken met wat je zoekt, vertrouwen schenken en dat gevoel ging met ons mee? Elke deur die geopend werd, daar ging het gevoel mee, sprak de tolk? En ik moest zitten? Dat hoort zo, werd me verteld, dan ben je gelijken? Maar zitten kon ik niet en bood mijn excuses aan! Met tegen zin werd het geduld en met dat geduld, kwam nog meer geduld en het stapelde zich op en in de avond, werd alles afgestreept of genoteerd en elke dag zag je voor uitgang of soms een stapje terug, ja het koste klauwen met geld, maar dan heb je wat! En iedereen wilde een toerist van me maken? Maar daarvoor was ik niet gekomen? Ik kwam met een doel? Het achter halen van een geschiedenis die verzwegen werd, massaal, door mensen, die me lastig vonden, al die vragen en waarom in hemelsnaam,? het was toch geweest? Het was toch het verleden? En dat klopt? Maar ga me niet voor gek verklaren en dat het niet zo was geweest? Onderschat een kind niet? Nog zijn oren, ogen en zijn verdriet? En daar in Bandung waren mensen die dat voelde? Mensen die je aanvoelde, ook al mocht je alleen ontdekken, wat je mocht weten? Want ook daar hebben ze hun trots? Ook daar hebben ze pijn? Schaamte zonder woorden? Zichtbaar voor mijn oog! Ik ben ze zo dankbaar, dat ze mee wilde in die waanzinnige zoektocht in tijd? 66 jaar en nu bijna 68 jaar en nog ben ik stukjes aan het lijmen en nog zou ik drie maanden nodig hebben en veel geld! Om die laatste stukjes boven tafel te krijgen, zodat al die verdwenen documenten, gewoon in een andere taal voor handen zijn en sommigen? In het Nederlands! Durf te vragen, durf je bloot te geven, laat je tranen gaan! En alles had zo moeten wezen? Die zoektocht naar Haar mijn moeder? Niet zomaar iemand? En mijn halfzusje, ook niet zomaar iemand? Nog mijn hele familie, Nog de gegevens van mijn zus Beatrix, die heelaas al dit nieuws misschien van boven ziet of als ik langs haar graf loop morgens vroeg of tegen de avond, Bandung ik mis je, ik mis je geheimen, geheimen van het eeuwig zwijgen, in de @Indische Kwestie 2.0, die je daar als je, je ogen de kost geeft, om elke hoek van de straat ziet? En anders wel in de overheids gebouwen!