Zo bedenk ik dan in eens? En die foto van jullie huwelijk 09.09.1947 in Bandung? Bij het huis van opa kon niet meer? De fietsenwinkel kom ik wel tegen, als huis adres in Bandung, jouw huwelijk was een vluggertje? Zonder foto? Puilde het Japanse kindje al uit je bruidsrok? Misschien werden jullie gehuwd door die Apostel Slok? Misschien in de kazerne bij de dominee van dienst, want data en foto hebben we, om een beetje te begrijpen hoe het liep? Zelfs de Nederlandse familie heeft geen foto? Of misschien wel verscheurt, toen ze vernamen, hoe diep je was gezonken? Terwijl je juist met je neus uit de stront probeerde te komen? Waar je langer verbleef als je lief was? Al zullen er vast andere geruchten gaan? Dit laatste weet ik als geen ander en misschien, ben je gespaard, zo als die heer Kokkelink, wat een afgang WC’s schoon maken? Terwijl jullie allemaal nog schoon schip moesten maken, in het reinen met het geleden leed! Het doorstanen, om te overleven? Dat het fout met je moest gaan? Dat herkennen we van hier? Mensen die zelfmoord pleegde, verslaafd raakte, aan nog lagerwal! Als de wal waar ze vertrokken en aankwamen en ieder sloot zijn ogen? En ze zijn er nog steeds? Zelfs in de regering, die lullen er gewoon overheen, van het is lang geleden? En dat is waar? Maar nooit die Eer of Erkenning, soldij, laat staan oorlogsschade of erfrecht!, nog het besef wat het ook met ons deed en nog steeds doet! Ieder geval? Een foto minder!